Το Bob Festival αρχίζει και γιορτάζει τα δέκα του χρόνια. Λίγο πριν την έναρξή του στο πλαίσιο των προφεστιβαλικών εκδηλώσεων του Φεστιβάλ Αθηνών οι σκηνοθέτες που συμμετέχουν μιλάνε στο Greek Play Project για τις παραστάσεις τους και για το Festival.
Παντελής Δεντάκης για τον «Μουνή»: Την τελευταία δεκαετία, το Bob Theatre Festival είναι μία απ’ τις σημαντικότερες θεατρικές συναντήσεις στην Αθήνα τόσο για τους νέους δημιουργούς και τους ανήσυχους θεατές όσο και για το ελληνικό θέατρο. Φέτος, ειδικά για τη δέκατη διοργάνωση του Bob Theatre Festival, ο Μουνής αναβιώνει για μία και μοναδική παράσταση. Ο Μουνής είναι μια παράσταση ύμνος στους φόβους, τους ψυχαναγκασμούς, στα αδιέξοδα, στη σκληρότητα και κυρίως στη λεβεντομαλακία του Έλληνα. Τα υλικά μας ήταν η χαιρεκακία, το κουτσομπολιό, η ενοχή, το θράσος, ο τσαμπουκάς, η σωματική και ψυχολογική βία. Και το «οικοδόμημα», το άξεστο μικρό χωριό της Λένας Κιτσοπούλου και των 4frontal.
Παρασκευή, 26/5 στις 21.15/ Αίθουσα Η’
Video ειδικά για το ΒΟΒ:
https://www.youtube.com/watch?v=PEOUZ9GJl1Q&feature=youtu.be
Κωνσταντίνος Λεβαντής για το «Γ.Τ.Π.»: Το Γ.Τ.Π. είναι το απόλυτα διαχρονικό έργο που απευθύνεται στους πάντες. Με κύριο θέμα το πέος, δεν μπορεί παρά να αφορά όλα τα φύλα, όλες τις φυλές, όλες τις ηλικίες. Είναι δύσκολο να καλύψεις όλες τις πτυχές του θέματος και μάλιστα να το κάνεις χωρίς να είσαι χυδαίος, προκλητικός ή προσβλητικός, αλλά καταφέραμε να στήσουμε μία παράσταση που πέτυχε το ακατόρθωτο. Με άξονα την κωμωδία, παρουσιαστής είναι ένα πέος 1,85. Ραχοκοκαλιά του έργου ένας πιτσιρίκος που τον ακολουθούμε από την ηλικία των τριών ως τα είκοσι και παράλληλα βλέπουμε διάφορους άντρες, υπαρκτούς, ρεαλιστικούς και μη, και μαθαίνουμε τι είναι αυτό που αντιμετωπίζουν σε σχέση με το πέος τους.
