Παγκόσμια ημέρα θεάτρου σήμερα και το Greek Play Project, συνεργάτες και συγγραφείς, δίνει τις ευχές του για το ελληνικό θέατρο!

Στείλτε μας και εσείς τις δικές σας στη σελίδα μας στο facebook.

Εύχομαι μέσα από την καρδιά μου σύντομα το ελληνικό θέατρο, εκτός από νοικοκύρηδες ιδιοκτήτες αιθουσών, καλούς συγγραφείς, σπουδαίους σκηνοθέτες, χαρισματικούς ηθοποιούς, ευφάνταστους σκηνογράφους και ενδυματολόγους, εμπνευσμένους συνθέτες και μουσικούς επιμελητές, ευρηματικούς χειριστές των προβολέων, ευσεινήδητους κι ευγενικούς εργαζόμενους, κι ενημερωμένους θεατές, ν’ αποκτήσει περισσότερους συνεπείς και υγιείς παραγωγούς που θα εξασφαλίσουν ανθρώπινες συνθήκες σ’ όσους θα ήθελα να ζήσουν από την Τέχνη τους…

Α, και το υπουργείο Πολιτισμού να είναι πιο τρυφερό με το νεοελληνικό έργο…

Μηνάς Βιντιάδης

Στο Φεστιβάλ Ελληνικού θεατρικού έργου του 21ου αιώνα ευχόμασταν  «να γίνει το Ελληνικό έργο το πρώτο έργο της καρδιάς μας». Αυτό εύχομαι και τώρα σαν Ελληνίδα συγγραφέας που πάντα παρακολουθώ το Ελληνικό έργο με αγάπη.

Λεια Βιτάλη

Το Θέατρο στην Ελλάδα περνάει κρίση τα τελευταία χρόνια, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν ανθούν οι παραστάσεις και οι θεατρικές ομάδες. Μέσα σε αυτή την πανσπερμία όμως όλα έχουν μπερδευτεί και έχουν χάσει το δρόμο τους. Ελπίζω το σκότος αυτό και το χάος να μας οδηγήσει στον οίκο του Διονύσου- στο (γνήσιο) Θέατρο- στο αληθινό φώς του, στην ελευθερία του και στην γιορτή του. Στην χώρα που γέννησε το Θέατρο δεν πρέπει να ξεχνάμε τις ρίζες του και να καταφεύγουμε σε προχειρότητες και βιαστικές κινήσεις. Οφείλουμε να ερευνούμε τις ρίζες του κάθε φορά και να τελούμε προτού ξεκινήσουμε, με συνεργασία και σύνεση. Εξάλλου, μέσα από την διαδικασία του Πένθους, έρχεται το φως. Χρόνια μας Πολλά!

Μαρία-Ευθυμία Γιαννάτου

Ως συγγραφέας εύχομαι να στηριχθεί επί της ουσίας το ελληνικό έργο, ως πολίτης εύχομαι να ενταχθεί επιτέλους η θεατρική διαδικασία στην εκπαιδευτική, και ως θεατής δεν μπορώ παρά να ελπίζω για περισσότερες προσωπικές και λιγότερες πρόχειρες παραστάσεις.

Xαράλαμπος Γιάννου

 Σ’ αυτό το θολό και αποπνικτικό τοπίο των ημερών μας, οι εργάτες του θεάτρου εντελώς αβοήθητοι καλούνται να δημιουργήσουν κόσμους ονείρων· δεν ειναι καθόλου εύκολο. Τις περισσότερες φορές νιώθουν εγκλωβισμένοι και τρομοκρατημένοι. Θέλει μεγάλο κουράγιο να μετατρέψεις το μίσος και τον φόβο σε αγάπη και έμπνευση. Παλεύουν όμως και το κάνουν. Στο τέλος του κόσμου μας, όταν όλα θα μοιάζουν χαμένα, το τελευταίο που θα απομείνει θα είναι το θέατρο. Γιατί είναι πηγή χαράς, πηγή ζωής, είναι από μόνο  του όλες οι ανθρώπινες σχέσεις που μπορεί να υπάρξουν και θα συνεχίσει να είναι κάτω απο όλες τις συνθήκες όσο άγριες κι αν ειναι αυτές.

Σπάστε τον κλοιό του τρόμου και του ψέμματος που μας τριγυρίζει και τρέξτε προς την αλήθεια. Τρέξτε στις θεατρικές αίθουσες να μεταλάβετε τα ιερά και τα όσια της αληθινής αγάπης για τον άνθρωπο. Γεμίστε τις αίθουσες φίλοι μου!

