Μια μέρα μετά

Οι επιστήμονες δεν ήξεραν. Ακόμα και οι πολιτικοί δεν ήξεραν . Κι  οι θεομπαίχτες. Ακόμα και οι τσαρλατάνοι. Ποια θα είναι εκείνη η μέρα ; Και πότε; Και αν;  Και πόσοι; Έξω θα είναι άνοιξη, καλοκαίρι ή χειμώνας ; Πόσες φορές θα έχουμε πει και ξαναπεί:

Μη φοβάσαι.

Εγώ να φοβηθώ;

Θα περάσει.

Για σένα φοβάμαι.

Κάνε υπομονή.

Μόνο υπομονή κάνω.

Θα προλάβω;

Τελειώνει όπου να ’ναι.

Θα σε ξαναδώ;

Γιατί με στενοχωρείς;

Εγώ να δεις.

Θα αντέξω;

Εσύ το λες αυτό; Τόσα και τόσα.

Αυτό δε μοιάζει με κανένα.

Καλό ξημέρωμα.

Μην κλείνεις.

Η επόμενη μέρα θέλω να ‘χει μόνο αγγίγματα.  Την επόμενη μέρα θέλω μόνο να σε αγκαλιάσω. Να πάρω το πρόσωπό σου μέσα στα χέρια μου. Να γίνω εγώ η μάνα σου. Να σε ζεστάνω  την ώρα που κοιμάσαι,  να σου πω ένα παραμύθι πως θα ξαναβρεθούμε και μόνο τα χέρια μας θα ξέρουνε την αλήθεια. Θα σε αγγίξω γιατί ξέρω ότι φοβήθηκες μακριά μου και δεν είχες τρόπο να με δεις. Κι όπως θα ακουμπάω πάνω στα μάγουλά σου το πρόσωπό μου, πάνω στις ρυτίδες  σου και θα φιλάω τα άσπρα σου μαλλιά  τότε μόνο θα νιώσω ότι η μέρα μας δεν είναι αποχαιρετισμός.