Ο Φώτης Σπύρος για όσους έχουν τη χαρά να τον γνωρίσουν είναι ένα πολύ συγκροτημένο άτομο με μια αφοπλιστική παιδικότητα.Έχει διαγράψει μια τεράστια πορεία στον χώρο του θεάτρου και της τηλεόρασης, ένα από τα πιο αγαπητά πρόσωπα για το κοινό, έχει συνεργαστεί με πολύ σημαντικούς ανθρώπους. Ο ίδιος επιθυμεί να είναι κυρίως ταλαντούχος άνθρωπος. Είχαμε τη χαρά να συζητήσουμε μαζί του για πολλά.

Αυτές τις μέρες η παράστασή του Οδυσσεβάχ κάνει περιοδεία στην Ελλάδα. 

Τι είναι για εσένα η τηλεόραση, το θέατρο. Πώς τα συνδύασες στην καριέρα σου;

Ουσιαστικά είναι άλλος κώδικας. Είναι άλλο πράγμα να παίζεις στο θέατρο και άλλο στην τηλεόραση. Είναι άλλο να εκφράζεσαι τηλεοπτικά και άλλο θεατρικά. Άλλο χρώμα και υγρασία παίρνει το συναίσθημά σου στο θέατρο και άλλο στην τηλεόραση.  Και πολλές φορές συγκρούονται. Δηλαδή μπορεί να είσαι θεατρικός ηθοποιός στην τηλεόραση και τηλεοπτικός στο θέατρο. Που δεν είναι καλό. Έχει πολύ ενδιαφέρον και είναι τύχη να μπορείς να τα κάνεις και τα δύο. Και να μπορείς να πετυχαίνεις και στα δύο. Στο εξωτερικό ξέρουμε πολύ καλά ότι αυτό δεν συμβαίνει, υπάρχουν οι θεατρικοί ηθοποιοί, οι τηλεοπτικοί ηθοποιοί, και οι κινηματογραφικοί ηθοποιοί. Εδώ στην Ελλάδα τα κάνουμε όλα. Μερικοί μπορούν.

Εσένα ποια ήταν η διαδρομή σου μέσα στα δύο αυτά; Είχες διαφορετικές μεθόδους;

Εμένα η μέθοδός μου είναι μία. Και λέγεται αλήθεια. Προσπαθώ με ότι καταβρίσκομαι και ότι καταπιάνομαι, είτε αυτό είναι συγγραφή, μετάφραση, σκηνοθεσία, παραγωγή, είτε υποκριτική, ηθοποιός, είτε οτιδήποτε άλλο, να είναι η αλήθεια. Κοινός μου παρονομαστής είναι η αλήθεια. Από εκεί ξεκινάω και με αυτό πορεύομαι. Κοιτάω πώς είναι η αλήθεια μου, αυτήν προσπαθώ συνεχώς να μεγαλώνω, να μικραίνω, να σχηματίζω σε διαφορετικά σχήματα χρώματα και ήχους. Αυτό είναι η μέθοδός μου. Όλα τα υπόλοιπα είναι λίγο εγκεφαλικά, δεν με ενδιαφέρουν. Εμένα με ενδιαφέρει πάντα το συναίσθημα. Ένστικτο, μνήμη, ευαισθησία, καλλιέργεια, γνώμη, θέση, ύψος. Αυτά είναι πολύ σημαντικά πράγματα για εμένα. Με αυτά παίζω.

Όταν λες αλήθεια, τι εννοείς; Αυτή η δουλειά είναι ένα ψέμα;

Το ότι  παίζω κάποιον άλλον δεν σημαίνει ότι γίνομαι κάποιος άλλος. Παίζω. Είναι το ρήμα συγκεκριμένο. Αν γίνω κάποιος άλλος, αυτό είναι ψυχοπαθολογικό. Είναι λάθος. Ποτέ δεν γίνομαι Άμλετ. Οι άλλοι που με βλέπουν και με πληρώνουν και πιστεύουν ότι είμαι ο Άμλετ. Πάντα ξέρουν ότι είμαι ο Φώτης Σπύρος. Παίζω με την δική μου φαντασία, το δικό μου μυαλό, τα δικά μου υγρά, την δική μου βιοχημεία. Πάντα είμαι ο Φώτης Σπύρος και προσπαθώ να προσεγγίσω με την δική μου αισθητική, άποψη, ευαισθησία τον ρόλο του Άμλετ. Αυτό οφείλω να το ξέρω κι εγώ και το κοινό, για να μην εξαπατάει ο ένας τον άλλον. Αυτό είναι η αλήθεια. Είναι μία κοινή συνθήκη ψεύδους, μπαίνουμε σε ένα κατά συνθήκη ψεύδος και οι δύο. Κι εσύ πιστεύεις ότι είμαι ο Άμλετ κι εγώ σου λέω ότι είμαι ο Άμλετ. Και υπάρχει και ένα αντίτιμο σε αυτό που είναι το εισιτήριο.

