Αλλάζει εντός μου ο ρυθμός του κόσμου.
Προσπαθώ να σκεφτώ τη μέρα μετά αλλά στο μυαλό μου έρχεται συνέχεια η ζωή μετά. Πως θα είναι ο κόσμος μας όταν θα μας πουν ότι μπορούμε να ανοίξουμε την πόρτα και να βγούμε έξω. Πως θα είναι αυτό το «έξω» όταν έχουν συμβεί όλα αυτά μέσα μας; Πως θα πάψει ο φόβος; Πως θα είμαστε όλοι εμείς που αυτές οι λίγες μέρες ήταν αρκετές για να διαψεύσουν πεποιθήσεις που έμοιαζαν ακλόνητες και αξίες που νομίζαμε ότι ποτέ δεν θα καταπατούσαμε. Ανίσχυροι μπροστά στην ύπουλη απειλή του θανάτου προσπαθούμε να κλείσουμε την πόρτα σε έναν εχθρό που μπορεί να έχει μπει μέσα μαζί μας και να απειλεί ό,τι πιο αγαπημένο έχουμε στη ζωή αυτή. Ο διπλανός μας μοιάζει πλέον με φορέα θανάτου και ο φόβος μας κάνει άλλους. Πόσα από αυτά που αλλάζουν τώρα προσωρινά θα είναι μόνιμα;
Θέλω να ξυπνήσω το πρωί και να πιω τον ζεστό καφέ που φτιάχνει το αγόρι μου (αγόρι μου θα είναι όσα χρόνια και αν περάσουν), να πάμε το παιδί μας στο σχολείο με γέλια και γκρίνια κι αυτό να τρέχει σε ένα προαύλιο γεμάτο παιδιά χωρίς να φοβάται και κυρίως χωρίς να φοβόμαστε εμείς μήπως κάποιο το ακουμπήσει, να πάρω το αυτοκίνητό μου και να πάω στο θέατρο – απίστευτο να ονειρεύομαι την Ομόνοια!-, να ανοίξω τις κουρτίνες του γραφείου μου να μπει το φως, να πάω στην πρόβα και να θυμηθώ πόσο αγαπώ τη δουλειά μου, να περπατήσω στον δρόμο, να μπω στην τάξη μου και να αγκαλιάσω και να φιλήσω τους μαθητές και τους φοιτητές μου έναν – έναν και να γυρίσω σπίτι μου και να είναι όλοι εκεί. Και να μην φοβόμαστε να αγκαλιαστούμε και να στεγνώσουμε ο ένας του άλλου τα δάκρυα με φιλιά.
Το κείμενο αυτό γράφτηκε στις 15 Μαρτίου 2020. Δεν πρόλαβα να το δημοσιεύσω καθώς έφταναν τα κείμενα τόσων πολύτιμων φίλων, συνεργατών, συνοδοιπόρων και δασκάλων. Σήμερα δύο μήνες μετά θέλω να τους ευχαριστήσω όλους για αυτές τις τόσο πολύτιμες καταθέσεις τους στη Μέρα Μετά του Greek Play Project. Όσο για μένα, δεν νιώθω πολύ διαφορετικά από ό,τι ένιωθα την πρώτη μέρα της καραντίνας. Δεν νιώθω πιο σοφή, πιο έτοιμη ή πιο ξεκούραστη. Δεν μίσησα το σπίτι μου, δεν έφτιαξα ντουλάπες και συρτάρια, δεν καθάρισα το πατάρι και δεν ξεχώρισα τα βιβλία μου. Τα μπέρδεψα περισσότερο, μπερδεύτηκα περισσότερο, δεν χόρτασα -ούτε χάρηκα- θέατρο από το διαδίκτυο, μου έλειψαν οι αληθινές αίθουσες και οι σκηνές, οι τηλεδιασκέψεις δεν είναι αληθινή επαφή. Κουράστηκα να μιλάω μπροστά σε μία οθόνη αλλά χόρτασα χάδια και αγκαλιές το παιδάκι μου. Και καθώς το κρατάω στα χέρια μου συλλογίζομαι πως άλλη επιλογή δεν έχω παρά να πιστεύω στο αύριο.