Η μέρα τώρα μας βρίσκει ανελεύθερους, άπραγους, περιορισμένους, ιδρυματοποιημένους, ανάπηρους και μακριά τον έναν από τον άλλον. 

Τα ερωτήματα που προκύπτουν για την μετά μέρα είναι αν το θέατρο θα μπορέσει να αποτυπώσει τη βιωμένη αυτή εμπειρία αλλά και να διατυπώσει τα κατάλληλα ερωτήματα ώστε η εμπειρία αυτή να γίνει τροφή για σκέψη αλλά και δράση. 

Το θέατρο αντανακλά τον κόσμο όπως έχει ή όπως φανερώνεται. Από αύριο θα έχει και την ευθύνη να επαναδιαπραγματευτεί τι είναι ο κόσμος. Να δώσει παραδείγματα του πώς θα ήταν καλύτερος, να εμπνεύσει και να κατευθύνει δημιουργούς και θεατές προς μία πιο θετική όψη και πραγμάτωση της ζωής. 

Είμαστε και εμείς μέρος της Παγκόσμιας ευθύνης αλλά και της λύσης του προβλήματος. Έχουμε υποχρέωση και ανάγκη να αλλάξουμε τον κόσμο. Αλλά για να αλλάξουμε τον κόσμο πρέπει να τον αγαπάμε.  Η μέρα μετά μας βρίσκει ίδιους αλλά διαφορετικούς. Τώρα που δεν είμαστε ασφαλείς πρέπει να κρατήσουμε ο ένας τον άλλον χέρι με χέρι . Να νιώσουμε πόσο ευάλωτοι είμαστε και να «ακούσουμε» τι πραγματικά χρειάζεται να κάνουμε ώστε η ζωή και ο χρόνος που μας δίνεται να έχει ποιότητα και αξία. 

 Η αρρώστια, η βία, ο ρατσισμός, οι πόλεμοι, οι δικτατορίες, η σκλαβιά, η καταπίεση, οι φυλακές τη μέρα μετά θα είναι πάλι εκεί. 

Πώς θα μπορέσει το θέατρο να γίνει εργαλείο και όπλο για την αλλαγή της επόμενης μέρας σε μία πιο φιλική προς τον άνθρωπο και το περιβάλλον κοινωνία; Μία κοινωνία όπου η αδικία, το μίσος και η παθητικότητα θα έχουν λιγότερο λίπασμα να ανθίζουν σε σχέση με την αλληλεγγύη και την αρμονική συνύπαρξη;

Φωτογραφίες

Ελένη Δημοπούλου: @Γιάννης Κατσαρής

Ελένη Ευθυμίου: @Μάρθα Φωκά