Μιλάμε για ένα μετά που δεν ξέρουμε πότε θα συμβεί. Με ένα τρόπο προσπαθούμε να τιθασεύσουμε το χρόνο. Κάτι αδύνατον και όμως εξαιρετικά ποιητικό. Το θέατρο είναι εκτός χρόνου, συμβαίνει και φεύγει. Ας σκεφτούμε ένα μετά που θα σέβεται τη μοναδικότητα αυτής της τέχνης. Ένα θέατρο που δεν θα αναβοσβήνει σαν γιορτινό λαμπάκι αλλά θα φέγγει σαν άστρο. Ως μία τέχνη που δεν θα σβήσει ποτέ, το θέατρο θα είναι και η πρώτη που θα ξανανθίσει σε αυτό το άδηλο μετά. Ας ελπίσουμε πως όλες οι τοξικότητες που ενέσκηψαν τα τελευταία χρόνια στον χώρο δεν θα επανέλθουν. Όταν ολόκληρη η ανθρωπότητα αντέχει αυτήν τη «στάση ζωής», τότε το θέατρο, η κατεξοχήν έκφρασή της, ακολουθεί. Για πρώτη φορά φαίνεται πως η επανάσταση θα γίνει από τον καναπέ. Το ότι ο καναπές θα ήταν το σύμβολο της επαναστατικής πράξης για τον 21ο αιώνα, ξεπερνά κάθε φαντασία. Είναι ένα οριακό ειρωνικό clin d’œil της ιστορίας. Βέβαια, κάπου είναι και appropriate που λένε και οι Βρετανοί. Σκάσε και ξάπλα, αν θες να ζήσεις. Μένουμε λοιπόν μέσα, επωάζουμε ιδέες και περιμένουμε. Ας αφήσουμε το θέατρο να πάρει μερικές ανάσες και ας του δώσουμε ζωή μέσα από τις νέες ιδέες που θα αναδυθούν.