Η Τατού Δέδε είναι ένα όμορφο, ταλαντούχο, δραστήριο και γεμάτο όρεξη νέο κορίτσι. Πιανίστα, ηθοποιός, χορεύτρια, σκηνοθέτης in progress, δημοσιογράφος. Επιπλέον, και είμαστε περήφανοι για αυτό, είναι συνεργάτις του Greek Play Project! Σε λίγες μέρες το νέο της εγχείρημα, η ΑΝΤΙ-GONE, μια περφόρμανς – σπουδή για τον άνθρωπο και τη στάση ζωής του σε μια εποχή που τα όνειρα θαμπώνουν παρουσιάζεται στο θέατρο Αμαλία στη Θεσσαλονίκη.
Από πού προέκυψε το ενδιαφέρον σου για την ενασχόλησή σου με αυτό το θέμα;
Το ενδιαφέρον μου προέκυψε μετά από την πρώτη μου παράσταση. Ήταν το 2011, σε σκηνοθεσία του Μανώλη Ιωνά, και λεγόταν performance «Λίλιθ;». Μία συρραφή μονολόγων γυναικών, μέσα στις οποίες, υπήρχε και η Αντιγόνη. Έτσι «γνώρισα» την Αντιγόνη του Σοφοκλή, μέσα από τον μονόλογό της, λίγο πριν μπει στην σπηλιά-τάφο που της είχαν ετοιμάσει. Αμέσως, για κάποιον εσωτερικό λόγο, προέκυψε μεγάλη σύνδεση μαζί της.
Τι αντιπροσωπεύει η Αντιγόνη για σένα, για μια νέα γυναίκα, σήμερα;
Για εμένα η Αντιγόνη αντιπροσωπεύει τον εαυτό της. Η Αντιγόνη είναι σύμβολο. Είναι σημείο εκκίνησης για όλες τις γυναίκες που θέλουν να ακολουθήσουν τον δρόμο τους. Τον πραγματικό τους δρόμο, αυτόν που έχουν μέσα τους. Η Αντιγόνη αποφάσισε να επιμείνει σε αυτό που της έλεγε ο ΕΑΥΤΟΣ της. Με κεφαλαία. Και όχι αυτό που της έλεγε η κοινωνία, η θέση της στο βασίλειο, το γυναικείο πρότυπο της εποχής. Η Αντιγόνη υποστήριξε, επέμεινε, αγωνίστηκε για την ταυτότητά της. Και αυτό πιστεύω ότι χρειάζεται να κάνουν και οι γυναίκες σήμερα. Η ταυτότητά μας είναι αυτό που μας απομένει. Όχι αυτό που μας δείχνουν τα ΜΜΕ, όχι αυτό που μας «φοράνε» οι μόδες, όχι αυτό που πρέπει να δείχνουμε για να είμαστε αρεστές. Αυτό που έχουμε μέσα μας, είναι η ταυτότητά μας. Τα γυναικεία αλλά και τα αντρικά χαρακτηριστικά, η γυναικεία επιμονή, η φροντίδα, η αγάπη, το αντρικό τσαγανό, η ελπίδα και άλλα πολλά που ποικίλουν από γυναίκα σε γυναίκα, από άνθρωπο σε άνθρωπο. Η Αντιγόνη για εμένα είναι πηγή έμπνευσης της σημερινής γυναίκας και ξεκίνημα νέας εποχής για τον σημερινό άντρα.
Ο τίτλος που προτείνεις ANTI-GONE είναι μια δήλωση. Τι σε οδήγησε σε αυτή; Προτείνεις μια στάση ζωής;
Όλη η παράσταση είναι μια δήλωση. Και αυτό που με οδήγησε σε αυτή, και όχι μόνο εμένα, αλλά και τους έξι ακόμα συνεργάτες μου, είναι η ανάγκη μας να εκφραστούμε, και άρα να μιλήσουμε. Όσον αφορά εμένα, ο μόνος τρόπος που έχω για να το κάνω είναι μέσα από τις τέχνες μου. Και με αυτόν τον τρόπο προσπαθώ να προτρέψω όλο τον κόσμο να το κάνει. Με τον τρόπο του. Να μιλήσουμε, να εκφραστούμε. Δεν μας μένει τίποτα άλλο σε μια κοινωνία, σε έναν κόσμο, που όλο μικραίνει, καταπιέζει και καταπιέζεται.