Ελένη Γκασούκα

Εύχομαι το ελληνικό θέατρο, το ελληνικό έργο, να βρει τη δύναμη και έμπνευση ώστε να ανθίσει σε δυσμενείς και άκαρπους καιρούς.

Τατού Δέδε

Μια ευχή από καρδιάς, να υπάρχει και να ψηλώνει, να βρίσκει όλο και περισσότερο χώρο κι οξυγόνο να εξελίσσεται, για να μπορούμε να βλέπουμε στη σκηνή ό,τι αγαπάμε, ό,τι ονειρευόμαστε, ό,τι φοβόμαστε, ό,τι αντέχουμε ή δεν αντέχουμε, πάντα ως ψέμα, όσο διαρκεί αληθινό και απόλυτα δικό μας. 

Παναγιώτα Δημοπούλου

Εύχομαι περισσότεροι Έλληνες συγγραφείς  στην Ελλάδα και εκτός. Έντιμες αληθινές παταστάσεις, χωρίς προκαταλήψεις και μόδες!

Βίκυ Θαλασσινού

Μακάρι να έρθει γρήγορα η στιγμή που επαγγελματίες και θεατές θα ξαναβρούμε τους καθαρούς ρόλους μας, οι δημιουργοί θα ξαναγίνουν δημιουργοί και οι θεατές θεατές. Μήπως και θυμηθούμε τη βαθύτερη σχέση ανάγκης μας για το θέατρο και αφήσουμε στην άκρη ό,τι την θολώνει. 

Γιάννης Καλαβριανός

Σε ένα μαύρο σκηνικό, ένας ηθοποιός μπορεί να σε κάνει να νιώσεις ό, τι είχες ξεχάσει, ή ό, τι δεν είχες νιώσει ποτέ.  Με τα μάτια, το χαμόγελο, το δάκρυ, το λόγο. Να σε κάνει να χαμογελάσεις, να κλάψεις απο γέλια με τις γκάφες του, ή να οργιστείς, να λυπηθείς για τον κόσμο και τη μιζέρια του. Εύχομαι κι άλλα κλάματα, γέλια και οργή, έτσι όπως μόνο το θέατρο μπορεί να χαρίσει. 

Δέσποινα Καλαϊτζίδου

Να μας αφορά και να μας γοητεύει.

Μαρία Καρανάνου

Να ανάψουν ξανά τα φώτα στους φάρους του πολιτισμού, για να βρεθεί και πάλι η πορεία. Η δύσκολη πορεία, οι μεγάλοι στόχοι, το σημαντικό σε όλους του τομείς της τέχνης του θεάτρου.

Παναγιώτης Μέντης

Να απαλλαγεί από τα βαρίδια της ανασφάλειας και να τολμήσει να ανοίξει τα φτερά του σε συνεργασία με φορείς, σκηνοθέτες, ηθοποιούς και θεωρητικούς.

Ειρήνη Μουντράκη

Nα συνεχίσει να μας σώζει, όπως μας έσωζε πάντα.

Γλυκερία Μπασδέκη

Εύχομαι το νεοελληνικό θέατρο να συνεχίσει να αναπτύσσεται, να καλλιεργεί συνειδήσεις και να εγείρει δυνατά συναισθήματα και συγκινήσεις.

Μαρία Μπούμπα

Να απαλλαγεί από τα…. βαρίδια του παρελθόντος και από τον αρρωστημένο εγωισμό αυτών που νομίζουν πως είναι… μοναδικοί και… μεγάλοι!

Γιάννης Πάτσης

Ευχομαι να γεννηθούν και να ανεβούν ελληνικά έργα με ευρύτητα σε πιο αντισυμβατικές παραστάσεις και σε μεγαλύτερες σκηνές.  Και εύχομαι διευθυντές θεάτρων να εμπιστευτούν τη συγγραφή νέων ελληνικών έργων σε συγγραφείς.  Και εύχομαι ομάδες που φτιάχνουν τα έργα τους να συμπεριλάβουν συγγραφείς στην πράξη του θεάτρου.  Και εύχομαι το κοινό να υποστηρίξει νέες διαδρομές μακριά από την ασφάλεια των μεγάλων ονομάτων και των πρωταγωνιστών.

Έλενα Πέγκα  

Εύχομαι να υπάρχει όλο και περισσότερος χώρος για τη δραματουργία, τον δραματουργό: σε παραστάσεις που δεν είναι τα κείμενά τους, αλλά όπου η σκηνή λάμπει από σώματα, λέξεις, ήχους, σχέσεις. Εύχομαι ακόμη, θεωρητικοί και καλλιτέχνες να μπουν σε σχέση αμοιβαιότητας και συμπληρωματικότητας.

