Το πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου 2015 ανακοινώθηκε στη συνέντευξη τύπου που έδωσε ο Καλλιτεχνικός του Διευθυντής Γιώργος Λούκος στο αμφιθέατρο του Μουσείου Μπενάκη. Ένα πρόγραμμα που συνδυάζει ελληνικές παραγωγές και μετακλήσεις, ισορροπεί μεταξύ χορού και μουσικής ενώ η πρώτη θέση δίνεται στο θέατρο με τριάντα παραγωγές στην Αθήνα και εννέα στην Επίδαυρο.
Από τις τριάντα παραγωγές που θα ανέβουν στην Αθήνα στις έντεκα η δραματουργία είναι ελληνική. Το Textilen της Μαρίας Ευσταθιάδη σε σκηνοθεσία Βίκτορα Αρδίττη, το Θέλω μια χώρα του Ανδρέα Φλουράκη σε σκηνοθεσία Μαριάννας Κάλμπαρη, το Ένα…δύο…τρία...ή Η πασιέντζα της Μαρίας Λαϊνά σε σκηνοθεσία Νίκου Χατζόπουλου, η επανάληψη της Μετατόπισης προς το ερυθρό του Γιάννη Μαυριτσάκη σε σκηνοθεσία Θάνου Παπακωνσταντίνου είναι έργα σύγχρονων και σημαντικών δημιουργών, που ήδη παρουσιάζονται στο Greek Play Project.
«Η Μαρία Ευσταθιάδη αφουγκράζεται τις σύγχρονες σκηνικές αναζητήσεις και στέλνει στη σκηνή μια απροσδόκητα μεγάλη φόρμα, όπου η ισχυρή γραφή συνυπάρχει με το χοροθέατρο, και ο ελλειπτικός ρεαλισμός με το μελόδραμα», εξηγεί ο σκηνοθέτης Βίκτωρ Αρδίττης μιλώντας για το Textilen. [9 & 10 ΙΟΥΝΙΟΥ / ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260]
Το Θέλω μια χώρα πρωτοπαρουσιάστηκε σε πρώιμη μορφή τον Ιούνιο του 2013 στο Royal Court Theatre του Λονδίνου, στο πλαίσιο του προγράμματος The Big Idea: PIΙGS και σε σκηνοθεσία του Richard Twyman. Πρόκειται για ένα έργο χωρίς χαρακτήρες και σκηνές, χωρίς τυπικούς διαλόγους και πλοκή. Ένα έργο για την Ελλάδα, με πρωταγωνιστή το πλήθος των Ελλήνων. Με κύριο σύνθημα τη φράση «Θέλω μια χώρα» ο Ανδρέας Φλουράκης μεταγράφει με χιούμορ και απελπισία όλες εκείνες τις φράσεις που ακούμε, λέμε και ξαναλέμε όταν μιλάμε για τη χώρα μας σήμερα. [30 & 31 ΙΟΥΛΙΟΥ / ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260]
Ο σκηνοθέτης Νίκος Χατζόπουλος σημειώνει για το έργο της Λαϊνά: «Χώρος και χρόνος άδηλος. Παρελθόν και παρόν αινιγματικά. Μέλλον απρόβλεπτο. Το μόνο βέβαιο, το μόνο βασανιστικά πραγματικό είναι η γλώσσα. Και μια ταλαντευόμενη επιθυμία. Το έργο της Μαρίας Λαϊνά συμπυκνώνει σε τρία πρόσωπα όλα τα αρχετυπικά διλήμματα που ενυπάρχουν στις ανθρώπινες δοσοληψίες.».
Η επαναδιαπραγμάτευση του μύθου έχει επίσης μια σημαντική θέση στις επιλογές του Φεστιβάλ για το 2015.Η Γιολάντα Μαρκοπούλου και το καλλιτεχνικό εργαστήρι Station Athens με το Είμαστε οι Πέρσες! προχωρά σε μια παράσταση ντοκουμέντο. Οι Πέρσες του Αισχύλου δίνουν την αφορμή σε μια ομάδα προσφύγων από το Αφγανιστάν, το Πακιστάν και το Μπαγκλαντές να μπουν σε ένα χορικό πολεμιστών και να μοιραστούν προσωπικές τους μάχες, από τη σύγχρονη ιστορία.
Την 5η Φεβρουαρίου του 2015 το τριμελές κακουργιοδικείο της Ρόδου καταδίκασε έναν 21χρονο Σύρο πρόσφυγα σε 145 χρόνια φυλάκιση και 570.000 ευρώ πρόστιμο, θεωρώντας τον μοναδικό υπαίτιο για το τραγικό ναυάγιο στο Φαρμακονήσι, που είχε για μεγάλο διάστημα απασχολήσει την ελληνική και διεθνή κοινή γνώμη. Με αφορμή αυτή την απόφαση, που μετέτρεψε το θύμα σε θύτη, και με όχημα τις Ευμενίδες του Αισχύλου, ένα κείμενο εμβληματικό για τη θέσπιση της δικαιοσύνης στον Δυτικό κόσμο, ο Ανέστης Αζάς σχεδιάζει μια παράσταση ντοκουμέντο για τον άνθρωπο χωρίς δικαιώματα. Ο σκηνοθέτης ξεκινά ερευνώντας τη σύγχρονη ελληνική πόλη. Αναζητώντας τις ζώνες εκείνες όπου τα δικαιώματα των πολιτών καταργούνται, καλεί τέσσερις περφόρμερ να ισορροπήσουν ανάμεσα στο ντοκιμαντέρ και τη μυθοπλασία, και να αναμετρηθούν με μιαν ακραία κατάσταση «γυμνής ζωής» στον 21ο αιώνα.
