Περιδιαβάζοντας στους αιώνες, από τον «λοιμό» των Αθηναίων, τη «μαύρη πανώλη» του Μεσαίωνα και τις αλλεπάλληλες επιδημίες χολέρας και πανώλους που έπλητταν την ανθρωπότητα ως και τον 19ο αιώνα, και εξακολουθούν να πλήττουν τα μη προνομιούχα τμήματα του παγκόσμιου πληθυσμού, πολλές άλλες ασθένειες που αποδεκάτιζαν, πάντα χωρίς «ταξικές» διακρίσεις, όπως η ευλογία ή η ελονοσία, συνυπολογίζοντας και τους συνεχείς πολέμους, συχνά έλεγα στους φοιτητές μου, με την πεποίθηση ότι τουλάχιστον ο δυτικός πολιτισμός μας τα είχε αφήσει πίσω όλα αυτά, πόσο αβέβαιη ήταν η ζωή των ανθρώπων στο παρελθόν. Άνδρες, γυναίκες και παιδιά ζούσαν με πολύ πιο έντονο τον φόβο του απροσδόκητου θανάτου ή μιας βαριάς ασθένειας που θα τους σημάδευε για πάντα, όπως η ευλογιά ή η λέπρα. Οι κανόνες της υγιεινής που άρχισαν να γίνονται συνείδηση προς το τέλος του Διαφωτισμού, η σωτήρια ανακάλυψη των αντιβιοτικών, αρχής γενομένης από την πενικιλίνη, μας όπλισαν και μας έκαναν να νιώθουμε ασφαλείς. Αυτή η πανδημία όμως μάς ξεπέρασε, έφερε και πάλι την ανασφάλεια! Ελπίζω «η μέρα μετά» να μας βρει υγιείς, περισσότερο ευαίσθητους και έτοιμους να αγωνιστούμε για το κοινό καλό! Το θέατρο που υπηρετούμε, ο καθένας από το δικό του μετερίζι, είναι ένα πρόσφορο, πολύτιμο εργαλείο!