Όταν την σκέφτομαι με πιάνει δύσπνοια, ίσως και λίγο βήχας.

Ιδρώνω και δεν μπορώ να σηκωθώ ούτε απ’ το κρεβάτι.

Ναι για την ημέρα μετά μιλάω. Την επομένη, που χωρίς περιορισμούς θα ξεχυθούμε στους δρόμους. Και θα κληθούμε, μετά από καιρό, να υπερασπιστούμε ξανά τα συμφέροντα μας προσαρμόζοντάς τα κατά το δοκούν – βέβαια πάντα.

Γιατί η μηχανή έτσι έχει μάθει να γυρίζει. Για χρόνια… Οπότε δεν ξέρω αν μια παρατεταμένη σαρακοστή από τις αγενείς μας κοινωνικές συνήθειες μπορεί να αλλάξει τα πράγματα σημαντικά.

Τα ζωάκια μας δεν θα μας βλέπουν το ίδιο συχνά στο σπίτι και τα υπόλοιπα θα σταματήσουν τις αμέριμνες ξέγνοιαστες βόλτες τους στο ανθισμένο βασανισμένο μας περιβάλλον.

Όσο για τον άνθρωπο. Μάλλον θα ξεχάσει. Είναι στο ίρτζι του!

Η δημόσια υγεία μάλλον θα βρεθεί ξανά σε δεύτερη μοίρα κι οι εισπρακτικές εταιρείες θα ξαναρχίσουν το πιεστικό τους λακριντί για το καλό του κοινωνικού μας συνόλου.

Τώρα στα του φτωχού – πλούσιου πολιτισμού μας θα κάνουμε πολλές παραστάσεις, «όπως πολλές ταβέρνες και καφετέριες», θα γκρινιάζουμε ότι είναι πολλές και θα συνεχίζουμε να βλέπουμε πάλι τηλεόραση ή νετφλιξ.

Θα ξανακάνουμε όλοι τα στραβά μάτια και κάποιοι από μας και τα πικρά γλυκά.

Μέχρι να τραγουδήσουμε όλοι μαζί «Να λες… δεν πειράζει, θα ’ρθει άσπρη μέρα και για εμάς». Με την ειδοποιό διαφορά ότι, όπως θα ‘λεγε κι η Μελίνα, αυτή τη φορά δεν είναι σίγουρο ότι θα καταλήξουμε στην ακρογιαλιά…

Θα μπορούμε τουλάχιστον άραγε να αγκαλιαστούμε και να ξαναπούμε τη φράση «Τι έκανες; Βγήκες τελικά χτες;»

*     Σας φιλώ εξ’ αποστάσεως, ανήμερα Πρωταπριλιά του 2020.

Να είμαστε γεροί, να κάνουμε όνειρα και όλα τ’ άλλα θα τα βρούμε!

Φωτογραφία: @Ελίνα Γιουνανλή