Η πύκνωση του Χρόνου που επιβλήθηκε από την νέα ψηφιακή εποχή, στην οποία οι εποχές αλλάζουν με μεγάλη ταχύτητα και τα ταξίδια στο χρόνο, ψηφιακά βεβαίως, είναι πολύ εύκολα, το μέλλον γίνεται πολύ γρήγορα παρελθόν.

Ζούμε την εποχή μιας νέας μεγάλης μετάβασης.

Ο 21ος αιώνας ξεκίνησε με την αίσθηση της μεγαλύτερης ελευθερίας του Δυτικού Κόσμου και τώρα, σε μόλις είκοσι χρόνια, αυτός ο κόσμος είναι φυλακισμένος οικειοθελώς(;). Η τερατώδης διάχυση της πληροφορίας, που όμως δεν εξασφαλίζει τη Γνώση, δεν βοηθάει καθόλου την οποιαδήποτε απόπειρα πρόβλεψης για την επόμενη μέρα του κόσμου μας.

Θα διακινδυνεύσω να προβλέψω το μέλλον του θεάτρου, με τεράστια βεβαίως αβεβαιότητα.

Η τέχνη του θεάτρου έχει αποδείξει την αντοχή της στο πέρασμα των αιώνων. Όμως υπήρξαν γενιές και κοινωνίες ολόκληρες, στις οποίες το θέατρο ήταν άγνωστο ή απαγορευμένο.

Ας δεχτούμε το αισιόδοξο σενάριο, ότι στα επόμενα χρόνια, το Θέατρο θα υπάρχει έστω με μια παραλλαγή της μορφής που το ξέρουμε. Δηλαδή μια τελετή κοινωνικής συμμετοχής, με δυο διακριτούς χώρους, τον χώρο της σκηνικής δράσης από τη μια και -απέναντί- τον χώρο του Kοινού, που παρακολουθεί και συμμετέχει συναισθηματικά και πνευματικά.

Το Kοινό, μετά από τον βιωμένο φόβο του εγγύς θανάτου, θα βιώνει την πραγματικότητα μέσα από το φίλτρο των πρόσφατων εμπειριών.

Ο κόσμος του Θεάτρου από την άλλη, θα πρέπει να λάβει υπόψιν του αυτή τη διαφοροποίηση του αισθητηρίου του κοινού και παράλληλα να εκφράσει το «μετά την καταστροφή» εσωτερικό του τοπίο.

Η σημερινή απαγόρευση της εκδήλωσης των συναισθημάτων θα κάνει τα συναισθήματα ακόμη πιο ακριβά και αν συμβαίνει η συνήθης συνθήκη, σύμφωνα με την οποία το Κοινό πάει στο Θέατρο για να νοιώσει μεγάλα συναισθήματα, που η ζωή του δεν του προσφέρει, τότε θα πρέπει το Θέατρο να επιστρέψει στην πηγή του, στην πηγή της Τέχνης, στην εξωτερίκευση του εσωτερικού ανθρώπινου πάθους. Ακόμη το Θέατρο, θα πρέπει να προετοιμαστεί να αναθεωρήσει μέχρι και τις τεχνικές του προδιαγραφές, για να παρακολουθήσει τη νέα κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα, που θα είναι οπωσδήποτε πολύ διαφορετική απ’ αυτήν που τώρα διαφαίνεται ότι μας εγκαταλείπει.

Μέχρι τότε μένουμε σπίτι και μένουμε υγιείς.