Ο έρωτας παραμένει το βασικό μοτίβο που θέτει, εκθέτει και μεταθέτει ο Δημητριάδης στον Κυκλισμό του τετραγώνου, μέσω μιας σειράς από δυσλειτουργικές σχέσεις τις οποίες εξωθεί στα άκρα. Μια γυναίκα που εγκατέλειψε τη συζυγική εστία επιστρέφει σε αυτήν και ο σύζυγος την εκδικείται με μνημειώδη απανθρωπιά. Μια άλλη σκοτώνει τον σύζυγο και τον εραστή της, ένας άλλος πυροβολεί τον ψυχοθεραπευτή/εραστή του, ενώ ακραιφνώς σουρεαλιστικό αποδεικνύεται το ερωτικό τρίγωνο των δύο ομοφυλόφιλων που μοιράζονται τον ίδιο εραστή: τον τεμαχίζουν για να κρατήσει ο καθένας από μισό.
Ο Κυκλισμός του τετραγώνου δεν εξαντλείται σε μια μεταφορά για την κοινοτοπία του πόθου ως ορμή του αδύνατου, αλλά θέτει το ερώτημα της δυνατότητας διαφυγής απ τον κύκλο. Γι αυτό ακριβώς κινητοποιείται η επανάληψη: ο ρόλος της είναι άλλος από το να επιβεβαιώσει απλώς την κυριαρχία του Μοιραίου.
Τέσσερις πράξεις, που καθεμιά δομείται στα δύο: το τετράγωνο, και ο κύκλος. Με το τετράγωνο ξεκινούμε, στον κύκλο τελειώνουμε.
Πρωτοδημοσιεύτηκε και πρωτοπαίχτηκε το 2010 στα γαλλικά στο θέατρο Odeon σε σκηνοθεσία Giorgio Barberio Corsetti , δημοσιεύτηκε το 2013 στα ελληνικά από τις εκδόσεις Νεφέλη.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό. Πολιτική απορρήτουΕντάξει