Στο Bob Theater Festival, δοκιμάσαμε με το σκρατς μας την βασική θεματική και τον τρόπο που θέλαμε να περάσουμε την παράσταση στο κοινό και το πείραμα πέτυχε, οπότε και η παράσταση σε ολοκληρωμένη μορφή ήταν αναπόφευκτη. Το Bob, είναι κάτι παραπάνω από ένα απλό «βήμα» για νέους δημιουργούς και πραγματικά συμβάλει στην ύπαρξη και την ανάπτυξη του σύγχρονου, νέου ελληνικού θεάτρου όσο λίγοι…
Τρίτη, 23/5 στις 19.15 και Παρασκευή, 26/5 στις 21.15
Video ειδικά για το ΒΟΒ:
https://m.youtube.com/watch?feature=youtu.be&v=bhguLbdzVEc
Σπύρος Δ. Μιχαλόπουλος για το «Σεξ Λεξικόν: Η επιστήμη του Έρωτα»: Δύο ερωτευμένοι και άπειροι έφηβοι στην Αθήνα του 1978, σε μια μεταβατική εποχή στην αρχή της μεταπολίτευσης, επιχειρούν να κάνουν έρωτα για πρώτη φορά με οδηγό τους ένα βοήθημα επιστημονικής φύσεως με τίτλο «Σεξ Λεξικόν». Το βιβλίο λειτουργεί περισσότερο σαν μια στεντόρεια φωνή που επιχειρεί να βάλει τους ήρωες σε τάξη. Όλα αυτά από την κωμική πλευρά τους. Σήμερα, το βιβλίο αυτό φαντάζει άκρως αναχρονιστικό, αυστηρό και ηθικοπλαστικό. Οι τωρινοί πιτσιρικάδες έχουν πρόσβαση στα πάντα και καμιά δικαιολογία για άγνοια. Είναι όμως έτσι; Η πρώτη φορά δεν είναι πάντα πρώτη φορά;
Τα τελευταία δέκα χρόνια το Bob Τheatre Festival δίνει την ευκαιρία σε ταλαντούχους δημιουργούς και ομάδες να καταθέσουν τη δική τους πρόταση και να υλοποιήσουν τις ευφάνταστες ιδέες τους. Στο Βob Τheatre Festival πρωταγωνιστές δεν είναι μόνο οι συντελεστές και τα έργα, αλλά και το κοινό που αγκαλιάζει τόσο ένθερμα το θεσμό και συμμετέχει ενεργά. Παρακολουθούσα το Bob Τheatre Festival ως θεατής. Είναι τιμητικό που φέτος θα δω το έργο μου στο πρόγραμμα και ως συγγραφέας.
Δευτέρα, 22/5 στις 21.30
Δημήτρης Μπογδάνος για «Μπιλ και Λου»: Τα τελευταία χρόνια με δελεάζει να χρησιμοποιώ ως αφετηρία των παραστάσεων μας παραμύθια, λογοτεχνήματα ή εμβληματικούς μύθους και να καθοδηγώ την ομάδα των ηθοποιών μου σε ένα νέο κείμενο που έχει χτιστεί με τη μέθοδο του θεάτρου της επινόησης. Στην περίπτωση του Μπιλ & Λου αφορμή στάθηκε μία αληθινή ιστορία που έτυχε να διαβάσω σε μία λονδρέζικη εφημερίδα πριν από περίπου επτά χρόνια. Μεγάλη πρόκληση ήταν το γεγονός ότι η ιστορία αυτή μεταφέρθηκε στην πορεία και στον κινηματογράφο με καλλιτεχνικές και εμπορικές αξιώσεις. Κρατώντας αισθητικές αναφορές και δημιουργώντας μία τελείως νέα τεχνική αφήγησης οδηγηθήκαμε στην παράσταση που για δύο γεμάτα χρόνια παιζόταν στο γεμάτο Skrow Theater.
Σήμερα το Bob Theatre Festival μας προσκαλεί να αναβιώσουμε αυτή τη συγκινητική και αφοπλιστικά ξεκαρδιστική ιστορία, στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών, για μία τελευταία φορά. Το Bob, καθιερώνοντας αυτόν τον εξαιρετικά σημαντικό θεσμό, καταφέρνει να εδραιώσει ένα ουσιαστικό χωνευτήρι νέων Ελλήνων θεατρικών δημιουργών και συνθέτει όχι μόνο το πιο κεφάτο Φεστιβάλ της πόλης αλλά και το πιο φιλόξενο περιβάλλον για την ανάδειξη του σύγχρονου ελληνικού θεάτρου. Είναι τεράστια η χάρα μου που επιστρέφω σε αυτό μετά από 4 χρόνια (Γαμ., 2013) και που το βρίσκω πιο σφριγηλό και ενθουσιώδες από κάθε άλλη φορά! Oh, Happy Bob Days!