Σε έχει βοηθήσει η φήμη σου λόγω τηλεόρασης, στην θεατρική σου πορεία;

Όχι στο να εξαργυρώσω σε εισιτήρια. Πέρα από αυτό, με έχει βοηθήσει ως άνθρωπο. Εγώ οτιδήποτε κάνω, αυτό που θέλω να έχω, το ταλέντο που θέλω να έχω, είναι του ανθρώπου. Θέλω να είμαι ταλαντούχος άνθρωπος. Θέλω να με προάγω συνεχώς σανψως άνθρωπο. Με ότι καταπιάνομαι. Η τηλεόραση πραγματικά με βοήθησε. Δεν με εμπόδισε να γίνω καλύτερος άνθρωπος. Αυτό το ψέμα της αναγνωρισιμότητας στον δρόμο εμένα δεν μου στάθηκε εμπόδιο στον στόχο μου, που είναι να είμαι ένας καλός άνθρωπος.

Πώς διαχειρίστηκες αυτή την εικόνα;

Δύσκολα. Η αλήθεια είναι ότι είναι βαρύ φορτίο. Και είναι αναλόγως τι βάρκα είσαι. Αν είσαι βαρκάκι και σου βάλουν ένα κοντέινερ από πάνω και σου πούνε ταξίδεψε, δεν ταξιδεύεις. Αν είσαι ένα καλό σκαρί και δεν σου έρθει απότομα όλο αυτό, αλλά υπάρχει ένα σκαρί που μεγαλώνει μέχρι να αντέξει το φορτίο αυτό, νομίζω μπορείς να περάσεις την λιμνούλα απέναντι. Αλλά ουσιαστικά μην παραμυθιαστείς. Όλο αυτό είναι ένα παραμύθι. Είναι ένα μαχαίρι ουσιαστικά η αναγνωρισιμότητα, η τηλεόραση και όλο αυτό το «διάσημος». Είναι ένα μαχαίρι που είναι στο χέρι σου αν θα το χρησιμοποιήσεις να σκοτώσεις ή να αλείψεις βούτυρο να φας.

Για όλη σου την πορεία,  σου έχει δώσει η δουλειά σου αυτή την δυνατότητα ή κι εσύ; Θέλοντας να εξελίσσεσαι;

Πιστεύω πως δεν υπάρχει το τυχαίο. Την τύχη μας την δημιουργούμε. Δεν θεωρώ ότι μπορεί μία πορεία ενός ανθρώπου να είναι τυχαία. Είμαι όμως ευγνώμων για τις συναντήσεις μου. Είμαστε οι συναντήσεις μας. Είχα πολύ σημαντικές, σπουδαίες συναντήσεις, που πήρα πάρα πολλά πράγματα, είναι ένα πράγμα που δεν το έχει η γενιά η τώρα. Ποιους να γνωρίσεις τώρα; Έχω γνωρίσει πολύ σπουδαίους ανθρώπους, μυαλά. Ευφυείς, με φαντασία, με χιούμορ. Είμαι πολύ ευγνώμων γι’αυτό. Και χαζός να ήμουν, κάτι λίγο να μου έμενε, νομίζω ότι είναι τεράστια προίκα. Ελπίζω ότι έχω κάτι περισσότερο.

Είναι όμως και η ικανότητα αυτό να το πάρεις και το πας παραπέρα.

Βέβαια. Δεν έχει νόημα αλλιώς. Όλο αυτό το πράγμα πρέπει να σε εξελίξει. Όλη αυτή η συνάντηση πρέπει, αν εσύ είσαι το αυτοκίνητο, να είναι η βενζίνη που θα το κινήσει.

