Ο Σεφέρης – διάβασα – για να προχωρήσει την «Κίχλη» αρνείται την θέα του δωματίου του στον Πόρο επειδή τον αποσπούσε και το λέει ως εξής : «Κλείνω τα παράθυρα για να μπορέσω να εργαστώ. Ανάγκη να προστατευτώ από την ομορφιά» . Ένας Κινέζος βαθύπλουτος -είδα σε ένα ντοκιμαντέρ – έδωσε κάποτε περίπου 90 εκατομμύρια δολάρια για να αποκτήσει έναν αυθεντικό Ρενουάρ και άλλα τόσα για έναν Βαν Γκογκ. Οι πίνακες τοποθετήθηκαν σε ένα μυστικό μέρος. Ούτε η οικογένεια ήξερε που. Ήθελε να προστατέψει τα έργα από τα μάτια που «δεν θα τα καταλάβουν» . Δηλαδή όλων εκτός από τα δικά του. Ήρθε όμως και φαλίρισε. Αλλά δεν πουλούσε τους πίνακες. Ούτε αποκάλυψε την κρυψώνα. Μέχρι το τέλος. Κανείς δεν είδε ξανά ποτέ τα δύο αριστουργήματα από τότε που πέθανε. Μέσα σ όλα μια φίλη μου, είπε στο τηλέφωνο «όταν είχαμε την επιλογή να βρισκόμαστε μας ερχόταν και μια βαρεμάρα , τώρα σου υπόσχομαι δεν θα ξεκολλάμε.» Αυτά και άλλα είναι ο μύλος του μυαλού μου αυτών των ημερών.
Σίγουρα ο ποιητής μπορεί να ζήσει χωρίς να αυτοτιμωρεί τον εαυτό του για να ολοκληρώσει το φρέσκο του γέννημα. Ο Κινέζος εκατομμυριούχος θα μπορούσε να ζήσει και χωρίς τον Ρενουάρ μπροστά στα μάτια του. Η φίλη μου χωρίς να είμαστε «αυτοκόλλητοι». Ζούμε χωρίς το άγγιγμα του άλλου. Χωρίς την εκτόνωση ενός περίπατου, της εργασίας. Να θυμηθώ το βάσανο των προβών όπου για να συναντηθείς με κείμενο , ηθοποιούς και κοινό παλεύεις με τον εαυτό σου και τους άλλους για μήνες . Αυτό το μαρτύριο λείπει τώρα στη φυλή του θεάτρου. Τώρα ούτε πρόβες, δημοπρασίες έργων. Ούτε πάρτι.
Όλοι μας μπορούμε να ζούμε χωρίς τα «περιττά» («περιττά» στο εξής του κειμένου βαφτίζουμε τα πάντα εκτός των πρώτων αναγκών) .Αλλά πως ; Καλά είναι κι έτσι; Μπα. Έτσι δεν είναι «νόστιμα». Το σύμπαν των «περιττών πραγμάτων» είναι εκείνο που κάνει τον άνθρωπο να διαφέρει από τα άλλα έμβια λέει ο Σαίξπηρ στον Ληρ βάζοντας τον να επιμένει πως δεν μπορεί να ζήσει με ούτε έναν λιγότερο ακόλουθο από εκατό. Ενώ μπορεί. «Μη με ρωτάτε γιατί τους χρειάζομαι. Ακόμα και οι φτωχότεροι των ανθρώπων έχουν περιττές συνήθειες ενώ ζουν και χωρίς την ανάγκη τους. Τότε η ανθρώπινη ζωή διαφέρει από εκείνη του κτήνους» Λέει ο βασιλιάς (η απόδοση είναι ελεύθερη, δική μου, και καθόλου ποιητική – αλλά αυτό λέει ο συγγραφέας σε αυτήν του την «τραγωδία του περιττού») . Τώρα είμαστε στην περίοδο όπου οι στίχοι αυτοί γίνονται εμπειρία. Σε όλα τα παραπάνω και άλλα πολλά «περιττά» μας – στον ρυθμό του κόσμου – εύχομαι να γυρίσουμε όλοι σύντομα και υγιείς. Γιατί η ζωή μόνο με τα απαραίτητα δεν καταπίνεται. Η σάλτσα είναι όλη η νοστιμιά. Οφείλουμε όμως να την προστατεύσουμε. Όπως και κάνουμε, με ομοψυχία, μέρες τώρα. Με το καλό.
Φωτογραφία: @ Νίκος Ζήκος