Πέμπτη, 25/5 στις 21.15
Δημήτρης Αγοράς για το «Ζωή Μετά Χαμηλών Πτήσεων»: Το να πάρεις 5 απο τα πιο δημοφιλή κόμικς του ΑΡΚΑ, να τα κόψεις και να τα ράψεις για να δημιουργήσεις μια σύνθεση κειμένων με θεατρική δομή, είναι εγχείρημα τολμηρό και επικίνδυνο! Το έκανα σε πρώτη φάση για τους ερασιτέχνες μαθητές μου! Τους γονείς και δασκάλους του 2ου δημοτικού Βούλας. Αυτοί ήταν και οι πρώτοι διδάξαντες των ρόλων και η δική τους επιτυχία μου κάρφωσε την ιδέα για το επαγελματικό ανέβασμα! Η άδεια από τον δημιουργό, παρά τις επιφυλάξεις του, δόθηκε και στη σκηνή του Vault, με τους 6 υπέροχους συνάδελφούς μου, η παράσταση έτυχε θερμής υποδοχής απο το κοινό. Και τώρα Bob Festival!!! Σε αυτή την κοιτίδα πολιτισμού και νεανικού θεάτρου πού κλείνει δέκα χρόνια και που εύχομαι ν’ αργήσει να ολοκληρώσει τον κύκλο του, γιατι το έχουν ανάγκη τόσο το κοινό, όσο και οι νέοι δημιουργοί. Στο Bob λοιπόν!
Τετάρτη, 24/5 στις 21.15
Γιάννης Κεντρωτάς για την παράσταση «Γιοσίρου Γιαμακούσι»: «Γιατί δεν παίρνετε μέρος στο Scratch Night του Bob;» μου είπε ένας φίλος, χρόνια φαν του φεστιβάλ. Στείλαμε λοιπόν τη φόρμα συμμετοχής μαζί με ένα χιουμοριστικό βιντεάκι που να περιγράφει την ομάδα μας (Lorem Ipsum) και περιμέναμε. Όταν μας απάντησαν ότι μας δέχτηκαν όλοι χαρήκαμε, εγώ λίγο λιγότερο γιατί δεν είχα κάποιο έτοιμο κείμενο να παρουσιάσουμε.
Έψαξα στα αρχεία του υπολογιστή μου για κάποια από τις ιδέες που είχα παλαιότερα -και για κάποιο λόγο δεν προχώρησε ποτέ- και βρήκα έναν μικρό μονόλογο «για κάποιον Ιάπωνα που μισεί τις πεταλούδες». Μετά από 2-3 μέρες είχαμε ένα σενάριο διάρκειας περίπου 10 λεπτών για να ξεκινήσουμε τις πρόβες μας. Ήταν η ιστορία του «Γιοσίρου Γιαμαγκούσι» που επισκεπτόταν την σκοτεινή Λακκοσπηλιά για να αναζητήσει τον χαμένο Ιάπωνα πατέρα του. Τελικά προλάβαμε έγκαιρα να το μετατρέψουμε σε μια σκηνή που άρεσε τόσο στο κοινό ώστε στο τέλος μας χάρισε την 3η θέση στον διαγωνισμό. Παράλληλα ήμασταν σίγουροι ότι θέλαμε να το κάνουμε μια ολοκληρωμένη παράσταση. Λίγους μήνες αργότερα, μετά από πολύ γράψιμο, πρόβες και πολύ κούραση καταφέραμε να έχουμε ολόκληρη την ιστορία του ήρωα μας, και αφού τον «δανείσαμε» στο θέατρο Vault για 28 παραστάσεις τώρα ήρθε η ώρα να επιστρέψει στο σπίτι του, στο Bob Theater Festival για μια τελευταία φορά!
