Τίποτα δεν μπορεί να είναι το ίδιο την επόμενη μέρα. Μια τέτοια κρίση, που δεν ξέρουμε πότε θα τελειώσει, δύσκολα θα ξεπεραστεί κοινωνικά και οικονομικά.
Κατά τη διάρκεια του αναγκαστικού εγκλεισμού μου, πολλά πράγματα άλλαξαν στη ζωή μου. Η αναστολή των κοινωνικών δραστηριοτήτων, μου κόστισε πολύ.
Χωρίς «συνταγματική» ελευθερία αισθάνθηκα καταπιεσμένη, εγκλωβισμένη κι ας ήξερα ότι η ατομική μου ευθύνη βοηθάει το σύνολο της κοινωνίας και τον εαυτό μoυ.
Ξαφνικά άλλαξαν οι αντικειμενικές συνθήκες μέσα στις οποίες συνήθιζα να ζω, να αναπτύσσεται η φαντασία μου, η προσωπικότητα και η ψυχική μου υγεία.
Η απασχόληση του μυαλού που είναι αυτά μου βοήθησε την καθημερινότητα μου. Έκανα επαναξιολογήσεις, κατέβασα τις ταχύτητες, άλλαξα τους ρυθμούς μου. Βγάλαμε την καλοσύνη και την κακία μας, αλλά και την επιπολαιότητα μας. Ο χρόνος άλλαξε, πήρε πιο φυσιολογικούς ρυθμούς. Αυξήθηκε η υπομονή μας. Τιμωρηθήκαμε για τις παρεμβάσεις μας στη φύση. Εκτιμήσαμε τους φίλους μας και τους συγγενείς μας. Φάγαμε όλοι μαζί την ίδια ώρα σε ένα τραπέζι και κουβεντιάσαμε χαλαρά για την καθημερινότητα μας. Αποκτήσαμε ποιοτικό χρόνο.
Κατά τη διάρκεια του αναγκαστικού εγκλεισμού μου, εκτίμησα ιδιαιτέρως το βάδισμα. Εγώ που δεν μ’ αρέσει να περπατάω καθόλου και που τα ποδαράκια μου είναι το αυτοκίνητο μου. Έχω μεγάλη εξάρτηση από το αμάξι μου. Σχεδόν είχα ξεχάσει να περπατάω, σιγά σιγά έμαθα. Και έχω μεγάλη οικονομία στη βενζίνη. Μου έλειψε το κολύμπι. Κολυμπάω σχεδόν όλο το χρόνο. Ε, αυτό με τη θάλασσα μου κόστισε πολύ.
Η καραντίνα έχει μεγάλη διάρκεια και έχει ταξικό χαρακτήρα. Το ίδιο είναι να μένεις σε ένα μικρό διαμέρισμα στην Πατησίων και το ίδιο να ζεις σε μια βίλα στην Εκάλη με μεγάλο κήπο, γκαζόν και πισίνα; Οι φίλοι μου κάνουν βόλτες στις ταράτσες των σπιτιών τους. Όπου φτωχός και η μοίρα του. Όταν έχεις λεφτά όλα γίνονται πιο εύκολα.
Από την πρώτη μέρα που ξεκίνησε μέχρι την τελευταία που θα σταματήσει η καραντίνα την συγκρίνω με τη διαδικασία που ακολουθεί το ανέβασμα ενός θεατρικού έργου. «Από την πρώτη ανάγνωση στην πρώτη παράσταση». Ξεκινάμε τις καθιστές πρόβες γύρω από ένα τραπέζι. Αναλύουμε το κείμενο, τον συγγραφέα, αποκωδικοποιούμε τις έννοιες, αποκρυπτογραφούμε τους ρόλους μας όσο καλύτερα. Σιγά σιγά στήνουμε το έργο, προετοιμαζόμαστε με πολλές πρόβες ,για να πετύχουμε μία αξιόλογη παράσταση με καλές ερμηνείες. Προσωπικά αγωνιώ πολύ έχω μεγάλο τρακ στη γενική δοκιμή, γιατί είναι η τελευταία πρόβα χωρίς κοινό. Αρχίζει η πρώτη παράσταση. Με αγχώνει, μου είναι άγνωστο τι θα συμβεί, τι θα γίνει με τους θεατές και αν θα αποδεχτούν θετικά το αποτέλεσμα των προσπαθειών μας. Έτσι και με τον κορονοϊό… δεν τον ήξερα, προσπάθησα να τον μελετήσω, να πειθαρχήσω στις οδηγίες των επιστημόνων, όπως πειθαρχώ στις οδηγίες των σκηνοθετών. Προσπάθησα να συγκεντρωθώ για να αντιμετωπίσω με ασφάλεια έναν αόρατο εχθρό. Φοβήθηκα πολύ όπως όταν πρωτοδιαβάζω ένα κείμενο και δεν ξέρω που θα καταλήξει η ανάγνωση, πώς θα το φωτίσουμε όλοι μαζί. Πριν τη ανατολή είναι το σκοτάδι. Στο σκοτάδι δεν έχεις πολλές επιλογές, και είμαστε σε μαύρο σκοτάδι. Ο κορονοϊός είναι σαν ένας συγγραφέας ή σαν ένας σκηνοθέτης που δεν δείχνει από την αρχή στους θεατές το φινάλε του έργου. Κρατάνε σε αγωνία το κοινό.
