Ξεκινάμε, πιάνουμε παπούτσι, ανεβαίνουμε στο πιάνο…και η ιστορία της Σταχτοπούτας ξεδιπλώνεται μπροστά μας σε μία παράσταση που αποτελεί εμπειρία για τους θεατές στο πολύπαθο θέατρο για παιδιά. Οι Patari Project αφηγούνται το πασίγνωστο παραμύθι σε μια παράσταση βασισμένη σε ιδέα του Θωμά Μοσχόπουλου και σκηνοθεσία της Σοφίας Πάσχου με τον δικό τους πρωτότυπο και ασυνήθιστο τρόπο κάνοντας χρήση της τεχνικής της πλατφόρμας η οποία χρησιμοποιεί  για σκηνικό χώρο υπερυψωμένες εξέδρες περιορισμένου μεγέθους.  Με τα ελάχιστα σκηνικά μέσα, οι ηθοποιοί καλούνται να «επικοινωνήσουν» μια ολόκληρη ιστορία χρησιμοποιώντας τη φαντασία και τη δημιουργικότητά τους.

Η ιστορία της Σταχτοπούτας στην παράσταση των Patari Project κρατάει τις βασικές γραμμές του παραμυθιού: η μητριά και οι κακές αδερφές είναι παρούσες, η Σταχτοπούτα υπακούει στις εντολές τους και κάνει όλες τις δουλειές που τις ζητάνε και ο Πρίγκιπας αναζητά την ιδανική νύφη σε ένα χορό του παλατιού. Το κείμενο της παράστασης, μια σύνθεση όλης της ομάδας, κρατάει τη δροσιά των αυτοσχεδιασμών της πρόβας. Ωστόσο, δε μένει εκεί αλλά προχωρά περισσότερο και προσπαθεί να δημιουργήσει δραματουργικά ένα άλλο επίπεδο σε ένα παραμύθι που έχει χρησιμοποιηθεί πολλές φορές ως παράδειγμα κλασικής ιστορίας η οποία προβάλλει σεξιστικά πρότυπα στα παιδιά. Χωρίς ριζικές επεμβάσεις αλλά με μικρές αλλαγές στην πλοκή και στη δομή του παραμυθιού, δεν επιχειρεί να «διαλύσει» την ιστορία για να τη φέρει στο σήμερα. Αντίθετα, πατάει γερά πάνω της, την πλουτίζει και αναπτύσσει την προσωπικότητα της Σταχτοπούτας. Δεν είναι πια μόνο η κοπέλα που ζει το όνειρο σε ένα χορό, ερωτεύεται τον πρίγκιπα και ολοκληρώνεται με την πρόταση γάμου του που σηματοδοτεί μια ζωή πολυτέλειας αλλά και νέας υποτέλειας στο παλάτι. Η Σταχτοπούτα στην παράσταση αναδεικνύεται σε μια νεαρή γυναίκα ευαίσθητη και συνάμα δυναμική, που φυλάει με τρυφερότητα τα παπούτσια της μητέρας της – ένα στοιχείο που δημιουργεί σύνδεση με το παρελθόν. Ιδανικό της είναι να ζήσει με αγάπη και καλοσύνη, αντιμετωπίζοντας με σθένος τις δυσκολίες χωρίς να χάνει όσα ομορφαίνουν την ψυχή. Το μόνο που θέλει από τη στιγμή που συναντά τον πρίγκιπα είναι να τον γνωρίσει και μαζί του να γνωρίσει, ταξιδεύοντας, και τον υπόλοιπο κόσμο. Σε αντίστιξη, ο Πρίγκιπας είναι πολύ πιο ανθρώπινος από το πρότυπο του παραμυθιού: λίγο δειλός, λίγο φοβισμένος, λίγο καταπιεσμένος και πολύ προστατευμένος από τους γονείς του, αναζητά στην Σταχτοπούτα ένα στήριγμα για την ανεξαρτητοποίησή του και την είσοδό του στον πραγματικό κόσμο.  Απλά και καθόλου βίαια, οι Patari Project προσπαθούν να δώσουν μια άλλη διάσταση στο παραμύθι, θίγουν θέματα που αφορούν τα σημερινά παιδιά και προσπαθούν να αποφύγουν την προβολή των στερεοτύπων, κάτι που ως ένα σημείο το καταφέρνουν με επιτυχία. Θα ήταν ωστόσο ενδιαφέρον να προχωρήσουν ακόμα περισσότερο και να επιχειρήσουν μέσα από την ίδια την ιστορία μια πιο ουσιαστική και πιο ριζοσπαστική ανατροπή των στερεοτύπων μηνυμάτων που φέρει.

