Ο Μελέτης Ηλίας είναι ηθοποιός που συμπληρώνει δεκαπέντε χρόνια στο θέατρο. Έχοντας στις αποσκευές του θητεία στον θίασο του Θόδωρου Τερζόπουλου και του Στάθη Λιβαθινού φέτος πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Για μια ανάσα» με την Ελένη Ράντου σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή στο θέατρο Διάνα ενώ τον Νοέμβριο συμμετείχε στον «Προμηθέα Δεσμώτη» του θεάτρου Άττις στην Πολιτιστική Ολυμπιάδα στο Βρότσλαβ της Πολωνίας.

-Αν και νέος, δουλεύεις, ήδη, δεκαπέντε χρόνια στον χώρο του θεάτρου ως ηθοποιός. Περνώντας τα χρόνια, αλλάζεις εσύ και, επομένως, η υποκριτική σου ή το αντίθετο; Είναι αλληλένδετα αυτά μεταξύ τους;

Εγώ, χωρίς να ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό, σε κάθε δουλειά νιώθω, λίγο, μαθητής. Αυτό δεν είναι απαραίτητα καλό. Δηλαδή, μπορεί να πρέπει να έχεις και ένα θράσος. Το οποίο, βέβαια, αν είναι το καλώς εννοούμενο, μπορεί να το φτιάξεις σιγά σιγά,  για να βγεις στη σκηνή και να υποστηρίξεις αυτό που παίζεις. Το σκηνικό θράσος. Αλλά στις πρόβες, δεν θα είμαι ο ηθοποιός ο οποίος θα πει: «όχι αυτό δεν γίνεται» ή «όχι αυτό καλύτερα να το αφήσουμε». Είμαι ο ηθοποιός που θα δοκιμάσει κάτι. Ό,τι του πει ο σκηνοθέτης. Θα το δω πρώτα στην πράξη από το μηδέν, και μετά αν δω ότι το σώμα μου δεν μπορεί να το ακολουθήσει, θα πω «εδώ νιώθω λίγο περίεργα». Γιατί υπάρχουν και ηθοποιοί που θα πουν: «όχι αυτό δεν μπορώ να το κάνω». Κατά τη δική μου γνώμη, θεωρώ, ότι ο ηθοποιός πρέπει να δοκιμάζει τα πάντα απενοχοποιημένα τελείως και να δρα. Αυτό είναι το όπλο του. Όταν είχα πρωτοξεκινήσει σαν ηθοποιός στην πρώτη μου δουλειά, με το που τελείωσα τη σχολή, έκανα πέντε μήνες πρόβες με τον Λευτέρη Βογιατζή. Τελικά δεν έπαιξα στην παράσταση γιατί δεν άντεξα. Ήταν πάρα πολύ δύσκολες οι συνθήκες και ήμουν πολύ νέος για να τις αντέξω. Αλλά θυμάμαι μια κουβέντα, μεταξύ άλλων που είχε πει, ότι ο ηθοποιός, γίνεται πραγματικά ηθοποιός, μετά την πρώτη δεκαπενταετία. Αυτό εμένα μου είχε φανεί πάρα πολύ παράξενο. Βέβαια, είχε πει και το εξής: «το θέμα είναι τα πρώτα δέκα χρόνια να είναι στον σωστό δρόμο. Αν είναι σε σωστό δρόμο θα γίνει κάποια στιγμή ένας καλός ηθοποιός.». Τώρα, που πια έχω κλείσει δεκαπέντε χρόνια στον χώρο, δεν μπορώ να πω αν είμαι καλός ή κακός, αλλά νιώθω ότι καταλαβαίνω κάποια πράγματα περισσότερο. Πριν από έξι – εφτά χρόνια που ήμουν 26-27 χρονών,  λειτουργούσα 90% με το ένστικτο και 10% με την εμπειρία. Τώρα, και η εμπειρία θα ισομεριστεί με το ένστικτο και με πολλά άλλα που μπορεί να έχει ένας ηθοποιός.