Έχεις δουλέψει με τον Δημήτρη Παπαϊωάνου …

Είχα την τύχη να δουλέψω με πολύ σημαντικά ονόματα του θεάτρου και της τέχνης. Στο Θέατρο Τέχνης, απ’όπου  προέρχομαι, έπαιξα σε πολλές παραστάσεις εκεί, μετά πήγα στο Αμόρε στον Χουβαρδά, μετά με το Δημήτρη Παπαϊωάννου, τον Μαστοράκη, τον Αρβανιτάκη, τον Βασίλη Νικολαίδη, με τον Μουμουλίδη, την Σοφία Σπυράτου, τον Ρήγο. Με  πάρα πολλούς ανθρώπους και σπουδαίους.

Τι σου έδωσε η σχέση σου με το σώμα; Στην υποκριτική τι ρόλο παίζει;

Είμαι το σώμα μου, δεν έχω σώμα, είμαι σώμα. Εκφράζομαι σαν άνθρωπος πάρα πολύ με το σώμα. Η ψυχή μου βρίσκει  πολύ καλύτερο εκφραστή της στο σώμα μου, απ’ότι στο μυαλό μου. Αποφεύγω να είμαι εγκεφαλικός, ή να σκέφτομαι με το μυαλό. Προτιμώ να αναπτύσσω το EQ μου παρά το IQ μου. Έχω έναν τόσο καλό αμυντικό μηχανισμό που τολμάω και τον έχω εκτός λειτουργίας. Δεν έχω ανάγκη. Ούτως ή  άλλως πάντα μου άρεσε να είμαι ανοιχτή πληγή. Να βάλλομαι, να προσβάλλομαι ενδεχομένως. Μου αρέσει πάρα πολύ, αυτό είχα για εμένα όνειρο. Να είμαι ανοιχτή πληγή. Γιατί πάντα πίστευα για εμένα ότι ακόμα και αν πέσω στην λάσπη μετά θα σηκωθώ, θα πλυθώ και θα συνεχίσω να περπατάω.

Και αυτό δεν σε κούρασε; Όλοι οι άνθρωποι βάζουν ένα όριο. Με τα χρόνια δεν σε έχει κουράσει; Ακόμα το πιστεύεις;

Έτσι ζω. Αυτό είναι η ζωή μου. Δια βίου μάθηση. Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου αν δεν μαθαίνω συνεχώς. Και ειδικά εμείς οι ηθοποιοί αν θέλουμε να λεγόμαστε ηθοποιοί, οτιδήποτε γύρω μας, καθημερινά, να είναι ένα υπέροχο σεμινάριο. Από την στιγμή που καθόμαστε εδώ πέρα, σε αυτό τον καναπέ. Στον Ροφό.  

Γιατί λέγεται Ροφός το μέρος;

Γιατί είναι ο δεύτερος όροφος μίας πολυκατοικίας. Και είναι  «Ο-Ροφός  ο δεύτερος». Εξ’ου και το ψάρι με την κορών.

Και έχετε και τον Κάρολο Κουν σε φωτογραφία.

Βεβαίως. Είμαι πάρα πολύ ευτυχής που προέρχομαι από αυτή τη Σχολή. Που γνώρισα δασκάλους όπως η Πιττακή και ο Λαζάνης. Πολύ σπουδαίους ηθοποιούς, συναδέλφους.

Σπύρο αυτό δεν σου είναι και ένα μεγάλο βάρος; Όλοι αυτοί οι σημαντικοί άνθρωποι, δεν σκέφτηκες ποτέ ότι πρέπει να τους φτάσεις, να τους βγάλεις ασπροπρόσωπους;

Δεν ζω για κανέναν. Ζω για εμένα. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι, δεν τους στέρησα τίποτα. Όχι βάρος. Ίσα ίσα μεγάλη ελαφράδα το έχω. Βάρος δεν αισθάνθηκα ποτέ. Ούτε ότι πρέπει να παραδώσω την σκυτάλη στον επόμενο.  Καθόλου. Παρ’όλο που διδάσκω σε Δραματική. Είμαι Διευθυντής στην Δραματική Σχολή του ΙΕΚ Όμηρος. Νομίζω ότι αυτό αν το έχεις βγαίνει, διαχέεται. Δεν θέλει σκέψη.