Δεν προτείνω μια στάση ζωής. Αναρωτιέμαι απλώς, αν το αντί-φεύγω/ μένω και παλεύω, οδηγεί κάπου. Και πού οδηγεί; Τι θα βρούμε αν αρχίσουμε από την αρχή της ταυτότητάς μας; Τι θα βρούμε αν δεν «φύγουμε»; Δεν έχω απάντηση. Απλώς ερώτηση.
Πως δούλεψες σε σχέση με τον μύθο και τη σύγχρονη εποχή; Ποιος ήταν ο τρόπος προσέγγισης;
Μαζί με την δραματολόγο της παράστασης, Αναστασία Τζέλλου, δουλέψαμε-συζητήσαμε μέρες και ώρες προσπαθώντας να δούμε αν τελικά ο μύθος με την σύγχρονη εποχή ταυτίζεται ή τελικά έχει κάποια κοινά σημεία. Υπάρχουν αναντίρρητα αντιστοιχίες, και αυτές είναι που κρατήσαμε, γιατί ο μύθος μπορεί να διαβαστεί με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Ο βασικός μας άξονας ήταν το παρελθόν στο σήμερα. Μιλάμε, λοιπόν, για μια Αντιγόνη, σήμερα. Σημερινή, στο 2017, μέσα από τα δικά μας μάτια. Σαφώς και η έμπνευση προέρχεται από τον Σοφοκλή αλλά εμείς προσπαθήσαμε να τον απομακρύνουμε από τα γνωστά συμφραζόμενά του. Για αυτό τον λόγο, το κείμενο που έγραψε για την παράσταση η Αναστασία Τζέλλου, είναι αφαιρετικό, και θα έλεγα με έναν τόνο φιλοσοφίας, αφού περιέχονται φράσεις από την «Χαρούμενη επιστήμη» του Φ. Νίτσε. Γιατί αν ο Νίτσε δεν μπορεί να προσεγγίσει την αρχαία τραγωδία, ποιος μπορεί;
Πρόκειται και για μια συνεργασία με καλλιτέχνες από διάφορες χώρες και μια περφόρμανς που ξεκίνησε από την Αυστρία. Μια γέφυρα ανθρώπων και τεχνών. Είναι μια παράσταση, μια περφόρμανς, ένας τόπος συνάντησης; Και πως ορίζεται αυτή η συνάντηση;
Είναι ένας τόπος συνάντησης. Ένας τόπος γνωριμίας, συνεργασίας, σύμπλευσης και φιλίας χωρίς «σύνορα». Ένας τόπος που διαφορετικοί άνθρωποι, διαφορετικές τέχνες ενώνονται για έναν σκοπό. Αυτός είναι και ο στόχος μου. Παρόλο που ξεκίνησα μόνη τον δρόμο, πιανίστα στην αρχή, και ως ηθοποιός έχω κάνει κατά βάση μονολόγους, δεν διανοούμαι, πια, να συνεχίσω μόνη. Πιστεύω στην ένωση των ανθρώπων, στις απόψεις τους, στις ιδέες τους, στα διαφορετικά βλέμματα. Σίγουρα, σε αυτή την παράσταση, όλα αυτά, μέσα από το πρίσμα της δικής μου ιδέας, αλλά χωρίς τα δικά τους βλέμματα, νομίζω, ότι η ιδέα αυτή δεν θα είχε ουσία.
Όσον αφορά τις διαφορετικές χώρες, αυτό έχει να κάνει με την αντίληψή μου για τον κόσμο. Θεωρώ ότι πια είμαστε όλοι ένα. Και αυτό χρειάζεται να το αποδεχτούμε. Να ανοίξουμε τα μάτια μας και προς τα «έξω». Να εμπλουτίσουμε και να εμπλουτιστούμε. Να επηρεάσουμε και να επηρεαστούμε. Για εμένα έχει αντίκτυπο η εκλογή του Τραμπ στην Ελλάδα, όπως και η ελληνική κρίση έχει αντίκτυπο στην Ευρώπη, και πάει λέγοντας. Θα ήθελα να μην κλεινόμαστε. Να είμαστε λίγο πιο ανοιχτοί. Στον εαυτό μας και στο περιβάλλον μας.