-Ακολουθείς κάποια μέθοδο; Προετοιμάζεις κάπως τον εαυτό σου πριν την παράσταση;

Το μόνο που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι προσπαθώ να μην φάω 2-3 ώρες πριν την παράσταση. Επίσης, κάτι που το είδα και σε έναν φίλο- συνάδελφο και μου άρεσε πάρα πολύ,  είναι να είσαι καθαρός! Σωματικά καθαρός. Γιατί αν είσαι καθαρός, νιώθεις ότι είσαι και ψυχικά καθαρός όταν ξεκινάς την παράσταση. Όταν ήμουν στον θίασο του Θόδωρου Τερζόπουλου, είχαμε τελείως στρατιωτική ζωή. Δηλαδή, δεν ξενυχτάς, δεν πίνεις, δεν καπνίζεις, κοιμάσαι πολύ, δεν τρως πριν την παράσταση, αρκετές ώρες πριν. Γιατί ήταν τόσο σωματικό αυτό που κάναμε που μπορεί να πάθαινες αναρρόφηση! Ήταν τόσο δύσκολο! Και θυμάμαι, η γυναίκα μου, είχε πάει να δει μια παράσταση, και μου λέει: «είδα μια παράσταση που ο ηθοποιός που έπαιζε είχε φάει ένα τεράστιο σάντουιτς! Πώς γίνεται αυτό;». Εγώ δεν ξέρω πως το κάνουν αυτό. Γιατί θεωρώ, ότι  πρέπει να κάνεις προετοιμασία πριν. Κάνεις και ένα ζέσταμα, μια αυτοσυγκέντρωση, για να σε βοηθήσει να αποβάλλεις τις καθημερινές συνήθειες και να μπεις σε έναν άλλο κόσμο, σε ένα άλλο σύμπαν, που είναι το έργο, που είναι ο ρόλος. Βέβαια, όσο περνάν τα χρόνια, νομίζω ότι αυτό λειτουργεί και λίγο ως placebo. Δηλαδή, μπορεί αν δεν το κάνεις, να μην γίνει τίποτα ή να γίνει και κάτι καλύτερο. Επειδή, όμως, η συνήθεια είναι μεγάλο πράγμα, εγώ προσπαθώ όσο το δυνατόν να το τηρώ. Πηγαίνω 2 ώρες πριν στο θέατρο, σβήνω το φώς του καμαρινιού, ανάβω ένα κεράκι και αυτοσυγκεντρώνομαι. Είναι κάτι, αυτό, το οποίο θεωρώ ότι μου το έχει μάθει η τετραετία στον Τερζόπουλο. Η αυτοσυγκέντρωση είναι το 50% για να βγεις να παίξεις. Δεν μπορείς να μιλάς στο τηλέφωνο, στο κινητό να μπαίνεις στο Facebook, και στο πεντάλεπτο να βγεις να παίξεις. Θεωρώ ότι κάτι χάνεται από την μαγεία.

-Είσαι ένας ηθοποιός με πολυποίκιλη πορεία. Ξεκίνησες από τον Τερζόπουλο, συνέχισες στον Λιβαθινό και τώρα κάνεις και τηλεόραση. Δεν μπορώ να μην σε ρωτήσω, τι σημαίνει backstage σε έναν θίασο όπως του Θόδωρου Τερζόπουλου  και τι σε έναν πιο ετερόκλιτο θίασο.