Πώς είναι η σχέση σου με τα παιδιά;

Τα αγαπάω. Πάρα πολύ. Δεν έχω σχέση Δασκάλου – μαθητή…  Τους αγαπάω γιατί αγαπάνε ότι αγαπάω κι εγώ. Η κοινή μας αγάπη μας κάνει να είμαστε ενωμένοι. Θέλω να τους κάνω καλύτερους ανθρώπους. Θέλω μέσα από το θέατρο να καλλιεργηθούν. Δυστυχώς συνειδητοποιώ ότι οι καινούριες γενιές που βγαίνουν, δεν φταίνε αυτοί,  αλλά δυστυχώς  είναι αμόρφωτοι. Τα παιδιά από το σχολείο που βγαίνουν είναι αμόρφωτα. Απαίδευτα, ακαλλιέργητα. Δυστυχώς όλη η κοινωνία μας με το διαδίκτυο και τον ηλεκτρονικό πολιτισμό της  έχει φέρει γενιές βλακών, και αποχαυνωμένων παιδιών. Που δεν σκέφτονται, δεν φαντάζονται, δεν συμμετέχουν, δεν συνεργάζονται, δεν συναισθάνονται, δεν… αυτά τα παιδιά λοιπόν, όταν έρχονται σε μία σχολή Θεάτρου θέλουν να αλλάξουν κάτι. Εγώ λοιπόν είμαι εδώ για αυτά. Και προσπαθώ, και θα προσπαθώ, να τα καταφέρουν. Είναι προσωπικό μου. Αν θέλεις, αν οφείλω κάτι, είναι μόνο αυτό. Όχι σε αυτούς που γνώρισα, σε αυτούς που τώρα γνωρίζω. Στα παιδιά αυτά.

Έχεις κάποια μέθοδο; Δουλεύεις με κάποια πειθαρχεία;

Ναι. η πειθαρχεία είναι πάρα πολύ βασικό. Δεν το συζητάω καν. Η πρόβα είναι πρόβα. Είναι σεβασμός, για εμένα η πρόβα είναι ιερή. Είναι πάρα πολύ σημαντική. Δεν ανέχομαι το κινητό στην πρόβα. Σε καμία περίπτωση. Δεν το συζητάω καν. Δεν το διαπραγματεύομαι. Όπως και τον καφέ ή το διάλειμμα όποτε να είναι. Η πρόβα είναι κάτι πολύ συγκεκριμένο στο μυαλό μου. Όσον αφορά τη μέθοδο. Ξεκινάω από την πλήρη κατανόηση του κειμένου. Είναι πάρα πολύ βασικό το κείμενο. Να κατανοήσω την εποχή του, τους ρόλους του, τη δραματουργία του. Χωρίς αυτά, δεν κάνουμε τίποτα. Μόλις καταλάβουμε όλος ο θίασος την κάθε λέξη, ανακαλύψουμε την κάθε λέξη, το «σηκώνουμε» και  αρχίζουμε και δοκιμάζουμε πράγματα κάνοντας αυτοσχεδιασμούς. Αλλά σίγουρα μου αρέσει το κείμενο. Αγαπώ το θεατρικό κείμενο. Το λατρεύω. Κάτι που λίγοι ξέρουν είναι ότι έχω από τις μεγαλύτερες θεατρικές βιβλιοθήκες ιδιώτη. Και αυτό μου αρέσει. Σίγουρα διαβάζω ένα έργο την ημέρα.  

Το ελληνικό θεατρικό κείμενο πώς το βλέπεις;

Εγώ ένας από τους ανθρώπους που θεωρώ ότι με μεγάλωσε ήταν ο Παύλος Μάτεσις. Μαζί του έμαθα το ελληνικό θεατρικό έργο, από την σχολή στο Θέατρο Τέχνης είχα γνωρίσει από κοντά και είχα δουλέψει με την Λούλα Αναγνωστάκη, τον Ιάκωβο Καμπανέλλη, τον Γιώργο Σκούρτη. Τον Μουρσελά, τον Μανιώτη, τον Διαλεγμένο, τον Ποντίκα. Αργότερα γνώρισα και τον Σερέφα, τον Δήμου, τους αδερφούς Κούφαλη, τον Κατσικονούρη, τον Ηλιόπουλο, τον Μαυριτσάκη, την Κάλμπαρη.

