Η εκδίκηση του Αρλεκίνου

Τη μέρα μετά, θα συγχωρήσω τον Μπεργκαμέζο Αρλεκίνο και θα ξαναπάω θέατρο.

Ενώ, λένε, ένας ποδοσφαιρικός αγώνας στο Μπέργκαμο προκάλεσε τον εφιάλτη στη Λομβαρδία, εγώ πίστεψα πως ήταν η εκδίκηση του Αρλεκίνου, ειδικά του σατανά που φέρει στα βάθη της καταγωγής του ο μεταγενέστερα συμπαθής, στο Ροκοκό θλιμμένος πρωτο-υπηρέτης της Κομμέντια!

Θυμάστε στην αρχή το μαύρο κοστούμι, τη μαύρη πέτσινη μάσκα, συχνά την ουρά που δεν μπορούσε να κρύψει; Θυμάστε το σπαθί- φαλλό που επιδείκνυε στη ζώνη του; Το σαρδόνιο γέλιο, τα ζοφερά ένστικτα;

Αυτά επανέφερε, σκέφτηκα, το δάγκωμα επιμολυσμένης νυχτερίδας και ξανάκαναν τον σπιρτόζο, ψευταρά, γυναικά, κλεφταρά Αρλεκίνο κτήνος. Από εκδίκηση, φοβήθηκα, προς τους αφεντάδες του πλούσιου Ιταλικού Βορρά, που ξυλοφόρτωσαν και ταπείνωσαν επί αιώνες τους απογόνους του, σκόρπισε την επιδημία κάνοντας κόντρες με τον μεσαιωνικό του δρεπανηφόρο συνάδελφο, που ξαναχόρευε το

Χορό του Θανάτου.

Τη μέρα μετά, θα κολυμπήσω στα πεντακάθαρα κανάλια της Βενετίας, θα βρω αμέσως εισιτήριο για το Τεάτρο Φενίτσε και για το Πίκολο Τεάτρο του Μιλάνου.

Θα συνειδητοποιήσω το άλλοθι και την αθωότητα του Αρλεκίνου, καθώς το Λαϊκό και το Θέατρο γενικά χρωστάει μέρος της ύπαρξης του στο προαιώνιο δίδυμο αφεντάδων και δούλων.

Το πιθανότερο, λοιπόν, η νυχτερίδα να δάγκωσε την απληστία και την αφροσύνη των ανθρώπων. Μόνο για προειδοποίηση!