Εμένα η θητεία μου στον Θόδωρο Τερζόπουλο ήταν μια δεύτερη δραματική σχολή.  Δηλαδή, με το που τελείωσα τη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης, εκτός της πεντάμηνης θητείας μου  στον Λευτέρη Βογιατζή, τα επόμενα πέντε χρόνια ήμουνα στον Τερζόπουλο. Αυτό που κάνει, είναι κάτι πολύ ιδιαίτερο,  πολύ δυνατό και χρειάζεται ηθοποιούς – αθλητές. Θυμάμαι στα καμαρίνια που επικρατούσε μια ησυχία, μια κατάνυξη πριν πας στην παράσταση. Πάντα, ο Τερζόπουλος, ερχόταν πριν την παράσταση και μας τροφοδοτούσε με κάποια λόγια, ώστε να μας βοηθούνε για να πάμε να παίξουμε. Ήταν ένας ιδιαίτερος κόσμος και πολύ αγαπητός. Και επειδή ήταν πρώτη μου εμπειρία σε παράσταση, θεωρούσα ότι έτσι είναι παντού. Βέβαια, όταν έκανα άλλες παραστάσεις,  μετά τον Τερζόπουλο, τα πράγματα ήταν λίγο διαφορετικά. Ήταν λίγο πιο ελεύθερα, πιο παρεΐστικα, χύμα αλλά όχι με την κακή έννοια. Η πλάκα είναι, ότι μετά τον Τερζόπουλο, ακολούθησε άλλη μια τετραετία στον Στάθη Λιβαθινό! Όπου ήταν άλλη μια μεριά, επίσης κάτι πάρα πολύ σημαντικό για εμένα.  Ήταν μια τρίτη σχολή!  Γι’ αυτό λέω ότι νιώθω συνέχεια μαθητής. Και αυτός, λοιπόν, λόγω της ρώσικης κουλτούρας και της εκπαίδευσης που έχει, έπαιρνε πολύ σοβαρά την προετοιμασία ενός ηθοποιού πριν από την παράσταση. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό για έναν ηθοποιό.  Μου είχε πει μια δασκάλα μου στη σχολή, ότι το 50% του ρόλου είναι η πρώτη του εμφάνιση. Με το που βγει στη σκηνή. Αν τους κερδίσεις, έχεις το 50% του ρόλου. Αλλά για να βγεις και να τους κερδίσεις, χρειάζεσαι μια προετοιμασία. Χρειάζεται μια προσπάθεια και η αλήθεια αυτή την προσπάθεια εγώ την είχα στα πρώτα 10 χρόνια της καριέρας μου. Και στον Θόδωρο Τερζόπουλο και στον Στάθη Λιβαθινό.

-Πως λειτουργείς πάνω στο κείμενο μιας παράστασης;

Με τα λόγια, η αλήθεια είναι, τώρα που κάνω τηλεόραση και είναι άλλοι οι ρυθμοί, ότι εγώ θέλω τον χρόνο μου. Δηλαδή, όταν κάνεις  τρεις και τέσσερις μήνες πρόβες για ένα θεατρικό έργο,  προετοιμάζεσαι τόσο καλά, που δεν υπάρχει περίπτωση να βγεις και να ξεχάσεις κάτι. Τα λόγια είναι το λιγότερο που σε απασχολεί. Στην τηλεόραση, βέβαια, είναι το εντελώς αντίθετο, γιατί το κείμενο το παίρνεις τρεις μέρες πριν, το μαθαίνεις, κάνεις μια σκηνή και αν δεν σου έρχεται κάτι μπορείς και να αυτοσχεδιάσεις. Το θέμα είναι να είσαι γρήγορος και ευέλικτος γιατί πρέπει να γυρίσεις το ένα τρίτο του επεισοδίου σε μία μέρα και αυτό δεν έχει γυρισμό. Εκεί, ο χρόνος είναι χρήμα, και καταλαβαίνω γιατί είναι έτσι και πρέπει να είναι έτσι.  Στο θέατρο, είμαστε τόσο καλά εξοπλισμένοι όταν βγαίνουμε στην παράσταση, με τόσο καιρό προβών, που νιώθεις μια ασφάλεια. Και εγώ, η αλήθεια μου είναι, ότι δεν μπορώ να μάθω κάτι παπαγαλία στο σπίτι μου. Το μαθαίνω στην πρόβα σιγά σιγά, γιατί το σημαντικό είναι , πέραν του τι λες, να ακούς και τον άλλον. Να ακούς τι σου λέει, να εισπράττεις αυτό που σου λέει και να απαντάς. Γιατί αν το μάθεις στο σπίτι σου με έναν συγκεκριμένο τρόπο, μπορεί να μην δένει στην τονικότητα που σου μιλάει ο άλλος. Και φυσικά, ακούω και τον σκηνοθέτη. Γιατί όταν το μαθαίνεις εκ των προτέρων το κείμενο, κάπως κλειδώνει μέσα σου με έναν συγκεκριμένο τονισμό, που δεν είσαι ανοιχτός  στο να ακούσεις την οδηγία που σου λέει ότι: «όχι, εδώ πρέπει να είναι έτσι». Εμένα, τώρα, στην τωρινή παράσταση, αυτό μου είναι πολύ έντονο. Με τον Σταμάτη Φασουλή που συνεργαστήκαμε, δεν είχα συνεργαστεί ξανά. Εκείνος, έχει μια καθαρή εικόνα για τον ρόλο σου και σου λέει: «εδώ δοκίμασέ το έτσι, πες το έτσι». Αν το είχες κλειδώσει μέσα σου δεν μπορείς να το κάνεις. Κι εγώ, που το είχα κάπως στο μυαλό μου διαφορετικά, δυσκολεύτηκα, με εμπόδιζε από το να καταλάβω τι εννοούσε. Αλλά τελικά αφέθηκα, πίστεψα σε αυτό που μου έλεγε, και νιώθω πολύ απελευθερωμένος πάνω στην σκηνή. Αυτό είναι πολύ σημαντικό.