Τους ξέρεις όλους! Πιστεύεις λοιπόν ότι υπάρχει υλικό . Υπάρχει και νέο υλικό;

Βεβαίως. Έμενα πολλοί νέοι άνθρωποι μου στέλνουν κείμενα και τα διαβάζω.

Τα διαβάζεις;

Ναι πάντα τα διαβάζω. Και πάντα στέλνω τη γνώμη μου. Τον  Πάναγιώτη  Μέντη ξέχασα. Που είναι πολύ φίλος και σπουδαίος. Έχω πάρα πολλούς φίλους που μου στέλνουν τα έργα τους και τα διαβάζω. Μου αρέσει. Αγαπάω πάρα πολύ το θεατρικό κείμενο. Αυτή την δουλειά που κάνει το Greek Play Project θεωρώ ότι είναι πάρα πολύ σπουδαία. Το ελληνικό έργο πρέπει να βγει από το καβούκι του, τέτοιες προσπάθειες θα το βγάλουν από το καβούκι του, σοβαρές προσπάθειες, και πραγματικά, ας πούμε το αμερικάνικο θέατρο που είναι από τα κορυφαία, ή άλλα θέατρα, το ισπανικό έργο κλπ. Τα ισπανικά έργα δεν τα ξέραμε στην Ελλάδα μέχρι που ήρθε η Μαρία Χατζηεμμανουήλ. Που μετέφρασε όλα τα Ισπανικά έργα και αυτή την στιγμή το Ισπανικό έργο έχει κατακλύσει της ελληνικές σκηνές. Το ίδιο μπορεί να γίνει και με το ελληνικό έργο. Έχουμε πάρα πολύ καλούς συγγραφείς που στέκονται στο εξωτερικό.

Σε αφορά η καθημερινότητά σου; Από τι εμπνέεσαι;

Εγώ εμπνέομαι από την ποίηση της καθημερινότητας. Από την ποίηση γύρω μου. Προσπαθώ να με συγκινούν  πράγματα χειροπιαστά. Χωμάτινα. Αυτό με ενδιαφέρει. Προσπαθώ να κρατάω, να σηκώνω αμυντικούς μηχανισμούς για να προστατεύω την φαντασία μου. Πχ να μην έχω στο κινητό μου ίντερνετ. Άλλη είναι να μην βλέπω πολύ τηλεόραση. Ή αποφεύγω να βλέπω ειδήσεις που με καταθλίπτουν. Αλλά ωστόσο, με συγκινούνε πράγματα της καθημερινότητας. Γιατί η καθημερινότητα έχει και πίεση και ποίηση. Είναι αναλόγως τι θέλεις να βλέπεις.

Το ελληνικό θέατρο χρειάζεται να έχει λόγο πάνω στην κοινωνία ή είναι μόνο διασκέδαση;

Υπάρχει και το ένα και το άλλο. Δεν υπάρχει μία ανάγκη του ανθρώπου που βλέπει θέατρο. Το θέατρο καλύπτει όλες τις ανάγκες των ανθρώπων. Άλλοι θέλουν να διασκεδάσουν, άλλοι να προβληματιστούν. Υπάρχουν θέατρα για κάθε είδος κοινού. Είναι θέμα αναγκών. Σκοπός είναι να υπάρχει θέατρο για να καλύπτει όλες τις ανάγκες. Και να σταματήσεις να κατηγορεί το ένα το άλλο. Είναι και τα δύο σπουδαία.

Τι σου αρέσει πιο πολύ από την διαδικασία μια παράστασης;

Εγώ λατρεύω στην πρόβα μου, την προσπάθεια να κάνω τους ανθρώπους, οι οποίοι έχοντας την ανασφάλειά τους πετάνε αγαπημένα τους  πράγματα στο κενό, να τα πάρουν από κάτω και να τα καθαρίσουν και να τα αγαπήσουν. Αυτό είναι η αγαπημένη μου διαδικασία. Να αγαπήσεις το λάθος σου, το λίγο σου και να σε βοηθήσω αυτό το λίγο να το κάνουμε μαζί πολύ. Αυτό είναι μία αγαπημένη μου διαδικασία στο θέατρο. Αγαπάω τους ηθοποιούς. Αγαπάω την ανασφάλειά τους. Μου αρέσουν οι ηθοποιοί.