Έτσι και ο κορονοϊός μας κρατάει κι αυτός σε αγωνία. Τι θα συμβεί την επόμενη μέρα; Εγώ ονειρεύτηκα μόνο χαρούμενα γεγονότα. Να! Ότι έχει βρεθεί το εμβόλιο ή κάποιο φάρμακο για να μην πεθαίνουν οι άνθρωποι τόσο άδικα. Σίγουρα θα έχουμε πολλά γεννητούρια, ίσως αποκτήσουμε και οικολογική συνείδηση. Ίσως σεβαστούμε περισσότερο το περιβάλλον. Χαίρομαι γιατί θα δω τους φίλους μου, τους συναδέλφους μου, τους δικούς μου ανθρώπους και θα τους αγκαλιάσω σφιχτά και θα είμαι πολύ χαρούμενη γιατί θα τους αγκαλιάσω σφιχτά όλους. Μεγάλη υπόθεση μια ζεστή αγκαλιά, ένα τρυφερό χάδι. Θα ανοίξουν τα θέατρα, θα ξεκινήσουν τα γυρίσματα. Φαντάζομαι κι ονειρεύομαι μόνο θετικά πράγματα. Θα ανοίξει η δραματική σχολή και θα προσπαθήσω να διαπαιδαγωγήσω τους μαθητές μας, με τις αξίες της αλληλεγγύης, της συλλογικότητας και της υπερηφάνειας.
Τώρα το κακό όνειρο μου επικεντρώνεται στον τομέα της οικονομίας, γιατί εκεί η επόμενη μέρα δεν παρουσιάζει καμία καλή εκδοχή. Τα οικονομικά προβλήματα θα είναι πολλά. Ο κόσμος θα επιστρέψει στις δουλειές του και θα παίρνει κανονικούς μισθούς; Αν οι επιχειρήσεις είναι ζημιογόνες θα απολύσουν το προσωπικό τους; Θα γεμίσει ο τόπος με ανέργους; Τι θα γίνει με τις ευπαθείς ομάδες; Τι θα γίνει με τις ψυχικές αρρώστιες;
Τι θα γίνει με τις τεχνολογίες παρακολούθησης; Τι θα γίνει με τα μέσα μαζικής μεταφοράς; Θα μπαίνουμε μέσα ή θα προτιμήσουμε να περπατάμε; Τι θα γίνει με την αγορά υλικών αγαθών; Θα αγοράζουμε πιο πολλά πράγματα ή πιο λίγα;
Θα είναι ο κόσμος αλλιώς; Ίδιος και ίσως χειρότερος θα είναι γιατί θα πεινάσει.
Τα μικρά παιδιά θα μπορέσουν να προσαρμοστούν στη νέα καθημερινότητα και πόσες ανασφάλειες και πόσα ψυχολογικά προβλήματα θα έχουν αποκτήσει;
Το σοβαρό θέμα της δημόσιας υγείας με προβληματίζει πολύ. Ονειρεύομαι καλύτερες υποδομές στα δημόσια νοσοκομεία και πολλές προσλήψεις, περισσότερες ΜΕΘ. Και φτάνω στη δουλειά μου στο θέατρο. Έχω μεγάλη αγωνία. Ποιός θα έχει την τόλμη να καθίσει σε μια αίθουσα και να είναι ο ένας δίπλα στον άλλον; Έχω πολλούς φόβους. Και έχω και τον φόβο του Χαρδαλιά. Οι κυβερνήσεις από δω και στη εξής θα θεωρούνται πετυχημένες αν μας φοβίζουν σαν μπαμπούλες για να μας πείσουν να αλλάξουμε τρόπο ζωής; Τα μέτρα τα θεωρώ σωστά. Γίναμε εμβόλια του εαυτού μας. Πειθαρχήσαμε και καταφέραμε το ακατόρθωτο .Αποδείξαμε ότι οι Έλληνες δεν είναι οι τεμπέληδες της Ευρώπης.
Κάθε μέρα στις έξι με μεγάλο σεβασμό και εκτίμηση, παρακολουθώ τον ευγενικό κύριο Τσιόδρα. Άλλοτε με καθησυχάζει, άλλοτε με αγχώνει, τον ευχαριστώ και ελπίζω να μην ασχοληθεί με την πολιτική. Η επιστήμη του τον έχει ανάγκη.
Εκτός από το υγειονομικό προσωπικό, ονειρεύομαι ότι χαρίζω δώρα καρδιάς στις καθαρίστριες, στους υπαλλήλους καθαριότητας των δήμων, τους υπαλλήλους των σούπερ μάρκετ, των φαρμακείων, των διανομέων και γενικά όλους όσοι δούλεψαν με αυταπάρνηση για να ξαναβρούμε κάποια πράγματα στη θέση τους.
Ευχαριστώ Ειρήνη Μουντράκη που με σκέφτηκες.