Η μέρα μετά: η μέρα της αγκαλιάς

Η «μέρα μετά» θα είναι η μέρα της αγκαλιάς. Πώς αλλιώς; Εκείνο που μου έχει λείψει πιο πολύ αυτόν τον καιρό είναι η αγκαλιά και η χαρά της. Η χαρά τού να ανταμώνεις με τους αγαπημένους σου, να τους αγκαλιάζεις και να τους φιλάς, να τους χαίρεσαι. Mου λείπει η αγκαλιά τους… πολύ! Μου λείπει η αγκαλιά των δικών μου, η αγκαλιά των φίλων μου, αγκαλιές που θα κάναμε εδώ κι εκεί, με θέμα και χωρίς θέμα. Η «μέρα μετά», λοιπόν, για μένα, θα είναι μια μέρα φωτεινής χαράς. Θα είναι η μέρα που θα ξανανταμώσουμε, θα αγκαλιαστούμε και θα ξαναπιάσουμε το νήμα. Η μέρα που θα ξανανοίξουμε τα σπίτια μας και θα γεμίσουν φίλους, γέλια και αφάνταστη αγάπη. Η μέρα που πλέον θα στρώνουμε μόνο τα πιο ωραία μας σερβίτσια και όχι τα πιο πρακτικά. Που θα χρησιμοποιούμε το τηλέφωνο για να δίνουμε τα ραντεβού-που-θα-λέμε-τα-νέα-μας και όχι για να λέμε τα νέα μας. Που θα ξανανοίξουν τα στέκια μας και θα συναντήσουμε και πάλι τους άγνωστους γνωστούς μας της μπάρας – όμως εκείνη τη μέρα, θα τους χαιρετήσουμε πιο ζεστά, ίσως με μια κάπως ντροπαλή αγκαλιά, μπορεί και να ξεκινήσουμε να γινόμαστε φίλοι. Γιατί όχι; Μήπως δεν μας έλειψαν κι αυτοί; Η «μέρα μετά» θα είναι η μέρα που θα ξαναδώ τους φοιτητές μου· αν ήξεραν πόσο ανυπομονώ, πόσο τους έχω πεθυμήσει. Μα οι τηλεδιασκέψεις δεν είναι μαθήματα. Όταν δεν κοιταζόμαστε, δεν μιλάμε, δεν διαφωνούμε, αλήθεια, τί είν’ αυτό; Θα βρεθούμε, λοιπόν, ξανά, στα αμφιθέατρα, στα θέατρα, στα φεστιβάλ, τυχαία στις βόλτες μας, και θα αγκαλιαστούμε και θα θυμηθούμε πόσο ωραία περνάμε μαζί, κι όχι ο καθένας μόνος του πίσω από την οθόνη. Η «μέρα μετά», χωρίς αμφιβολία, για μένα, θα είναι η μέρα της αγκαλιάς. Και, με την πιο σφιχτή αγκαλιά, εύχομαι να έρθει γρήγορα για όλες και όλους σας!