Επειδή είσαι κι εσύ ηθοποιός;

Είμαι κι εγώ ηθοποιός. Ξέρω τι σημαίνει. Σήμερα συγκεκριμένα στην Χαλκίδα, με ρώτησε μία κυρία, που πήγα να πάρω μία τυρόπιτα, «είναι πολύ δύσκολο να είσαι ηθοποιός;» και λέω «πάρα πολύ δύσκολο». Και το είπα πάρα πολύ σοβαρά. Είναι πάρα πολύ δύσκολο. Όλοι σε κρίνουν για το πόσο επαρκής ή ανεπαρκής είναι η ψυχή σου. Και ο τρόπος που αποφάσισες αυτή την φορά να εκφραστείς. Και πολλές φορές δεν  σου συγχωρείται και το λάθος. Σε κυνηγάει μία ζωή. Επειδή για παράδειγμα, έπαιξες τον Άμλετ άσχημα.

Εσύ φοβήθηκες ποτέ την έκθεση;

Εγώ την επιδίωκα. Μου αρέσει να εκτίθεμαι. Πέρασα διαδικασίες για να μπορώ να μην βάλλομαι και λασπώνομαι και να μην το παίρνω μέσα μου. Εμένα με ενδιαφέρει να είμαι καλός άνθρωπος. Και από εκεί και πέρα θα κάνω και καλούς ρόλους, θα κάνω και κακούς ρόλους.

Πιστεύεις ότι είναι απαραίτητο αυτό να το έχει κανείς; Το άνοιγμα της ψυχής;

Μίζεροι άνθρωποι, δεν μπορούν να κάνουν κάτι γενναιόδωρο στην σκηνή. Μην τρελαθούμε. Δεν είναι ξαφνικά παίζεις τον γενναιόδωρο. Ή είσαι ή δεν είσαι. Έχεις ένα άνοιγμα ψυχής, έναν πλούτο. Αυτό μεταφέρεται. Την ιστορία μας  έχουμε. Το σώμα μου φέρει την ιστορία την δική μου. στους ρόλους αυτό δανείζω. Αν η δική μου ιστορία είναι μίζερη και μαύρη μπορεί να έχει ενδιαφέρον, αλλά και πάλι αυτό εξαρτάται από εμένα.

Δεν είναι όλοι καλοί άνθρωποι στο θέατρο όμως… υπάρχουν και μερικοί κακοί…(γέλια)

Ναι όντως. Έχω παίξει με μερικούς από αυτούς . Φρικτοί.

Πώς εσύ που επιλέγεις το καλό, πώς τοποθετείσαι μέσα σε αυτό το σύνολο;

Μην λέμε ψέματα. Όταν κολυμπάς με καρχαρίες, για να μην σε δαγκώσουν οι υπόλοιποι, πρέπει να σε αναγνωρίζουν σαν καρχαρία κι εσένα. Όπως καταλαβαίνεις σου ομολογώ ότι κι εγώ είμαι καρχαριοειδές. Ξέρω ότι αν με πειράξεις, θα σε πειράξω κι εγώ. Έχω παίξει με πολύ κακούς ανθρώπους. Έχω φάει ξύλο σε πρεμιέρα επειδή έβγαλα χειροκρότημα. Και με βγάλαν έξω από την σκηνή. Έχω περάσει πολύ άσχημα με διάφορους. Φριχτές κακίες. Τι να πω;… μόνο ο Θεός συγχωρεί. Ξέρεις τι σημαίνει αυτό…

Τι σημαίνει;

Ότι εγώ δεν τους συγχωρώ! (γέλια)

Τι είναι η αποτυχία για εσένα; Σε απασχολεί;

Αποτυχία για εμένα είναι να σταματήσω να ονειρεύομαι. Αυτό είναι επιτυχία για εμένα. Να ονειρεύομαι συνεχώς. Αυτό με αφορά. Αν στερηθώ το όνειρο τότε θα έχω αποτύχει. Τώρα εμπορική επιτυχία, ότι δεν βλέπω την φάτσα μου στην τηλεόραση, ότι μία κυρία στον δρόμο δεν με αναγνώρισε, ή ότι ένας ρόλος μου δεν ήταν καλός, είναι κι αυτά μέρος της δουλειάς. Μην τρελαθούμε. Άλλα πράγματα είναι σημαντικά. Σημαντικό είναι να σκέφτεσαι, να φαντάζεσαι, να καλλιεργείσαι. Αυτά να μην μου στερήσουν.

