Μέχρι σήμερα δεν μπορούσα να γράψω λέξη. Ούτε να διαβάσω. Κυνηγάω απλώς μικρόβια και ξορκίζω φόβους. Μαγειρεύω για δύο-μα πώς τελειώνουν όλα τόσο γρήγορα;-και βλέπω ταινίες. Κάθε είδους. Κοιμάμαι αντίστροφα-το πρωί μέχρι αργά το μεσημέρι. Ακόμα δεν σκέφτομαι την επόμενη μέρα, την ημέρα μετά την καραντίνα. Σκέφτομαι την επόμενη ώρα, το επόμενο δεκάλεπτο. Και συλλέγω αντικρουόμενες πληροφορίες. Κάθε δύο-τρεις μέρες καταλαμβάνομαι από μικρές-ευτυχώς-κρίσεις άγχους. Ακόμα αντιστέκομαι στα Zanax, είναι κλεισμένα στο κουτί τους στο συρτάρι για ώρα μεγαλύτερης ανάγκης.

Βγαίνω όσο πιο αραιά μπορώ. Για αντισηπτικά, σπρέι μύτης για την αλλεργία μου, βιταμίνες. Και κανένα κοντινό, μικρό σούπερ μάρκετ. Τα υπόλοιπα τα παραγγέλνουμε. Και μόλις έρθουν, η χορογραφία της απολύμανσης. Σε δόσεις γιατί κουράζομαι με τόση τρέλα. Ενδιαμέσως στο μπαλκόνι για αναπνοές θάρρους, τις ίδιες αναπνοές που παίρνω μόλις γυρίζω απ’ έξω, με την καρδιά να χτυπάει ταμπούρλο, αφού αφαιρέσω τη στολή εκστρατείας και την τοποθετήσω προς τον απαραίτητο μπαλκονάτο αερισμό. Όταν βγαίνει η Ηρακλής απασφαλίζω. Αυτό είναι το αδύνατο σημείο μου, του συμπεριφέρομαι σαν να είναι τρίχρονο, τον τρελαίνω.

Δεν υπήρξα ποτέ σούπερ αισιόδοξη. Είμαι μάλλον εσωτερικής καύσης, εκτός από τις φορές που με πιάνει το ριζίτικο και τα κάνω όλα πουτάνα. Ούτε και απαισιόδοξη είμαι όμως. Κάτι μέσα μου αντιστέκεται στο μαύρο, σαν ένας αόρατος κόφτης κάπου κοντά στον οισοφάγο δεν με αφήνει να ξεσπάσω σε ασυγκράτητους λυγμούς. Αυτό είναι το δικό μου προσωπικό εκουαλάιζερ που μιξάρει σήματα, αισθήματα, προαισθήσεις και νεύματα.

Δεν ξέρω τί θα φέρει η επόμενη μέρα, διαισθάνομαι όμως πως ό, τι φέρει θα είναι σε μεγέθυνση.  Όλα διπλά και τριπλά, κοντινά, λεπτομερή, δίπλα μας, επάνω μας. Θα ξαναδούμε όλα τα πρωινά του κόσμου με μάτια μεγάλα και στρογγυλά. Θα ξαναβρεθούμε με φίλους και εχθρούς- ξέροντας ποιος είναι ποιος- όλοι μαζί και ο καθένας μόνος του.