Στην παράσταση, σε μία άδεια σκηνή κυριαρχεί ένα πατάρι πάνω στο οποίο βρίσκονται συνεχώς οι πέντε άνδρες ηθοποιοί. Μοναδική γυναικεία παρουσία στη σκηνή, η Σταχτοπούτα η οποία βρίσκεται σχεδόν μόνιμα κάτω από το πατάρι, υπογραμμίζοντας τη διαφοροποίησή της από τους υπόλοιπους ήρωες. Αιθέρια αλλά και δυναμική, η Σταχτοπούτα της Κατερίνας Μαυρογεώργη θέλει να ζει σε ένα κόσμο καλοσύνης και αγάπης, γεμάτο όνειρα και φαντασία, χωρίς εγωισμούς και ζήλειες. Μόνο ο Πρίγκιπας (Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος) θα τολμήσει να κάνει το βήμα και να κατέβει κάτω από το πατάρι ακολουθώντας τη. Οι ηθοποιοί  ντυμένοι με τα ίδια σχεδόν  κοστούμια – φόρμες χρησιμοποιούν μόνο το σώμα και τη φωνή τους και ερμηνεύουν όλους τους ρόλους που χωράει ο νους στο γνωστό μας παραμύθι. Χρησιμοποιώντας στοιχειωδώς το κοστούμι τους, εναλλάσσονται στους ρόλους αυτούς με απίστευτη ταχύτητα, επιτυγχάνοντας εκπληκτικές μεταμορφώσεις. Ξεχωρίζει η μεταμόρφωση σε διάστημα δευτερολέπτων του Γιάννη Γιαννούλη που ερμηνεύει και το ρόλο της μητέρας και το ρόλο του πατέρα του Πρίγκιπα ενώ το γέλιο χαρίζουν απλόχερα οι κακές αδερφές (Θεοδόσης Κώνστας και Θάνος Λέκκας), και φυσικά η Νονά (Αποστόλης Ψυχράμης).

Η σκηνοθεσία της Σοφίας Πάσχου διακρίνεται από εξαιρετικό ρυθμό, πηγαίο χιούμορ και απίστευτο κέφι. Ούτε στιγμή δεν μοιάζει ο πράγματι περιορισμένος χώρος της πλατφόρμας να λειτουργεί περιοριστικά. Αντίθετα, η Πάσχου εκμεταλλεύεται πλήρως τον συμπυκνωμένο αυτό χώρο και με πολύ φαντασία και σε συνδυασμό με την εκτέλεση της ζωντανής μουσικής (Πιάνο: Βασίλης Παναγιωτόπουλος), τον χρησιμοποιεί για να δημιουργήσει τις παύσεις που είναι απαραίτητες ώστε να φωτίσει κάθε φορά συγκεκριμένες πλευρές της ιστορίας.  Μια παιχνιδιάρικη παράσταση που με τα πιο απλά μέσα θα γεμίσει το μυαλό σας με εικόνες πολύχρωμες χωρίς να χρειάζεται ούτε στιγμή να σας δείξει μία. Μην τη χάσετε!

Καρανάνου

Απόψεις