Μούδιασμα. Ναι. Αυτό νιώθω συνήθως μπροστά σε καίρια γεγονότα. Πρέπει να περάσει καιρός, να «καθίσουν» μέσα μου τα γεγονότα για να τα ονοματίσω επακριβώς. Φύσει και θέσει μαχητική, στο αρχέγονο δίλημμα της πάλης ή της φυγής, επιλέγω συνήθως το πρώτο: την πάλη, την εξωστρέφεια.

Μούδιασμα. Ναι. Αυτό νιώθω και τώρα. Σίγουρα πολύ πιο έντονα, γιατί αυτό που συμβαίνει είναι καθολικό, αφορά ανθρώπινες ζωές, γεγονός που του προσδίδει μια παντοδυναμία. Μόνο που τώρα η φυγή είναι μονόδρομος και η εξωστρέφεια απαγορευμένη. Και επιλέγω τη φυγή στα αγαπημένα μου πρόσωπα, στην οικογένειά μου, στους φίλους μου, στις προσωπικές μου αξίες, στα διαβάσματά μου.

Δεν γνωρίζω τι θα γίνει την επόμενη μέρα. Είμαι διχασμένη. Από τη μία ελπίζω, όπως ένα παιδί μέσα από τη μαγική του σκέψη, ότι με κάποιον τρόπο όλα θα πάνε καλά, γιατί «αν είναι ανθρώπινος ο πόνος, δεν είμαστε άνθρωποι μόνο για να πονούμε». Επειδή όμως δεν είμαι παιδί, φοβάμαι ότι, ύστερα από ένα σύντομο διάστημα, όλα θα επανέλθουν στη γνώριμη κατάσταση. Έτσι, απλώς εύχομαι διακαώς η πανδημία αυτή να είναι η αφορμή για να γίνει ο κόσμος μας λίγο πιο ανθρωπιστικός, λίγο πιο αλτρουιστικός απέναντι σε κάθε ύπαρξη. Το σίγουρο είναι ότι τα περιθώρια για εγωτισμούς και ιδιοτέλειες έχουν στενέψει ανησυχητικά…

Νιώθω… Ελπίζω… Είμαι… Φοβάμαι… Εύχομαι…