Το χορικό αυτό, από τον Οιδίποδα επί Κολωνώ του Σοφοκλή, σε μουσική Τάκη Φαραζή και μετάφραση Κ.Χ. Μύρη, το τραγουδούσα στην παράσταση της Πειραματικής Σκηνής στο Γκαράζ του Εθνικού Θεάτρου, σε σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη, σκηνικά και κοστούμια του Διονύση Φωτόπουλου, κίνηση Αποστολίας Παπαδαμάκη.

Είναι ένα χορικό- ύμνος στη φύση της περιοχής του Κολωνού, για μένα όλης της Αττικής, όλης της Ελλάδας, όλου του Πλανήτη. Κάθε βράδυ τραγουδούσα πώς ήταν κάποτε ο αλογάρης Κολωνός και η ψυχή μου δάκρυζε με τη σκέψη πως οι άνθρωποι τον μετέτρεψαν στον Βούθουλα!

Ο Οιδίπους παρέα με την Περσεφόνη της σημερινής Ελευσίνας πως να μας βλέπουν άραγε; Μήπως οι βάρβαροι κατοικούν εντός; Μήπως εμείς τους επιτρέπουμε να ποδοπατήσουν εν ονόματι της απληστείας του κέρδους και της άγνοιας ό,τι ιερό και μοναδικό; Μήπως η σημερινή πανδημία μας προειδοποιεί να ξυπνήσουμε επιτέλους πριν είναι αργά;

Ακούστε το εδώ