Το ανεπανάληπτο του Θεάτρου-  Το σώμα ως ολιστικό συμβάν.

Όσο κι αν ο Καρτέσιος θέλει να αποκλείσει το Σώμα, και ο Άνθρωπος να καταστεί ένα πράγμα που σκέπτεται  δε γίνεται παρά να παραδεχτούμε ότι το ανθρώπινο ον είναι ένα ενσαρκωμένο πρόσωπο: χωρίς σώμα δε θα υπήρχε. Είναι δεμένο με αυτό στην υλικότητα του κόσμου. Ας μη ξεχνάμε ότι όπως ο ηθοποιός μπαίνει με το σώμα του πάνω στη σκηνή, το ίδιο κάνει και ο θεατής. Έχει δηλώσει μία μετακίνηση (να πάει να συναντήσει τον ηθοποιό), να σταματήσει τον χρόνο της υπόλοιπης ζωής του, να μπει σε έναν άλλο χώρο, να ενεργοποιήσει τις αισθήσεις, το μυαλό του ως προς αυτό που συμβαίνει πάνω στη σκηνή, αλλά και ως προς αυτό που συμβαίνει γύρω του ως εμπειρία μαζί με τους άλλους θεατές, γιατί το θέατρο δεν είναι μόνον διαπροσωπική σχέση, είναι γεγονός κοινωνικό και ανεπανάληπτο.

 Δε γνωρίζουμε τι θα είναι ο Άνθρωπος και τι Ανθρώπινο την επόμενη Χιλιετία, και τι θα είναι η   Παράσταση του Μέλλοντος, αλλά ό,τι και αν ορίσει την ανθρώπινη κατάσταση, η συνθήκη της Μίμησης, της Σωματικής Μνήμης, της αναζήτησης των αποριών για τη Μοίρα και το Θάνατο, ακόμα και αν εναποθετηθούν στα ρομπότ ή στα διαγαλαξιακά μας ταξίδια, θα καθοριστούν από  την Παρουσία μας, ακόμα κι αν αυτή θα ορίζεται από τηλεμεταφορά(!)

Προδημοσίευση από το υπό έκδοσιν: ΙΔΡΥΟΝΤΑΣ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ– Βασικά Μαθήματα Σκηνοθεσίας – Ένα εγχειρίδιο