-Ποια είναι η πηγαία αίσθηση που σου δημιουργεί η σκηνή;

Είναι φορές που νιώθω πολύ άνετα. Που νιώθω ότι είμαι πολύ ογκώδης και μεγάλος επάνω στη σκηνή. Αυτό είναι πολύ θετικό. Αλλά είναι και φορές, που η ανασφάλεια, το άγχος σου και η προσπάθεια που κάνεις για να ανταπεξέλθεις σε έναν ρόλο, σε κάνει να νιώθεις περίεργα. Δηλαδή δύσκολα. Εγκλωβισμένος. Το θέμα είναι να μπορέσεις αυτό να το ξεπεράσεις και να είσαι παρόν στην σκηνή. Να νιώθεις ότι ανταποκρίνεσαι στις απαιτήσεις και του έργου και των συναδέλφων σου και του ρόλου. Και, φυσικά, να είσαι μέσα στον ρόλο, όσο σου επιτρέπει το πότε μπαίνεις ή βγαίνεις στην σκηνή, τα queues που πρέπει να ακολουθείς, να είσαι στην σωστή θέση με τον σωστό φωτισμό, κλπ. Είναι μια ζυγαριά η παράσταση και  πρέπει αυτή η ζυγαριά να ισορροπεί.

-Ως ηθοποιός νιώθεις αυτόνομος καλλιτέχνης ή πολλές φορές πιστεύεις αυτό που λένε ότι ο ηθοποιός είναι εργαλείο του εκάστοτε σκηνοθέτη;

Δεν είναι κακό να είσαι το εργαλείο ενός οράματος που έχει ένας σκηνοθέτης. Τώρα, εάν ένας σκηνοθέτης  σου δίνει την ελευθερία να γίνεις συνδημιουργός, δηλαδή να προτείνεις πράγματα, αυτό είναι ακόμα πιο ωραίο. Αλλά, π.χ. βλέπεις παραστάσεις του Bob Wilson που είναι μια πολύ φορμαλιστική παράσταση. Ο Wilson σου λέει: «κάνεις τρία βήματα, σηκώνεις το χέρι εκεί, μιλάς έτσι» κλπ. Όμως, το αποτέλεσμα είναι τόσο άρτιο, που νιώθεις μέρος μιας φοβερής καλλιτεχνικής δημιουργίας, στην οποία μπορεί εσύ  να μην έχεις βάλει το μυαλό σου να σκεφτεί ούτε το παραμικρό. Υπάρχουν άλλοι σκηνοθέτες, όπως, για παράδειγμα, στη δική μου περίπτωση, ο Τερζόπουλος  και ο Λιβαθινός, που σου δίνουν την ευκαιρία  να συνδημιουργήσεις. Που σου λένε:  «κάνε μου έναν αυτοσχεδιασμό, να δούμε τι θα γεννήσει το μυαλό σου, το σώμα σου, η ψυχή σου, κι εγώ αυτό θα το πάρω, θα το διαμορφώσω στα δικά μου δεδομένα της δικής μου παράστασης, αλλά δεν θα σε περιορίσω. Γιατί αυτό είναι δικό σου, το γέννησες εσύ». Και είναι κι άλλοι σκηνοθέτες που το έχουν στημένο από την αρχή μέσα στο μυαλό τους και θα σου δημιουργήσουν την ψευδαίσθηση ότι συνδημιουργείς. Ενδιαφέρον έχουν όλες οι οπτικές, με την προϋπόθεση ότι  νιώθεις ότι δεν διεκπεραιώνεις, αλλά ότι είσαι εκεί πάσχεις, συμπάσχεις, συνδημιουργείς και νιώθεις ενεργός. Όχι απλά ένα άβουλο όν που του είπανε κάνε κάτι σε μια παράσταση στην οποία χασμουριέται ο κόσμος από κάτω. Αυτό είναι η όλη ιστορία. Εμένα μέχρι στιγμής δεν μου έχει τύχει κάτι τέτοιο. Δόξα τον θεό. Πάντα νιώθω ότι κι εγώ κάτι προσφέρω, ότι βάζω το δικό μου λιθαράκι σε μία παράσταση.

