Εσώκλειστος ξεκομμένος από όλες μου τις δραστηριότητες που συνήθιζα έως τώρα να κάνω. Μαντρωμένος χωρίς τη θέλησή μου. Αποκομμένος από κάθε κοινωνική επαφή. Προσπαθώ να συνειδητοποιήσω τι πραγματικά συμβαίνει γύρω μου, στην αρχή προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου πως ο αυτοπεριορισμός μου είναι προς όφελός του κοινωνικού συνόλου- ορθά! Στην αρχή πείθομαι αλλά κατά την πάροδο της ημέρας όταν αρχίζουν να εξαντλούνται όλες οι εργασίες της οποίες είχα προγραμματίσει να εκτελέσω και ενώ οι αντοχές μου  δεν είναι οι ίδιες που ήταν 7 ώρες πριν  αρχίζουν σιγά-σιγά να μου μπαίνουν πονηρές –  ύπουλες σκέψεις. Στήνω τον εαυτό μου στη γωνία με ανακριτικό ύφος θέτοντας του ερωτήματα που δεν μπορούν να απαντηθούν αυτή τη στιγμή. Τον πιέζω επίμονα να απαντήσει. Στο τέλος τις ημέρας καταλήγω πως δεν προσπάθησα στα χρόνια της οικονομικής κρίσης να γίνω καλύτερος έστω και λίγο.  Όπως  ο ίδιος το είχα ορκιστεί με πάσα βεβαιότητα στον εαυτό μου, στους φίλους μου, στη μητέρα μου που βρίσκεται στα σύννεφα, στους συναδέλφους μου, στον κοινωνικό μου περίγυρο, στο σύμπαν που με παρακολουθεί.

Είπα ψέματα τους εξαπάτησα ναι.

Μου το αναγνωρίζω.

Ζητώ μία δεύτερη ευκαιρία για να επανορθώσω.

Μπορώ και θέλω να επανορθώσω.

Μπορώ και θέλω να γίνω καλύτερος άνθρωπος.

Ναι μετά από αυτό τον «εγκλεισμό» θα είμαι καλύτερος άνθρωπος, θα αγαπώ πιο δυνατά, θα προσφέρω περισσότερο, θα είμαι παρών όπου με χρειάζονται και όχι μόνο!

Άλλη Ευκαιρία δεν έχω.

Στην τρίτη καίγομαι.