Στο βιβλίο της A Paradise Built in Hell, η Rebecca Solnit γράφει ότι οι καταστροφές ανοίγουν ανθρώπινα αποθέματα αυτοσχεδιασμού, αλληλεγγύης και αποφασιστικότητας, φωτεινές χαράδρες σκοπού και χαράς – ακόμη και εν μέσω απώλειας και πόνου.  

Εύχομαι τώρα πια:

Να μπορούμε να δεχθούμε μια ακύρωση χωρίς υστερία.

Να μειώσουμε το άγχος – όπως είδαμε όλα μπορούν να περιμένουν.

Να απομακρυνθούμε από τα κινητά μας, και τις οθόνες των υπολογιστών μας.

Να ανοίξουμε τα θέατρα, με μια νέα συνείδηση για το τι θέλουμε να παρουσιάσουμε και με μια επιπλέον συλλογική ευθύνη. 

Ο κόσμος χρειάζεται την τέχνη. Το απέδειξε με την αφοσίωση του στην παρακολούθηση κινηματογραφικών ταινιών, σειρών, οπτικογραφημένων παραστάσεων, που του κράτησαν συντροφιά τόσα και τόσα βράδια.

Τώρα πρέπει να δούμε και τι θέλει να παρακολουθήσει στα καλοκαιρινά μας αμφιθέατρα – την κωμωδία, τον προβληματισμό, τον ερωτισμό, την ίδια την ζωή – και να βρούμε τρόπους να δημιουργήσουμε τέχνη με 2 μέτρα απόσταση.

Να υπερασπίσουμε το δικαίωμα του κοινού να επιστρέψει με ασφάλεια. 

Να εκτιμήσουμε και να ανταμείψουμε τους καλλιτέχνες και όλους τους ανθρώπους του θεάτρου.

Ας ανοίξουμε επιτέλους τα (αμφι-)θέατρα, αυτούς τους χώρους  τεράστιας ανθρώπινης επικοινωνίας, ψυχολογικής ανάλυσης, προσωπικής εξερεύνησης και συγκίνησης.

Ας επιστρέψουμε με ένα φρέσκο βλέμμα, με ουσιαστικές αναζητήσεις και με περισσή δίψα για την τέχνη.