Η ηθοποιός και τραγουδίστρια Εύα Κοτανίδη, μας ξανασυστήνει την Dalida στην μουσικοθεατρική παράσταση Dalida. Τραγουδώντας μέχρι το τέλος που παρουσιάστηκε πριν λίγες μέρες στην αίθουσα διδασκαλίας της Μουσικής Βιβλιοθήκης, Σύλλογος «Οι φίλοι της μουσικής», στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (28-31/3/2022) και στη συνέχεια πρόκειται να περιοδεύσει.
Θα θέλατε να κάνετε μία αναδρομή στην καλλιτεχνική σας πορεία και να σταθείτε σε δύο «στιγμές» που σας καθόρισαν;
Η καλλιτεχνική μου πορεία με λίγα λόγια…
Αποφοίτησα από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και μετά έφυγα στο Παρίσι- καθώς είμαι μισή γαλλίδα κι είναι η δεύτερη πατρίδα μου – για να κάνω κάποια μεταπτυχιακά μαθήματα και σεμινάρια και εκεί έκανα τα πρώτα βήματα στο θέατρο. Με την επιστροφή μου στην Ελλάδα σιγά σιγά ξεκίνησα να δουλεύω. Έχω κάνει σίριαλ στην τηλεόραση αλλά και παρουσίαση εκπομπής, έχω παίξει στο θέατρο, έχω ασχοληθεί και με την παραγωγή στο θέατρο, μεταφράζω θεατρικά έργα κυρίως από τα γαλλικά στα ελληνικά, δουλεύω χρόνια και στη διαφήμιση σαν εκφωνήτρια και, τέλος, εκτός από την υποκριτική έχω και μια άλλη μεγάλη αγάπη που είναι το τραγούδι. Τραγουδάω με το group μου «Eva and the apples» αλλά και με άλλα σχήματα σε διάφορες μουσικές σκηνές της Αθήνας.
Θα σταθώ στις πρώτες μου επαγγελματικές εμπειρίες. Τηλεοπτικά ήταν με τους Ρέππα – Παπαθανασίου στο «Δις εξαμαρτείν» όπου κάναμε και κάποια εορταστικά που είχαν και τραγούδι και χορό. Τότε ήταν που κατάλαβα πόσο μου αρέσει το μιούζικαλ. Ήταν υπέροχη εμπειρία. Θεατρικά ήταν με τον Μιχάλη Κακογιάννη στις Τρωάδες του Ευριπίδη οι οποίες ανέβηκαν στην Επίδαυρο κι είναι σπουδαίο με το που βγαίνεις από τη σχολή να παίζεις στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου. Είναι ένα όνειρο που πραγματοποιείται, είναι μεγάλο το δέος που αισθάνεσαι! Τέλος, θα σταθώ σε μια στιγμή ακόμα: την πρώτη φορά που συναντήθηκα με τον πατέρα μου επί σκηνής και παίξαμε μαζί στο Rock and Roll του Tom Stoppard. Είναι πολύ σημαντικό να συναντιέσαι επί σκηνής με το γονιό σου γιατί είναι ο πρώτος σου δάσκαλος και το σημείο αναφοράς σου.
Παρόλο που η παράσταση συνδυάζει και τα δύο, τι είναι αυτό που σας ελκύει, σας γοητεύει περισσότερο; Η μουσική ή η υποκριτική;
Και τα δύο με γοητεύουν εξίσου, θεωρώ ότι παντρεύονται υπέροχα και ο συνδυασμός τους είναι ότι πιο γοητευτικό, όταν γίνεται σωστά. Όμως πρωτίστως είμαι ηθοποιός και σαν ηθοποιός τραγουδάω. Μέσα από αυτή την ιδιότητα προσεγγίζω το τραγούδι και αυτό ισχύει και για τη Νταλιντά. Σαν ηθοποιός ξεκίνησε και τελικά έκανε καριέρα τραγουδίστριας όμως ερμήνευε το στίχο μέσα από τη ματιά της ηθοποιού, ανέβαινε στη σκηνή πιο πολύ με νοοτροπία ηθοποιού παρά τραγουδιστή, γι’ αυτό και ήταν τόσο σπουδαία ερμηνεύτρια αλλά και τόσο απολαυστική performer.
