Ο αποκαλυπτικός ρεαλισμός του Γιάννη Τσίρου

Μπορεί οι διασπορικές συγκυρίες των τελευταίων δεκαετιών να ευνόησαν τη δυναμική εμφάνιση στο παγκόσμιο θέατρο της έννοιας του «άλλου», όμως το ελληνικό θέατρο είναι εκείνο που πρώτο έδειξε τον δρόμο. Τι πιο συγκλονιστικό παράδειγμα από τους Πέρσες και τις Τρωάδες; Ποιος δεν μνημονεύει την Εκάβη, την Ανδρομάχη, τον Δαρείο και τον Ξέρξη ή την ανεπανάληπτη Μήδεια στην ομότιτλη τραγωδία;

Με μια τόσο πλούσια παρακαταθήκη, δεν πρέπει να εκπλήσσει που ολοένα και πυκνώνει η τάξη των σύγχρονων δραματικών συγγραφέων μας που στρέφονται με έγνοια και αγωνία σε ευαίσθητα θέματα που διατρυπούν κάθετα το ποικιλόμορφο σώμα της ελληνικής κοινωνίας, προκαλώντας ποικίλες αντιδράσεις και αναδιατάξεις. Και δεν αναφέρομαι στη Λούλα Αναγνωστάκη ή τον Πέτρο Μάρκαρη, για παράδεγμα, και οι δύο με σπουδαία έργα επικεντρωμένα στο θέμα του «άλλου», αλλά σε ακόμη πιο πρόσφατους καλλιτέχνες, από τους οποίους ξεχωρίζω τον ταλαντούχο Γιάννη Τσίρο, ο οποίος αλιεύει από τη δεξαμενή αυτής της τεράστιας ελληνικής θεατρικής οικογένειας, ιδέες και τις μετατρέπει σε ακαριαία δρώμενα της νεοφιλελεύθερης εποχής μας.

Γεννήθηκε στον νομό Μεσσηνίας, μεγάλωσε στην Αθήνα και σπούδασε σχέδιο και φωτογραφία και παράλληλα έκανε μαθήματα μουσικής. Θα γίνει γνωστός στο ευρύ θεατρόφιλο κοινό το 2004, με το βραβευμένο από το Υπουργείο Πολιτισμού Αξύριστα πηγούνια, ένα απλό αλλά γεμάτο αλήθειες λαϊκό έργο, με πρωταγωνιστές τρεις νοσοκόμους, που συχνά περνούν τον  ελεύθερο χρόνο τους σε στριπτιζάδικα. Η ζωή τους ταράζεται όταν κάποια στιγμή μεταφέρεται στον εργασιακό τους χώρο το πτώμα μιας νεαρής Ρωσίδας στριπτιζέζ, με την οποία κατά καιρούς είχαν συνδεθεί. Πρόσωπο με πρόσωπο με το σώμα που εκμεταλλεύτηκαν, καλούνται τώρα να κάνουν το προσωπικό τους \”ταμείο\””. Είναι όμως σε θέση;