Πως θα όριζες τον εαυτό σου καλλιτεχνικά;
Δεν ορίζω τον εαυτό μου με κάποιον τρόπο. Αυτό το αφήνω στους άλλους. Εγώ πιστεύω στα θέλω. Και πιστεύω στον εαυτό μου. Ο εαυτός μου αποτελείται από διάφορα κομμάτια. Μουσική, χορός, θέατρο, δημοσιογραφία και άλλα που δεν είναι τόσο ενδιαφέροντα. Τα περισσότερα τα έχω σπουδάσει και έχω αγωνιστεί για να τα «κερδίσω». Αυτό που ξέρω είναι ότι θέλω να δημιουργώ. Μόνο έτσι ζω και υπάρχω. Αν δεν δημιουργώ, δεν υπάρχω. Και δημιουργώ μέσα από τις τέχνες. Γιατί έτσι γεννήθηκα, έτσι σκέφτομαι, έτσι εκφράζομαι.
Γιατί η επόμενη στάση σου ήταν η Θεσσαλονίκη; Συνδέεις τον χώρο, την πόλη, με τη δράση;
Η επιλογή ήταν συγκυριακή. Κάποιοι από τους συνεργάτες μου, και κυρίως η Ροδούλα Γκουλιαμπέρη, είναι από την Θεσσαλονίκη, και εγώ έχω σπουδάσει εδώ. Έχω ζήσει 5 χρόνια της ζωής μου σε αυτή την όμορφη πόλη. Θεωρώ επίσης, ότι εδώ τα πράγματα γίνονται λίγο πιο ήσυχα, πιο δημιουργικά ακόμα. Δεν υπάρχει αυτό το χάος, η ανταγωνιστικότητα, που υπάρχει στην Αθήνα. Ήταν, επομένως, ένα υγειές περιβάλλον για εμένα και τους συνεργάτες μου, για να ανθίσει αυτό το project.
Όσον αφορά τον χώρο, σίγουρα είναι χαρά για εμάς, που ανεβάζουμε ένα σύγχρονο εγχείρημα, σε μια σκηνή, που ήταν η Πειραματική σκηνή της Θεσσαλονίκης. Το θέατρο Αμαλία, δηλαδή. Μάλιστα, η Ελίζα Αλεξανδροπούλου και η Αναστασία Τζέλλου, που είναι απόφοιτοι της σχολής θεάτρου της πόλης, έχουν και προσωπικές αναμνήσεις από τον χώρο. Και είναι επίσης χαρά, που το θέατρο ξαναλειτουργεί με νέο βλέμμα. Όπως είπα, χαίρομαι όταν υπάρχουν νέα βλέμματα, νέες απόψεις, νέα εγχειρήματα.
Δεν το συνδέω όμως με τη δράση. Η δράση θα μπορούσε να γίνει παντού. Και σκοπός μου είναι να γίνει παντού. Θέλουμε να κινηθούμε τόσο προς την Αθήνα αλλά και στο εξωτερικό. Προχωράμε και όπου μας βγάλει…
Ιδέα/Σύλληψη – Σκηνοθεσία: Τατού Δέδε
Δραματουργία: Αναστασία Τζέλλου
Σκηνικά: Melanie Thewlis
Κοστούμια: Αθηνά Κυριακάκου
Πρωτότυπη μουσική – Σύνθεση: Μηνάς Εμμανουήλ
Φωτισμοί: Ελίζα Αλεξανδροπούλου
Χορογραφία: Ροδούλα Γκουλιαμπέρη
Video art and interactive programming: Melanie Thewlis
Βοηθός Σκηνογράφου: Αθηνά Κυριακάκου
Σχεδιασμός Αφίσας/Γραφιστικά: Ελίζα Αλεξανδροπούλου
Παίζουν: Ροδούλα Γκουλιαμπέρη, Τατού Δέδε
Πληροφορίες για την παράσταση
Χώρος
ΘΕΑΤΡΟ ΑΜΑΛΙΑ
Αμαλίας 71 & Παρασκευοπούλου, Θεσσαλονίκη
Τηλ.: 2310 888894
Πρώτη Παράσταση: 16/02/2017
Τελευταία Παράσταση: 19/02/2017
Ημέρες & ώρες:
Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο 21:00, Κυριακή στις 19:00
Εισιτήρια: 12€ (γενική είσοδος), 8€ (μειωμένο)
Συνεντεύξεις