Ποιες δυσκολίες αντιμετωπίσατε στη δημιουργία του κειμένου της παράστασης; Η μουσική έχει πρωταγωνιστικό ρόλο;
Όταν κάνεις μια παράσταση για μια τραγουδίστρια έχουν σίγουρα πρωταγωνιστικό ρόλο τα τραγούδια. Ειδικά όταν πρόκειται και για τόσο εμβληματικά τραγούδια, που έχουν αγαπηθεί τόσο πολύ. Τα τραγούδια σε αυτή την παράσταση είναι υπερτιτλισμένα στα ελληνικά κι είναι δραματουργικά τοποθετημένα μέσα στη ροή του κειμένου. Θα έλεγα όμως ότι, όσο σημαντικό ρόλο και να παίζουν τα τραγούδια, το βασικό συστατικό της παράστασης είναι το κείμενο. Η ιστορία της Νταλιντά. Δυσκολεύτηκα για να γράψω το κείμενο γιατί δεν είχα ξαναγράψει κάτι θεατρικό μόνη μου, είχα μέχρι τώρα συνεργάτες στη συγγραφή. Μόλις όμως βρήκα το πρίσμα της αφήγησης και πως ήθελα αυτή να προχωρήσει… τράβηξα την «κόκκινη κλωστή δεμένη, στην ανέμη τυλιγμένη»… της έδωσα «κλότσο να γυρίσει… παραμύθι να αρχινήσει»…
Η Εύα Κοτανίδη επέλεξε την Dalida ή το αντίστροφο; Τι ξεχωρίσατε στην Dalida ώστε να δημιουργήσετε ένα έργο βασισμένο στην ζωή της και το καλλιτεχνικό της έργο;
Η Νταλιντά ήταν σπουδαία καλλιτέχνις. Πάντα με γοήτευε. Ήταν πολύ πρωτοπόρα για την εποχή της, η επιτυχία της ήταν τεράστια και παρ’ όλ’ αυτά έφυγε πολύ νωρίς. Αποφάσισε να μας στερήσει την παρουσία της. Πάντα με απασχολούσε το τι ωθεί καλλιτέχνες με τέτοια καθολική επιτυχία, αποδοχή και αναγνώριση να δίνουν τέλος στη ζωή τους. Η Νταλιντά δεν ήταν η μόνη, έχουν προηγηθεί αλλά και ακολουθήσει τόσοι άλλοι… Είναι συνυφασμένη η επιτυχία με την ευτυχία; Μπορεί κανείς να αρκεστεί στο να ζει μόνο πάνω στη σκηνή; Πως μπορεί να συνδυαστεί η καριέρα με την προσωπική ζωή; Όλα αυτά προσπαθούσα να καταλάβω μελετώντας τη ζωή της Νταλιντά. Χρειάζεται να καταλάβεις τον ήρωα που υποδύεσαι για να του δώσεις σάρκα και οστά, να τον υποστηρίξεις, να τον συστήσεις στο κοινό. Τη Νταλιντά όχι μόνο την κατάλαβα, την ένιωσα. Και θέλω, τώρα, ακόμα περισσότερο να σας πω την ιστορία της. Με ακόμα μεγαλύτερη περηφάνια και λαχτάρα. Είναι σημαντικό να μην ξεχνάμε τόσο σπουδαίους καλλιτέχνες αλλά και να τους συστήνουμε σε όλους εκείνους που δεν τους ξέρουν.
Την περσινή σεζόν, η παράσταση γνώρισε μεγάλη απήχηση κι επέστρεψε φέτος για τέσσερις μόνο παραστάσεις. Τι αναμνήσεις έχετε από τον περσινό κύκλο παραστάσεων;
Δουλέψαμε με πολύ χαρά και κέφι με τη Νεκταρία Γιαννουδάκη που έκανε τη σκηνοθεσία αλλά και με όλους τους συντελεστές (Μελίνα Μάσχα στους φωτισμούς, Βασιλική Σύρμα στα ενδυματολογικά και σκηνογραφικά, Άννα Αθανασιάδη στις χορογραφίες και πολλούς άλλους ταλαντούχους), με λεπτομέρεια, με πάθος, με αφοσίωση. Οι αναμνήσεις από την περίοδο προετοιμασίας είναι εξαιρετικές.