Αγγελική Πούλου

Στο ελληνικό θέατρο – ως κάτι θεσμικό; – δεν ξέρω τι να ευχηθώ. Σ’ όλους εκείνους που δουλεύουν σ’ αυτό και που η τέχνη τους αποτελεί ανάγκη έκφρασης, ακατανόητη ακόμα και για τους ίδιους, Εύχομαι πίστη στο ταλέντο τους, αντοχή και δύναμη για να κρατιέται το πάθος αμείωτο.

Λεωνίδας Προυσαλίδη

Μακάρι να γίνει μια συνειδησιακή αλλαγή στο χώρο και να υποστηριχτεί  ουσιαστικά, έμπρακτα και δομικά η σύγχρονη ελληνική γραφή,  να πάψει η δουλοπρεπής απομίμηση, να πληρωνόμαστε για τη δουλειά μας  και να μάθουν οι σκηνοθέτες να συνεργάζονται με τις/τους συγγραφείς!

Νίνα Ράπη

Συλλογικότητα, πειραματισμός σε βάθος, έλλειψη εφησυχασμού.

Αλέξης Σταμάτης

Η μόνη ευχή που θα ήθελα να διατυπώσω, όχι για πρώτη φορά, είναι να ανεβάζουν πιο συχνά, τα κρατικά, τα ημικρατικά και τα ελεύθερα, καθώς και τα μη ανελεύθερα θέατρα, περισσότερα έργα ελλήνων, παλαιοτέρων τε και ιδιαίτερα νεωτέρων, συγγραφέων.

Πάρις Τακόπουλος

Το θέατρο είναι ένα μια ζωοποιητική παγίδα, μια τερατομηχανή. Μέσα στην κοιλιά του θεάτρου οι παράγωγες τέχνες (η λογοτεχνία, η μουσική, οι εικαστικές τέχνες, ο χορός) οφείλουν να εξαφανιστούν, να γίνουν σπλάχνα, σπλαχνικοί σπασμοί, ρόγχοι, ανάσες, αίμα που απλώνει.

Η παράσταση είναι η μήτρα ενός τρομερού τέρατος που εξέρχεται εντελές στον ατελή κόσμο. Οι άνθρωποι δεν αντέχουμε αυτήν την αντίφαση και αναρριγούμε: κατόπιν οι ποιητές ονομάζουν τον φόβο μας ρίγος της τέχνης. 

Η τέχνη του θεάτρου (;) δεν είναι κάτι που το χειροκροτάς: είναι κάτι που σε πιτσιλάει με αίμα. Στην αρχή νομίζεις πως το αίμα είναι ξένο – και ησυχάζεις χειροκροτώντας με την ησυχία σου το αίμα των άλλων. Κάποτε, ωστόσο, μπορεί να καταλάβεις.

Θανάσης Τριαρίδης

Το Θέατρο, λειτουργώντας πάντοτε εξ αντιθέτων, μεγαλουργεί μέσα στη δυσκολία. Όχι οικονομικά και εισπρακτικά, αλλά δραματουργικά. Δεν έχουν χώρο να φυτρώσουν οι μιμήσεις και τα κακέκτυπα, οι κακώς εννοούμενοι μοντερνισμοί και οι τόσο μάταιες προσπάθειες για παροδικές κορυφές. Αναγκαστικά –ευτυχώς-επιστρέφεις στη ρίζα. Σε όσα είναι στο θεατρικό σου DNA, στο δικό σου κύτταρο, μεσογειακό, αγγλοσαξωνικό, αραβόφωνο, ανατολίτικο, «ετικέτες» για κάθε λαό ων ουκ έστιν αριθμός. Και βρίσκοντας την ουσία αυτών που σε συγκινούν από πάντα, στο κείμενο, στη θεατρική πράξη, στο χρώμα και στη μυρωδιά, ανοίγεις για να το μοιραστείς με χαρά προς τα έξω, με τους άλλους. Για να ανακαλύψεις, ω του θαύματος, την αφόρητη ευλογία ότι των άλλων μοιάζει τρομερά με το δικό σου, ότι το ίδιο κύτταρο έφτιαξε τόσο διαφορετικούς οργανισμούς. Ότι οι άλλοι δεν είναι πρότυπα, αντίπαλοι, υπολειπόμενοι. Ότι είναι οικογένεια.

Μπορούμε να το ξεκινήσουμε από το δικό μας Θέατρο αυτό. Το έχουμε ξανακάνει.

Πένυ Φυλακτάκη