Μου ζητήθηκε να μείνω σπίτι.

Έτσι θα βοηθήσω, μου είπανε.

Έτσι θα περάσει.

Και έμεινα.

Με τα απολύτως απαραίτητα λοιπόν και με ένα παράθυρο στον κόσμο μέσα από το λάπτοπ μου, προσπαθώ καθημερινά να μείνω «ξύπνιος».

Και τα καταφέρνω.

Κρατάω σε καθημερινή βάση αυτό το παράθυρο γεμάτο.

Κλείνω ραντεβού με τους γονείς μου, τους φίλους, που τώρα αν και μακρυά, είμαστε πιο κοντά από ποτέ.

Ραντεβού όμως κάθε μέρα και με τον εαυτό μου.

Συζήτηση μαζί του.

Μου θύμισε εκείνα τα βράδια τα εφηβικά.

Που ονειρευόμουνα πώς να ‘ναι άραγε η ζωή μετά από χρόνια.

Ίδιες λέξεις στο τραπέζι.

Υγεία, επικοινωνία, δημιουργία, όμορφος κόσμος πολύς, γέλιο, χαρά, καλοσύνη, φιλία, αγάπη, φροντίδα.

Ίδιες λέξεις και τώρα. Περισσότερη όμως ευθύνη. 

Και για τον εαυτό μου και για τους άλλους.

Και δίνω υπόσχεση.

Να μη ξεχαστούν αυτές οι λέξεις.

Να μου θυμίζω.

Να μας θυμίζουν.