Η κυρίαρχη ανάμνηση όμως είναι η αποδοχή, ο ενθουσιασμός, η χαρά του κοινού και η συγκίνηση του. Η δουλειά μας, η Νταλιντά μας που τόσο αγαπάμε, άρεσε, άγγιξε το κόσμο… Γι’ αυτό και ανέβηκε ξανά στη σκηνή της Μουσικής βιβλιοθήκης του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών.
Τι θέση έχει ένα αστέρι της δεκαετίας του ‘70 όπως είναι η Νταλιντά, εν έτει 2022;
Φέτος είναι τα 35 χρόνια από το θάνατο της. Και, όπως σας ανέφερα και νωρίτερα, είναι πολύ σημαντικό να θυμόμαστε σημαντικούς καλλιτέχνες και να τους κάνουμε «αφιερώματα» για να υπενθυμίζουμε την ύπαρξη τους στον κόσμο, ειδικά όταν αυτή άνοιξε δρόμους καλλιτεχνικά για τις επόμενες γενιές κι άφησε τόσο σπουδαίο έργο πίσω της… Η Νταλιντά έχει αφήσει εποχή, όπως και τα τραγούδια της (Parole Parole, Je suis malade, Gigi l’amoroso, Bambino, Laissez-moi danser, Histoire d’un amour και τόσα άλλα). Ήταν κάτι σαν τη Madonna της εποχής της… Πούλησε πάνω από εκατό εκατομμύρια δίσκους, της αποδόθηκαν 55 χρυσοί δίσκοι κι ένας διαμαντένιος, τραγούδησε σε 10 γλώσσες, αγαπήθηκε σε όλη την υφήλιο. Πιστεύω ότι καλλιτέχνες τέτοιας εμβέλειας έχουν και πρέπει να έχουν θέση στο σήμερα.
Γιατί να έρθει ένας νέος στην παράσταση με θέμα μια καλλιτέχνιδα μιας άλλης δεκαετίας; Ποια είναι η «κόκκινη κλωστή» ανάμεσα στις δύο αυτές εποχές;
Θα έρθει για να ψυχαγωγηθεί, να ακούσει, να δει, να μάθει, να προβληματιστεί, να συνειδητοποιήσει πράγματα! Για τους λόγους που πάμε όλοι στο θέατρο δηλαδή. Για να ακούσει μια ιστορία, να ταξιδέψει σε μια άλλη εποχή, για να γνωρίσει μια σπουδαία καλλιτέχνη και γυναίκα, τη Νταλιντά!
Κάθε εποχή έχει δυσκολίες για έναν καλλιτέχνη, παρ’ όλο που η τέχνη προχωράει και αλλάζει με τα χρόνια. Για να αποδείξουν το ταλέντο τους και την αξία τους οι καλλιτέχνες περνούν δια πυρός και σιδήρου κι αυτό ισχύει σήμερα όπως και τότε. Μόνο που τότε ήταν ακόμα πιο δύσκολο για μια γυναίκα (ξένη) να κάνει καριέρα (και σε ξένη χώρα!). Τα επιτεύγματα λοιπόν της Νταλιντά ήταν τεράστια, ειδικά αν συγκρίνει κανείς τη σημερινή με την τότε εποχή.
Ποια είναι τα επόμενα θεατρικά σας σχέδια;
Μόλις έχει ανοίξει ο κύκλος της Νταλιντά οπότε μόνο αυτή με απασχολεί θεατρικά προς το παρόν! Θα ταξιδέψουμε με τη Νταλιντά και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας και ίσως και σε άλλες χώρες. Όταν κλείσει αυτός ο κύκλος τότε θα αρχίσω να σχεδιάζω τα επόμενα θεατρικά μου βήματα και εύχομαι τότε να έχουμε και πάλι μια όμορφη συζήτηση όπως αυτή!
Σας περιμένω στην παράσταση!
Συνεντεύξεις