Ένας ιός προσβάλλει τους ανθρώπους. Κάποιους τους εξοντώνει. Κάποιους τους ταλαιπωρεί. Κάποιους απλά τους περιορίζει. Ο ιός αυτός είναι τώρα, είναι εδώ, είναι παρών. Ο χρόνος συνήθως μετράει με την παραγωγή. «Ο χρόνος είναι χρήμα» λέμε. Ο χρόνος που δεν παράγει είναι χαμένος. Έτσι είμαστε εκπαιδευμένοι. Έτσι προγραμματιστήκαμε. Ο χρόνος λοιπόν τώρα σταματάει. Ένας ιός τον προσβάλλει. Ένας ιός μας ξεπρογραμματίζει. Μας περιορίζει. Το κυνήγι σταματάει. Το κυνήγι για ποιο πράγμα; Για κάτι που θα μας εκπληρώσει ίσως. Γι’ αυτό που άμα γίνει μετά θα είναι όλα καλύτερα. «Που άμα τα καταφέρω να… τότε θα…». Τίποτα όμως δεν μας ολοκληρώνει τελικά. Κυνηγάμε τον ορίζοντα. «Την ουρά μας» λέει ο λαός. Τώρα στάση. Καιρός να δούμε στ’ αλήθεια τι μας στερεί η καραντίνα αυτή. Να δαγκώσουμε το κέρμα. Να διαπιστώσουμε την πραγματική του αξία. Τι το έκανε πολύτιμο αυτό που τώρα λείπει; Να ιεραρχήσουμε τα πράγματα απ’ την αρχή. Ν’ αφήσουμε το κυνήγι τη ουράς και να κοιτάξουμε μέσα μας. Και η μέρα μετά, να μας βρει ξανά στο κυνήγι. Στο κυνήγι όμως του αληθινού θησαυρού. Αυτού, που μες το προηγούμενο τρέξιμο, κάπου ξεχάστηκε και μπλέχτηκε με τα ημιπολύτιμα και τα υπερτιμημένα. Του θησαυρού που είναι συνήθως ήδη μες στα πόδια μας. Ένας ιός προσβάλλει το συλλογικό «εγώ» μας. Μην «προσβάλλεστε». Δεν έχει τίποτα προσωπικό με κανέναν μας. Εξάλλου, κι αυτός, όπως όλοι οι ιοί, φεύγοντας αφήνει τα βιολογικά και ψυχολογικά του αντισώματα. Ας τα αποθηκεύσουμε στον σκληρό μας δίσκο, κι ας έλειπαν από τις εργοστασιακές μας ρυθμίσεις.