Μονολεκτικά και Ολιγόλεκτα

Την επόμενη μέρα τη βλέπω – σε διαφορετικές πράξεις – στον ύπνο μου. Χτυπάει το τρίτο κουδούνι κι εγώ εμφανίζομαι σε μια σκηνή με δεκάδες σταγκόνια φορτωμένα με ζεστά φώτα χαράς, μέσα στα πιο ευφάνταστα σκηνικά. Με τους πρωταγωνιστές της ζωής μου, να παίζουμε σε σκηνές με δυναμική.

Ένα ξημέρωμα Κυριακής είδα την ωραιότερη πράξη. Στη σκηνή είχε στηθεί ένα τραπέζι με λευκό λινό καλοσιδερομένο τραπεζομάντηλο γεμάτο με  φρούτα, λαχανικά και εδέσματα κάθε λογής. Στο όνειρο ήταν προσκαλεσμένοι όσοι έχω μέσα στην καρδιά μου. Δεν μιλούσαμε καθόλου.

Κρατούσαμε από ένα ποτήρι κρασί και  κοιταζόμασταν με μια χαρά! Θεέ μου, τι χαρά ήταν ετούτη! Ακούγαμε τους ψηφιακούς ήχους της φύσης, καθαρά. Μαγνητοσκοπημένο ολόκληρο δάσος. Όλοι ήταν ντυμένοι με χαρούμενα χρώματα. Και είχε μια μυρωδιά από ξύλο, από ζεστά καλώδια και από διαφορετικά γυναικεία αρώματα. Μεθούσαμε αργά και γλυκά. Και σιγά σιγά, σε κάθε κλείσιμο των ματιών αφαιρούνταν κι ένας τοίχος και εμφανίζονταν ένα κομμάτι ουρανού, ένα κομμάτι γης. Μέχρι που όλοι εμείς βρεθήκαμε στη φύση, σε ένα λιβάδι πλάι στη θάλασσα.

Και πάνω εκεί έλεγα από μέσα μου το ποίημα του Νίκου Καρούζου, εκείνο από τα ολιγόλεκτα που είχε μονάχα δύο λέξεις όλο κι όλο: «Κρασάκι Αμέριμνο».

Εκείνη την Κυριακή ξύπνησα με μια λαχτάρα για την επόμενη μέρα! Τη μεγαλύτερη που είχα έως τότε. Σήμερα, αν ρωτήσω τον εαυτό μου τι θέλω από αυτή την «επόμενη μέρα», είναι να ζήσω μια στιγμή ελεύθερη σε φυσικό φως, μονολεκτικά και ολιγόλεκτα. Με τον άντρα μου, τον φάρο της ζωής μου. Και την ωραία μας παρέα.