Τα μεγάφωνα αναπαράγουν σε λούπα, εκκωφαντικά, το The Great Pretender  στην εκτέλεση των Platters. Το τραγούδι ακούγεται για λόγους εμψύχωσης και συνοχής, ταυτόχρονα σε όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής ένωσης και σε κάποιες πολιτείες των Η.Π.Α. Ο ήχος διαχέεται σε κάθε δρόμο της πόλης: στην Ιπποκράτους, στην Χαριλάου Τρικούπη, στην Πανεπιστημίου, στη Σταδίου, στην Καλλιδρομίου… Τρυπώνει σε κάθε διαμέρισμα: από την Κυψέλη ως το Παγκράτι. Διακόπτεται μόνο για να ακουστεί  το καινούριο διάγγελμα καθώς και οι οδηγίες προς τους επιζήσαντες… Οι οδηγίες ακούγονται στα αγγλικά, στα γαλλικά , στα γερμανικά και στη γλώσσα της κάθε χώρας αντίστοιχα. Είναι το ίδιο, πανομοιότυπο , μήνυμα για όλους τους πολίτες.

“…Oh yes, I’m the great pretender…”

– Καλείστε να βαδίζετε με αργούς, σταθερούς ρυθμούς  στα πεζοδρόμια των δρόμων που έχετε δηλώσει ως προ-επιλογή διαδρομής, την οποία  δεν επιτρέπεται να διαφοροποιήσετε ή να παραβιάσετε ,χωρίς ενημέρωση και ακόλουθη έγκριση από το ηλεκτρονικό σύστημα. Υπενθυμίζεται ότι το μέτρο είναι εντελώς προσωρινό αλλά  αναγκαίο, στις παρούσες συνθήκες που επικρατούν, για την ασφάλεια των πολιτών.

Η ημέρα είναι ανοιξιάτικη, μοιάζει με Μ. Εβδομάδα λίγο πριν την μελαγχολία της Μ. Παρασκευής, ένας Λυκαβηττός λουσμένος στο φως.

“…Oh yes, I’m the great pretender
Pretending that I’m doing well…”

-προς ανακούφιση του ψυχικού άλγους, οι πολίτες θα μπορούν να ανατρέχουν στον προσωπικό  λογαριασμό των αναμνήσεών τους  χρησιμοποιώντας  τον 10ψήφιο  κωδικό pin που τους έχει δοθεί. Η κάθε ανάμνηση έχει καταχωρηθεί χρονολογικά. Επιλέγετε την ανάμνηση που θέλετε να βιώσετε, με τη διαδικασία της προσομοίωσης, τοποθετώντας στην μηχανή αναζήτησης την ακριβή ημερομηνία και ώρα. Με την επιλογή «1», η ανάμνηση αναπαράγεται ως έχει. Με την επιλογή «2» μπορείτε να μεταβάλλετε την ανάμνησή σας όπως θα θέλατε να την έχετε ζήσει. Πατάτε επιλογή «αποθήκευση», για κάθε  νέα αποθήκευση.

Ξαφνικά ακούω τον ήχο της φωνής σου στην άλλη άκρη του σύρματος να μου λέει: «σε λατρεύω, καρδούλα μου». Αισθάνομαι στον καρπό μου το μαρτάκι που μου χάριζε πάντα η Κατερίνα ,κάθε καινούρια άνοιξη. Τη  φωνή του πατέρα μου που τη σκεπάζουν οι Platters να τραγουδάει «της αγάπης αίματα». Την ανάσα σου, τη συχνότητα των χτύπων της καρδιάς σου ενώ με κρατάς…

 Την εικόνα  του τετραδίου της διπλανής μου στο Λύκειο.  Ο γραφικός της χαρακτήρας  αποτυπώνει τη φράση: «Έτσι που αν στ’ αλήθεια ο έρωτας είναι καταπώς λεν «κοινός διαιρέτης» εγώ θα πρέπει να ‘μαι η Μαρία Νεφέλη κι εσύ φευ ο Νεφεληγερέτης.» Νιώθω στο πρόσωπό μου τον καυτό νυχτερινό αέρα της Μονεμβασιάς στο φοιτητικό  κυνήγι θησαυρού κι ακούω το ποδοβολητό του Μανώλη στο κάστρο…

Ειδοποίηση στο κινητό μου: προς παραλήπτη με κωδικό 9819730312,καμία ανάμνησή σας δεν έχει  καταχωρηθεί  και αρχειοθετηθεί από το σύστημα, ο φάκελος σας παραμένει κενός.

“…I ‘m lonely but no one can tell…. A drift in a world of my own…. I play the game; but to my real shame…”

Κοντοστέκομαι στον παράδρομο της Ακαδημίας, προχωράω αντίθετα, αχνοφαίνεται το κτήριο της φοιτητικής λέσχης. Μυρίζει έντονα  αντισηπτικό νεκροτομείου, γύρω μου υπερμεγέθεις σακούλες σκουπιδιών στο σχήμα  ανθρώπινου σώματος.

“…You’ve let me to dream all alone…” Pretending   that you’re still around…”