Η μέρα μετά; Δεν έχω ιδέα. Ποιος μπορεί να πει, εξάλλου, με βεβαιότητα; Προσηλωμένοι φανατικά σ’ ένα παρόν που ποτέ δεν φανταζόμασταν ότι θα μας ξεπερνούσε τόσο θεαματικά, μαθαίνοντας (κι άλλοτε επινοώντας) τρόπους να ανανεώσουμε υλικά και ψυχικά αποθέματα, έκθετοι απέναντι σε πληροφορίες και «πληροφορίες», ξεδοντιάζοντας τους φόβους μας, κρατώντας αποστάσεις απ’ τους ανθρώπους (μας), αποθηκεύοντας χάδια για μελλοντικές χρήσεις, επιστρατεύοντας το χιούμορ μας, αγωνιώντας και ελπίζοντας – κάπως έτσι  η ζωή που παραπάτησε αγωνίζεται να ξανασηκωθεί.

Οι προβληματισμοί πολλοί, οι προφητείες ακόμα περισσότερες. Το μόνο βέβαιο είναι ότι και το θέατρο θα δοκιμαστεί και όλα.  Αλλά νομίζω ότι αν αξίζει τον κόπο να έχουμε κάτι κατά νου τώρα είναι ότι σε κάθε κρίση, ακόμη και στην πλέον τραγική, υπάρχει πάντα μια απόκριση. Μακάρι αυτή τη φορά η απόκριση να δοθεί απ’ όλους μας συλλογικά κατεβαίνοντας για λίγο από τα δυσθεώρητα ύψη της ατομικότητάς μας και έχοντας συνειδητοποιήσει  ότι η  τύχη μας, πολλές φορές, βρίσκεται (και) στα χέρια του διπλανού μας. Με μια τέτοια πυξίδα ποτέ δε χάνεσαι, σκέφτομαι. Στο μεταξύ, μαθαίνω να φτιάχνω ζυμαρικά στο σπίτι. Να είστε όλοι καλά!