Ελεύθεροι Πολιορκημένοι

Ονειρεύομαι με τα μάτια ανοιχτά πως θα ταξιδέψω. Πως με τη μικρή μου βαλιτσούλα και το mac ανά χείρας θα οδηγήσω μέχρι το αεροδρόμιο και πως θα μπω μέσα σε ένα αεροπλάνο που θα με πάει σε φίλους σε μια άλλη γωνιά του κόσμου, ίσως στην αγαπημένη μου Ιταλία ή τη Νέα Υόρκη. Πως θα φτάσω στο λιμάνι και θα μπω σε ένα πλοίο που θα με πάει στο νησί για διακοπές, γιατί ως γνωστόν αν δεν μπεις σε καράβι το καλοκαίρι διακοπές δεν πήγες. Πως θα πάω σε μια γιορτή να δω τους φίλους μου. Πως θα συναντηθώ στον δρόμο με κάποιον που έχω καιρό να δω, θα χαρώ και χωρίς να το σκεφτώ θα τον αγκαλιάσω. Πως θα βλέπω χαμόγελα. Πως θα πάω θέατρο - όλη μου τη ζωή πάω θέατρο!

Οι μήνες περνάνε, τα πράγματα δυσκολεύουν και ο μεγάλος μου φόβος δεν είναι πια ο  κορονοϊός. Φοβάμαι περισσότερο από τον ιό τη νέα τάξη πραγμάτων που δημιουργεί. Που οι άνθρωποι μαθαίνουμε στην απομόνωση, που η επαφή περιορίζεται, που τα παιδιά μας μαθαίνουν πως αυτό είναι το φυσιολογικό,  που γεννιούνται παιδιά και δεν τα αγκαλιάζει κανείς άλλος εκτός από τη μάνα τους, που η συλλογικότητα καταργείται, που τα εργασιακά μας δικαιώματα καταπατώνται, που η ανθρώπινη αξιοπρέπεια γίνεται απλά ένα νούμερο, που το παράλογο γίνεται λογικό. Που είμαστε ελεύθεροι μεν πολιορκημένοι δε και εντελώς παραδομένοι.

Κι αν όλα τα παραπάνω πρέπει να γίνουν για να προφυλαχθούμε - τίποτα δεν αρνούμαι - τότε ο άνθρωπος πρέπει να βρει στηρίγματα γερά για να πατήσει, να κατανοήσει, να καταφύγει, να εμπνευστεί. Και η τέχνη τέτοιο στήριγμα είναι. Από αυτά που σου δίνουν ρίζες βαθιές για να μπορείς να ανυψωθείς. Μόνο πολυτέλεια και περιττή δεν είναι. Είναι συνυφασμένη με τη ζωή και την ύπαρξη. Την έχουμε ανάγκη. 

Γιατί η γη συνεχίζει να γυρίζει όπως πριν…

7.10.2020