Η πρωτόγνωρη συνθήκη που ζούμε δεν αφήνει χώρο για ένα ελπιδοφόρο κάλεσμα  προς τους συναδέλφους και το κοινό. Δε δημιουργεί χώρο. Ο χώρος είναι περιορισμένος. Οι κινήσεις μας είναι περιορισμένες.

Ο χρόνος, πάλι, είναι μια άγνωστη παράμετρος. Ποιός χρόνος; Πότε θα  λήξει ο συναγερμός; Πότε θα ξαναβεθούμε στη σκηνή και στην πλατεία των θεάτρων; Δεν ξέρω. Δεν ξέρουμε. Κανείς δεν ξέρει.

Αλλά, στο μεταξύ, στο περιθώριο του χρόνου- του προσωπικού μας χρόνου- και σε μια γωνιά του χώρου- του προσωπικού μας χώρου- σκεφτόμαστε, ελπίζουμε, σχεδιάζουμε, ονειρευόμαστε. Δε μπορούμε να κάνουμε αλλιώς. Και ευτυχώς που δε μπορούμε. Απλώς, αφήνουμε ανοιχτό το χώρο και το χρόνο. Για να κατοικηθούν από εμάς και τους θεατές. Θα κατοικηθούν. Το ξέρω. Όλοι μας το ξέρουμε. Και θάναι τότε και εκεί μια νέα πρωτόγνωρη συνθήκη. Και θα συστηθούμε ξανά.