Η μέρα μετά θα ‘χει τον ίδιο ουρανό,

την ίδια θάλασσα,

τα ίδια δέντρα.

Θα είναι όλα εκεί,

στη θέση τους, 

όπως τα αφήσαμε εκείνη τη φορά 

που δεν γνωρίζαμε πως θα ‘ταν -προσωρινά- η τελευταία. 

Θα βγούμε να τα βρούμε· και θα μας περιμένουν· 

κι εμείς θα τα κοιτάξουμε  ξανά  απ’ την αρχή 

και θα τους συστηθούμε. 

Θα πούμε αχ, θα βρούμε ίσκιο, θα δροσιστούμε, θα ξεχαστούμε πάλι,

πέρασε η ώρα, θα πούμε αχ, θα φιλιωθούμε, θα ξαναφαγωθούμε, θα πάρουμε αέρα,

θα πούμε αχ, ο αέρας θα μας πάρει, ίσως θα μας σηκώσει, 

και δεν θ’ αντισταθούμε, θα γίνουμ’ ένα στον αέρα, 

θα πούμε αχ, έχουμε βάρος, 

θα τσακιστούμε πάνω στην γη, 

θα σηκωθούμε, 

θα πούμε πάλι αυτό το «αχ» και ένα «ουφ»

και δεν θα τρέξουμε για να σωθούμε, 

θα κοιταχτούμε, 

θα ενώσουμε τα χέρια, σε προσευχή, 

θα βγει ο ήλιος…