Ο Κωσταντίνος Ντέλλας συνεργάζεται με καταξιωμένους καλλιτέχνες από τον χώρο του θεάτρου και της μουσικής για να παρουσιάσει μια διαφορετική εκδοχή της Ηλέκτρας του Σοφοκλή. Στην Ηλέκτρα, το τελευταίο αίμα τρεις γυναικείες φιγούρες κυριαρχούν, η κάθε μία σε ένα ξεχωριστό δωμάτιο: η Ηλέκτρα, η Κλυταιμνήστρα και η Χρυσόθεμις. Τι λένε όταν –αναγκαστικά– συναντιούνται; Τι κάνει η κάθε μία μόνη της; «Μέσα στο υπνοδωμάτιο θα τελεστεί ο φόνος. Ο τελευταίος φόνος. Ο κύκλος θα κλείσει, μαζί και το σπίτι. Για πάντα. Το τελευταίο αίμα χύθηκε», σημειώνει ο σκηνοθέτης.
Την Μήδεια του Μποστ που το 1993, όταν πρωτοανέβηκε, την παρακολούθησαν 60.000 άτομα σε όλη την Ελλάδα – πρωτοφανής αριθμός για τα θεατρικά δεδομένα της εποχής- θα παρουσιάσει το Φεστιβάλ μετά από 20 χρόνια και μάλιστα με τους ίδιους συντελεστές. Το καυστικό χιούμορ του Μποστ και η πικρή του σάτιρα αποκτούν σήμερα έναν εξαιρετικά επίκαιρο χαρακτήρα. «Το χιούμορ, η σάτιρά του, το νυστέρι του κάνουν ακόμα καλά τη δουλειά τους. Κάθε εστία πολιτισμού βοηθάει να αντεπεξέλθουμε ευκολότερα σε αυτή τη μαύρη εποχή που έχουμε καταδικαστεί να ζούμε», υπογραμμίζουν στο θεατρικό τους σημείωμα οι συντελεστές του θεάτρου Στοά. [26 & 27 ΙΟΥΝΙΟΥ / ΩΔΕΙΟ ΗΡΩΔΟΥ ΑΤΤΙΚΟΥ]
Ένα από τα σημαντικότερα κείμενα της μεταπολεμικής ελληνικής λογοτεχνίας, το εμβληματικό Κιβώτιο του Άρη Αλεξάνδρου (1974) μεταφέρεται στη σκηνή σε μορφή μονολόγου σε σκηνοθεσία Παντελή Δεντάκη. Ο μοναδικός επιζών μιας καθοριστικής για την έκβαση του αγώνα του Δημοκρατικού Στρατού αποστολής εξιστορεί, σε μορφή απολογίας, την περιπέτεια της μεταφοράς ενός επτασφράγιστου κιβωτίου, που φτάνει τελικά άδειο στον προορισμό του. Στο πρόσωπο του αφηγητή αναγνωρίζεται ο αγνός ανώνυμος αγωνιστής που αυταπατήθηκε και παγιδεύτηκε στα γρανάζια των κομματικών μηχανισμών και μέσα από τη διφορούμενη αφήγησή του θέτει ερωτήματα για τη σχέση του ατόμου με την Ιστορία. [28, 29, 30 ΙουΝΙου & 1, 2 ΙΟΥΛΙΟΥ / ΘΕΑΤΡΟ ΟΔΟΥ ΚΥΚΛΑΔΩΝ]
Μια ιδιαίτερη παράσταση με ιστορίες γύρω από την αναπηρία είναι Ο άνθρωπος ανεμιστήρας ή Πώς να ντύσετε έναν ελέφαντα από την θεατρική ομάδα Εν δυνάμει. «Το κανονικό είναι σίγουρα μια λέξη καταδικασμένη. Μια λέξη που αναγκάζεται να προσδιοριστεί από τον μέσο όρο. Ύστερα ακολουθεί η αντικειμενική αλήθεια, ό,τι δεν είναι κανονικό είναι διαφορετικό, είναι “άλλο”. Ποιος φόρτισε, όμως, αυτό το “άλλο” με αρνητικό πρόσημο; Και γιατί;». [11 & 12 ΙΟΥΛΙΟΥ / ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260]
Ο Πρόδρομος Τσινικόρης, νέος καλλιτέχνης που δραστηριοποιείται δημιουργικά σε μορφές θεάτρου ντοκιμαντέρ στην Ελλάδα και τη Γερμανία, προτείνει μια πολυήμερη δράση σε κεντρική πλατεία της πόλης με τίτλο Στη μέση του δρόμου και με αφετηρία μια έρευνα γύρω από τους νεο-άστεγους των Αθηνών. Οι θεατές θα έχουν τη δυνατότητα να έρθουν στη θέση των αστέγων και να ακούσουν τις φωνές και τις αφηγήσεις των πιο σιωπηλών συμπολιτών μας με τη χρήση mp3 player και ακουστικών. [ΤΡΟΧΟΣΠΙΤΟ]