Σήμερα που οι νέοι τα στερούνται αρκετά; Τα όνειρα έχουν περιοριστεί. Τι τους λες;

Τους συμπονώ, προσπαθώ και κάνω στην πράξη πια, το καλύτερο για αυτούς. Είναι πολύ δύσκολη γενιά. Δεν είμαι πολέμιος του διαδικτύου, κλπ, αλλά όλη αυτή η αυταπάτη φιλίας, επικοινωνίας, συναισθήματος, επαφής. Είναι η γενιά που αυταπατάται. Η αυταπάτη ποτέ δεν κατέληξε σε καλό. Πραγματικά δεν ξέρω πού θα καταλήξει αυτή η πορεία.

Τι κάνεις τώρα;  

Διδάσκω, σκηνοθετώ και παίζω στον «Οδυσσεβάχ», Ξένια Καλογεροπούλου- Διονύσης Σαββόπουλος. Με τον Ορφέα Παπαδόπουλο, Νίκο Χρηστίδη και έναν μεγάλο θίασο ηθοποιών. Θα κάνουμε καλοκαιρινή περιοδεία σε όλη την Ελλάδα. Όπως περιοδεία θα κανει και η «Μαρίζα ο Γάιδαρος», είναι ένα animation φαινόμενο στο YouTube ενός έλληνα, του Κωνσταντίνου Κρυστάλη που ζει στην Ολλανδία και ζητήσαμε να το κάνει θεατρικό ο Γιώργος Ηλιόπουλος στο οποίο παίζει κιόλας σε σκηνοθεσία μου.

Τι εύχεσαι;

Εύχομαι αγάπη και υγεία. Αυτό.

Η παιδική σκηνή του Φώτη Σπύρου παρουσιάζει φέτος σε όλη την Ελλάδα το εμβληματικό έργο της  Ξένιας Καλογεροπούλου Οδυσσεβάχ

 Ένα από τα πιο σημαντικά θεατρικά έργα για παιδιά και όχι μόνο, βασισμένο στους μύθους, στα λαϊκά παραμύθια και την επική λογοτεχνία. Ένα γοητευτικό μαγικό ταξίδι σε χώρες ονειρικές, με αλλόκοτους ήρωες, ένα παραμύθι όπου τα πάντα είναι δυνατά και αδύνατα.

 Η Ξένια Καλογεροπούλου έγραψε την ιστορία του Οδυσσεβάχ από την Ιθαγδάτη που ταξιδεύει ψάχνοντας το Κυκλολωτογοργοκιρκιλάριζο, χρησιμοποιώντας στοιχεία από την Οδύσσεια, από τις Χίλιες και μία νύχτες, και πολλά άλλα παραμύθια.

Δρακοκύκλωπες, Λωτοφάγοι, Πειρατές, Σειρήνες, Γοργόνες, η Μάγισσα Κιρκίλα, η Πριγκίπισσα Λαριζάτ και το πλήρωμα του Οδυσσεβάχ μας προκαλούν να ζήσουμε την περιπέτεια.

 Το καράβι του Οδυσσεβάχ περνάει από το νησί των Λωτοφάγων, ακούει το μαγεμένο τραγούδι των Σειρήνων, συναντάει την Γοργόνα και τη Μάγισσα Κιρκίλα, κινδυνεύει στη χώρα της Λαριζάντ, της αγέλαστης πριγκίπισσας, περνά από χώρες που μιλούν με ένα φωνήεν, από λίμνες, δάση και ποτάμια… κι εκεί που πιστεύει πως όλα τέλειωσαν βλέπει μπροστά του τη στεριά κι ένα μικρό παιδί σε μια βάρκα. Να είναι άραγε η Ιθαγδάτη;

 Μία ιδανική παράσταση για παιδιά όλων των ηλικιών που ονειρεύονται και πιστεύουν στην επίτευξη του στόχου, στην αξία της προσπάθειας, στην αξία της οικογένειας και της πατρίδας, στη νίκη του καλού και του δικαίου. Μία παράσταση με πανανθρώπινα μηνύματα ουσιαστικά και επίκαιρα. 

