Η πορεία προς την αυτογνωσία του ήρωα του έργου, του ηθοποιού Θωμά, συνεχίζεται. Αυτή τη φορά κάτω από το βλέμμα της αδελφής του. Επιχειρεί μια πρωτόγνωρη καταβύθιση («εν βυθώ η αλήθεια»!) στην ψυχή του, αλλά και στην καρδιά του Θεάτρου. Ο Θωμάς, μέσα στο θέατρο -στο καμαρίνι - συναντά τον ανώτερό του εαυτό… «Η Ύλη Πύλη του Θεού, το Πνεύμα μονοπάτι. Η Ποίηση το Άλογο κι ο Άνθρωπος το άτι». Μια μεγάλη φιλοσοφική (;) συζήτηση γύρω από την τέχνη του ηθοποιού… Ο ηθοποιός Θωμάς φτάνει, επιτέλους, εκεί όπου το «ήταν», το «είναι» και το «θα είναι» έχουν πλέον συνοχή και μεταφέρουν το μήνυμα: «να γίνει χώρα, να χωρά, να συν-χωρά… ν’ αντέχει!» Κι έτσι… -και ως ηθοποιός αλλά και ως άνθρωπος επιτυγχάνει «να γίνει κύκλος ορατός, κι αυτό που περιμένει: να ‘ναι στο φως χαρταετός, παιδί της Οικουμένης».