Κλεισμένη στην ιδιότυπα πιντερική «θαλπωρή» του σπιτιού μου φιλοσοφώ … για να υπάρχω. Αναλογίζομαι την παύση που έχει επιβληθεί στη ζωή μου μετατρέποντάς με σε ανενεργό θεατή αυτής. Παραχωρώντας μου, υπερβολικά απλόχερα, τον χρόνο που αναζητούσα για το παιδί και τον άντρα μου, για φίλους, συνεργάτες, μαθητές, για το σπίτι και τα λουλούδια μου. Στερώντας μου παράλληλα ωστόσο εξίσου πολλά και, κυρίως, πολλούς: την ζεστή αγκαλιά της μαμάς μου, τα κυριακάτικα τραπέζια με φίλους, το θέατρό μου, τις εκδρομές στη φύση και την πόλη, την απλή και βαρετή μου καθημερινότητα. Υποχρεώθηκα επομένως να απολέσω την ελευθερία μου προκειμένου να βάλω προτεραιότητες στη ζωή μου! Και, ω! του θαύματος, το ίδιο αναγκάστηκε να κάνει, ταυτόχρονα, και όλη η υπόλοιπη ανθρωπότητα. Άνθρωποι με διαφορετικές αξίες και αρχές, βρεθήκαμε όλοι αντιμέτωποι με μια απλή και κοινή παραδοχή: ο άνθρωπος μετράει. Εμείς, τα παιδιά μας, οι γονείς μας, οι φίλοι μας, οι ξένοι, όλοι οι άνθρωποι είναι σημαντικοί για να μπορούμε να υπάρχουμε και να είμαστε όλοι καλά. Άραγε ήταν τόσο δύσκολο να το καταλάβουμε; Άλλωστε η ανθρωπότητα εξελίχθηκε από τις ανθρώπινες συμμαχίες και συνεργασίες. Άλλωστε η ισότητα -κοινωνική, οικονομική, φυλετική- είναι μονόδρομος είτε μας αρέσει, είτε όχι… Η νέμεσις και η κάθαρσις αποδεικνύεται στον 21ο αιώνα ότι είναι υπαρκτές και επιβάλλονται ακόμα και ερήμην όλων ημών. Σε αυτόν τον κόσμο θα βγω από την έγκλειστη οικιακή μου ζωή. Αυτόν τον κόσμο εύχομαι να μπορέσουμε να διατηρήσουμε και αργότερα. Έναν κόσμο όπου οι άνθρωποι θα έχουν καταλάβει ότι μόνον με την αλληλεγγύη και την αγάπη μπορούμε να πορευθούμε. Γιατί πλέον θα γνωρίζουμε τί μπορεί να συμβεί σε αντίθετη περίπτωση…