Μια νέα θεατρική χρονιά ξεκινάει, δύο χρόνια σχεδόν μετά, με την ελπίδα πως με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τα θέατρα θα παραμείνουν ανοιχτά και οι καλλιτέχνες ενεργοί. Πολλές ελπίδες, πολλές επιθυμίες, πολλές ματαιώσεις και πολλά όνειρα μας περιμένουν. 

Αντί οποιουδήποτε κειμένου αφήνουμε εδώ ένα ποίημα, την Πρόβα, του αγαπημένου Γιάννη Βαρβέρη, από τη συλλογή Στα ξένα  (Κέδρος, 2001). 

Ζούμε καλά

σ’ αυτό το απόμακρο νεκροταφείο.

Στους ευάερους τάφους

κάνουμε πρόβες ξαπλωμένοι

ενώ φυσάει από παντού ζωή

και μας γεμίζει νιάτα.

Όταν τελειώνει η πρόβα σηκωνόμαστε

γεμάτοι αισιοδοξία και δύναμη. Αύριο πάλι.

Οι πρόβες συνεχίζονται επ’ αόριστον

και μας μικραίνουν

σιγά σιγά ξαναγυρίζουμε στη γέννησή μας

και παραδινόμαστε

ετοιμοθάνατα νεογέννητα

γεμάτα σφρίγος.

Ζούμε καλά

σ’ αυτό το απόμερο νεκροταφείο.

Ποτέ σας δεν θα μάθετε

πώς μεγαλώνει ένας άνθρωπος

σε βρέφος

που δεν κλαίει.

Οκτώβριος 2021