 Ο Οδυσσεβάχ έχει μεταφραστεί σε 8 γλώσσες, έχει παρουσιαστεί από αρκετούς ξένους θιάσους, αλλά και από 10 ελληνικά ΔΗΠΕΘΕ. Την έχουν απολαύσει εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά μικρά και μεγάλα. Χαρίστε φέτος κι εσείς αυτήν την μοναδική εμπειρία στα παιδιά.

Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΗ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΥ

Κείμενο: Ξένια Καλογεροπούλου

Μουσική: Διονύσης Σαββόπουλος

Σκηνοθεσία: Φώτης Σπύρος

Χορογραφίες/κινησιολογία: Ηλίας Μπαγεώργος

Σκηνικά: Σπύρος Στάης

Κοστούμια: Σπύρος Στάης – Νάγια Ζαχαράτου

Βοηθός ενδυματολόγου: Μαργαρίτα Μώρου

Κατασκευή ειδικών κουστουμιών: Φωτεινή Κοσμάτου

Μουσική διδασκαλία: Πρόδρομος Μακρίδης

body music: Simone Mongelli

Φωτογραφίες: Γιώργος Καλφαμανώλης

Σχεδιασμός Φωτισμών: Απόστολος Τσιτσώνης

Γραφιστική επιμέλεια: Ντίνα Ζαφειρίου

Διεύθυνση παραγωγής: Γιάννης Μακρίδης

Οργάνωση παραγωγής: Σταυρούλα Χρηστίδου

Δημόσιες σχέσεις & επικοινωνία: Ζωή Τριανταφυλλίδη

Υπεύθυνος τεχνικής κάλυψης: Θωμάς Χαρέλας

Βοηθός Σκηνοθέτη: Νίκος Αγαπίου

Υπεύθυνος σκηνής: Δημήτρης Τσινάρης

Παίζουν:

 Ορφέας Παπαδόπουλος, Νίκος Χρηστίδης, Φλάβιους Νεάγκου, Ήρα Δαμίγου, Ευθύμης Τζώρας, Νεκτάριος Παπαλεξίου και ο Φώτης Σπύρος.

Αν ο Αριστοφάνης έγραφε μια κωμωδία για παιδιά,  και βέβαια θα μπορούσε να ήταν ο Οδυσσεβάχ.  Αριστοφανική δομή, πρωταγωνιστικό κωμικό δίδυμο , χορός , έξοδο ς, λυρισμός και χιούμορ… όλα… χωρίς  πολιτικό υπόβαθρο και βωμολοχίες .Τι καλύτερο θα μπορούσαμε  να επιλέξουμε για σας φέτος το καλοκαιρι; Το τραγούδι λοιπόν λεμέ του Οδυσσεβάχ σε όλη την Ελλάδα και ο Νιόνιος κρατά τον ρυθμό με το νταούλι του ,ενώ η  Ξένια κάπου ποιο κει χαμογελάει με νόημα.

 Ένα θέατρο  που συγκινεί ,με ιστορίες που συνεπαίρνουν και θυμίζουν στα παιδιά (τα μικρά και τα μεγάλα) πως αυτό που προέχει σε μια σκληρή και στείρα συναισθημάτων εποχή  …είναι Η ΑΓΑΠΗ! Προσπαθώ να καταφέρω με αγάπη να βιώσουν τα παιδιά την  ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ και να μπορέσουν να αφήσουν την ΚΑΡΔΙΑ τους ελεύθερη και ανοιχτή για να νοιώσουν τα μαγικά συναισθήματα τα σπουδαία που μας φέρνουν ποιο κοντά στην αλήθεια ,στον εαυτό μας και την μαγεία της τέχνης που δημιουργεί  ελπίδες και όνειρα. Θέατρο και  για παιδιά … που εξάπτει την φαντασία και όχι την εξαπατά, περισσότερο  συγκινεί παρά  ενθουσιάζει. Η τέχνη του θεάτρου είναι ένα εισιτήριο για μια καλλίτερη  ζωή. Ένα όμορφο ταξίδι που όλοι μείς και τα παιδιά μας αξίζουμε. Μακάρι αυτό  το ταξίδι των θεατών να ξεκινά η να συμπλέει με το δικό μου ταξίδι. Αυτό το φετινό για φέτος… ….του ΟΔΥΣΣΕΒΑΧ!

Φώτης Σπύρου 

Συνεντεύξεις