Πρόκειται για έναν κωμικοτραγικό μονόλογο, την τελευταία διάλεξη ενός καθηγητή στους τελειόφοιτους ενός τεχνοκρατικού κολεγίου από όπου αποφοιτούν υποψήφια μεγαλοστελέγχη επιχειρήσεων. Το «μάθημα ζωής» του εισηγητή είναι ένα στοχαστικό παραλήρημα πάνω στη διαχρονική αξία της βλακείας ως αντίδοτο στην τετράγωνη και συχνά ανελέητη λογική της εποχής μας. Με παραδείγματα από την Ιστορία, τη Φιλοσοφία, το Θέατρο, τις Οικονομικές Θεωρίες και την οικονομική κρίση που μαστίζει σήμερα ένα μεγάλο μέρος των χωρών της νότιας Ευρώπης, υποστηρίζει πως η κυριαρχία του απόλυτου ορθολογισμού είναι ανόητη και καταστροφική για τις ζωές των ανθρώπων.
Στη διάρκεια του έργου, ο εισηγητής παραθέτει παροιμιώδη παραδείγματα βλακείας, με αναφορές από τον Μούζιλ, τον Ναπολέοντα και τον Τζωρτζ Μπους, μέχρι τον Σαίξπιρ, τον Πολ Βαλερύ και τον …Μπαγκς Μπάνι.
Σε κάποιο σημείο της εισήγησής του λέει: «Μια παλιά αράβικη παροιμία υποστηρίζει πως “Η βλακεία είναι θείο χάρισμα, όμως δεν πρέπει να της γίνεται κατάχρηση”. Νομίζετε πως ένας πολιτισμός που επινόησε την Άλγεβρα, τον αστρολάβο, το εκκρεμές και τους ρεβιθοκεφτέδες μπορεί να πέφτει έξω στους υπολογισμούς του για το θέμα της βλακείας;»
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό. Πολιτική απορρήτουΕντάξει