Πέμπτη, 25/5 στις 21.30
Video ειδικά για ΒΟΒ: https://www.youtube.com/watch?v=lW8icC2CDN4
Άρης Ασπρούλης και Ιόλη Ανδρεάδη για την παράσταση «Όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα»: Το έργο «Όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα» είναι η ιστορία ενός απλού κοριτσιού να πείσει τη μητέρα της να μην αυτοκτονήσει, δημιουργώντας μια λίστα με όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα για τα οποία αξίζει κανείς να μείνει στη ζωή και να τα απολαύσει. Από την πρώτη στιγμή που η Μελίνα Θεοχαρίδου μάς πρότεινε να καταπιαστούμε με το “Every Brilliant Thing”, καταλάβαμε ότι η προσαρμογή του έργου στην ελληνική πραγματικότητα θα ήταν μια αληθινή πρόκληση.
Στο αυθεντικό κείμενο των Ντάνκαν Μακμίλαν και Τζόνυ Ντόναχο, το οποίο πήραμε στα χέρια μας σε μια πρώτη μετάφραση που είχε επιχειρήσει ο Αντώνης Γαλέος, ο ήρωας είναι άντρας, σαραντάρης και Άγγλος, ενώ χρησιμοποιούνται κατά κόρον χιούμορ και καθημερινές εκφράσεις απευθείας βγαλμένες από τον σημερινό βρετανικό λόγο, ο οποίος εκ πρώτης θαρρείς πως δεν μπορεί παρά να μείνει σχεδόν αμετάφραστος και αμεταποίητος. Κι όμως, οι οδηγίες των ίδιων των συγγραφέων ήταν σαφείς: αν το έργο παιχτεί εκτός Μεγάλης Βρετανίας, πρέπει ο λόγος, οι αναφορές, το χιούμορ και όλα τα πολιτιστικά στοιχεία που θα αναφερθούν ή θα χρησιμοποιηθούν να πηγάζουν απόλυτα από τη χώρα που αυτό παρίσταται και επίσης να συνάδουν με την ηλικία, το φύλο και ό,τι άλλο χαρακτηρίζει τον ηθοποιό που καλείται να το φέρει εις πέρας. Το πιο σημαντικό σε αυτό το τόλμημα, είναι να πιάσεις τον παλμό του βρετανικού κειμένου και ταυτόχρονα να βρεις τον αντίστοιχο ελληνικό παλμό, διατηρώντας τη μαγεία της κεντρικής δραματουργίας που παραμένει παγκόσμια. Αν αυτό επιτευχθεί τότε όλα αρχίζουν να «δένουν», ακόμη και οι πιο τολμηρές αφαιρέσεις ή συνδέσεις.
Το “Every Brilliant Thing” είναι ένα έργο δύσκολο για να καταταχθεί: μοιάζει με σταντ απ αλλά δεν είναι, μοιάζει με αυτοσχεδιασμό αλλά δεν είναι, μοιάζει με devised theatre αλλά δεν είναι, μοιάζει με interactive theatre, αλλά πάλι δεν είναι – γιατί, παρόλο που το κοινό συμμετέχει πολύ ενεργά κατά τη διάρκεια του έργου, εν τούτοις η συμμετοχή αυτή δεν παραπέμπει στο πείραμα, αλλά καθοδηγείται από ένα αίσθημα σύμπνοιας, όπως αυτή που κυριεύει κάποιον όταν επιθυμεί να συμμετέχει ειλικρινά στη ζωή κάποιου άλλου.
Το Bob Theatre Festival αποτελεί μια διοργάνωση που πραγματικά προωθεί το νεανικό -και όχι μόνο- ελληνικό θέατρο και αποκτά με τον καιρό τη δύναμη θεσμού, για αυτό και η επιλογή του έργου στο φετινό επετειακό ρεπερτόριο αποτελεί τιμή, χαρά, αλλά και ένα είδος αναγνώρισης, απέναντι στη δουλειά όλων των ανθρώπων που εργάστηκαν για την παράσταση αυτή.
Σάββατο, 27/5 στις 17.45
Video ειδικά για ΒΟΒ: https://www.youtube.com/watch?v=SLIo0nmBRHo