«Τηλεδιάσκεψη. Τηλεργασία, Τηλε-συναυλία, φυσικά! Τηλε-εκπαίδευση. Τηλε-»

Ο ήχος της αξίνας που έσκαγε με δύναμη στο ξερό χώμα διέκοψε την «τηλε-απαρίθμησή» του. «Τι παίχτηκε τώρα;» σκέφτηκε. «Βρέθηκε άνθρωπος να πιάσει δουλειά σ’ αυτό το δείγμα κήπου;». Αυτός ο παρατημένος ακάλυπτος με τα ελάχιστα λουλουδάκια στη μία γωνίτσα, μόνο παρωδία κήπου έδειχνε στις μέρες προ πανδημίας. Ε τώρα, μετά από δύο μήνες εγκλεισμού όλων των κατοίκων της πολυκατοικίας – της πόλης, της χώρας, της ηπείρου και πάει λέγοντας – μπορεί να φανταστεί κανείς πώς είχε καταντήσει. Τράβηξε με το ένα χέρι τη μαύρη κουρτίνα, ενώ με το άλλο έβγαλε τα γυαλιά ηλίου απ’ την τσέπη – τόσες βδομάδες κλειδαμπαρωμένος, τα μάτια του είχαν ξεσυνηθίσει το φως του ήλιου. «Ε βέβαια! Ο γείτονάς μου, το στριμάδι! Δεν φτάνει που αρχίζει τα κοπανητά και τις αστυνομίες κάθε φορά που προβάρουμε με τα παιδιά πριν το live, μας το παίζει κι επίμονος κηπουρός; Τώρα θα τον καταγγείλω εγώ για παραβίαση περιοριστικών μέτρων!».

Άρπαξε το κινητό του. Ήταν η μοναδική οθόνη με την οποία διατηρούσε μια στοιχειώδη επαφή. Στην αρχή της καραντίνας είχε χωθεί κι αυτός στα «τηλε-» κάθε είδους. Μέχρι και διαδικτυακό live είχε κάνει, θα τσίμπησε καμιά τρακοσαριά views. Τα παράτησε όμως όλα όταν του ανακοίνωσε ο Τζιμάκος «live γιοκ! Έπεσε άκυρο σε όλα. Θα ξαναδούμε σκηνή του χρόνου, αν είμαστε τυχεροί…». Ε μετά απ’ αυτό, έπεσε κι αυτός στο διάβασμα! Πάνω στο γραφείο του ήταν ακόμη ανοιχτό ένα παλιό βιβλίο για το θέατρο. Στη μία σελίδα έγραφε «το θέατρο στην εποχή της πανούκλας». Από κάτω είχε ένα σκίτσο με κάτι θεατρίνους πάνω σε μια πρόχειρη σκηνή και κάτω ανθρώπους να τους κοιτάζουν. Και οι πάνω και οι κάτω το διασκέδαζαν…

Ο «επίμονος κηπουρός» δεν ξαφνιάστηκε βλέποντάς τον μπροστά του. Χαμογέλασε κιόλας! «Τώρα που ξεμυτίζουμε, θα συμμορφώσω αυτό το αχούρι. Άκουσα στην τηλε-κατάρτιση ότι η επαφή με τη γη βοηθάει σε καιρούς εγκλεισμού. Δεν φωνάζεις και τα φιλαράκια σου να βάλουν ένα χεράκι; Ε και μετά… ρίχνετε και μια συναυλία να το γιορτάσουμε! Τόσο καιρό κλειδαμπαρωμένος… ακόμα κι εσείς μου λείψατε…».

«Ο γείτονάς μου, το σαΐνι» σκέφτηκε, ενώ παρακολουθούσε το κινητό του να γλιστράει απ’ το χέρι του. Απ’ τη ραγισμένη οθόνη του είδε τον Τζιμάκο να τον καλεί.

«Τηλεπάθεια, αυτό είχα ξεχάσει. Αλλά είπαμε, τέρμα στα «τηλε-«. Θα απαντήσω στον Τζιμάκο μετά. Τώρα έχω ένα live να οργανώσω».