- Η γυάλα,
- 2012
- 2 άνδρες - 1 γυναίκα
Συγγραφέας: Τζένη Δάγλα
- Η Γυάλα γράφτηκε το καλοκαίρι του 2012 μεσούσης της κρίσης στην Ελλάδα. Με αφορμή μια αυτοκτονία μέρα μεσημέρι στη πλατεία Συντάγματος, που η συγγραφέας άκουσε στις ειδήσεις. Μέσα σε 9 βράδια αναδύθηκε η μορφή της Λούσυς ανάμεσα στις ουρές γα τα συσσίτια και τα σκουπίδια -ο μονόλογος είναι κείμενο ανάσας, γράφτηκε με μιαν ανάσα. Το κείμενο είναι εσωτερικό -είναι σκέψεις μιλημένες φωναχτά, δεν είναι έτοιμες, καλοστρωμένες φράσεις να ειπωθούν σε ακροατήριο. Η Λούσυ συγκλονίζεται από την αυτοκτονία του παλιού συμμαθητή της, του Στέλιου, «ηχεί ολόκληρη τον θάνατο ενός άλλου» όπως λέει. Το τραγικό συμβάν της επαναφέρει μνήμες από τον Στέλιο, θυμάται μέχρι «και το ασπρουδερό σημάδι από το ρολόι στον καρπό του χεριού», γιατί «η ψυχή πάντα κρατά σημειώσεις». Το alter ego της είναι η μικρή Λούσυ, το χρυσόψαρο στη γυάλα – την αποκαλεί κάποια στιγμή ΣΤΑΡ ΕΛΛΑΣ – μια πικρή αιχμή για τους δύσκολους καιρούς που περνά η Ελλάδα. Η ίδια η ηρωίδα είναι ένα χρυσόψαρο κλεισμένη στη δική της γυάλα, που παραπαίει ανάμεσα στον «μικρό πόνο» -την αδιέξοδη σχέση της με ένα παντρεμένο, και τον «μεγάλο πόνο» -την κρίση που μαστίζει τη χώρα. Κολυμπά όπως η συνονόματή της, στον μικρό παγωμένο κόσμο της, κι ένα μπαμ! την ωθεί να βγει από τη γυάλα, να ανοίξει το βήμα της στον κόσμο που θέλει να αλλάξει. Παρεμβάλλονται δύο μονόλογοι για δύο πρόσφυγες -επίσης χρυσόψαρα στη παγωμένη γυάλα του κόσμου μας: ο Αχμέτ ο Σύριος κολυμπά στο Αιγαίο ναυαγός, και ο Σούφι ο Σομαλός πνίγηκε σε έναν αγωγό στον Έβρο. Οι ανεξάρτητοι αυτοί μονόλογοι, τα “extensions”, μπορούν να χρησιμοποιηθούν στην παράσταση ή όχι, κατά την κρίση του σκηνοθέτη.