-Πως προσδιορίζεις τον εαυτό σου σε ένα θεατρικό σύνολο; Και πως αντιμετωπίζεις του άλλους μέσα σε αυτό;

Εγώ προσπαθώ, όσο μπορώ, να βλέπω την ομάδα τη θεατρική που μπαίνω κάθε φορά για ένα καινούριο έργο, σαν μια οικογένεια. Άλλοτε είσαι ο αγαπημένος γιος της οικογένειας, άλλοτε είσαι το μαύρο πρόβατο, άλλοτε είσαι ο μπαμπάς, άλλοτε είσαι η μαμά, άλλοτε είσαι ο γιος που θέλει τη φροντίδα. Κάθε φορά είναι διαφορετική η συνθήκη. Το βασικό θέμα είναι να προσδιορίσεις από την  αρχή ότι είναι μια οικογένεια. Και όταν μιλάμε για οικογένεια, να είναι κάτι, το οποίο εμπεριέχει αγάπη. Δηλαδή, οτιδήποτε και να γίνεται, αν δεν γίνεται με αγάπη, κάτι στραβώνει. Αν  υπάρχει αγάπη, ακόμα και διαφωνίες, τσακωμοί, το να βγαίνεις από μία πρόβα και να σιχτιρίζεις και να λες: «τι ήθελα και μπήκα σε αυτή την παράσταση» ή το να βγαίνεις από μία πρόβα και να λες: «τι ευλογημένος νιώθω που είμαι ηθοποιός» και την επόμενη μέρα να βγαίνεις και να λες: «αχ να τα παρατήσω». Αν όλα αυτά, εμπεριέχουν την αγάπη για αυτό που κάνεις, και την κοινή αγάπη για το θέατρο, μεταξύ όλων των μελών της ομάδας, δημιουργείται ένας κοινός κώδικας που συντελεί στο καλό αποτέλεσμα μιας παράστασης. Υπάρχουν φορές που αυτός ο κώδικας υπάρχει, όπως π.χ. στον Τερζόπουλο και τον Λιβαθινό. Όπου, πια, όταν είσαι μια τριετία και τετραετία  με τους ίδιους ανθρώπους, αποκτάς έναν κοινό κώδικα. Δηλαδή, μπορεί να βγαίνεις πάνω στη σκηνή και να μην χρειάζεται να εξηγήσεις τίποτα. Να σε καταλαβαίνει ο άλλος, τι θα κάνεις, τι θα πεις, πέντε λεπτά πριν. Υπάρχουν όμως και άλλες φορές, που είναι πολύ ετερόκλιτος ο θίασος, αλλά με κάποιο μαγικό τρόπο, βρίσκεις κοινές συνιστώσες. Και συμβαίνουν πράγματα.

-Πως οδηγείς τον εαυτό σου σε ένα ρόλο;

Εν αρχή ην ο λόγος! Πού σε οδηγεί το κείμενο. Το κείμενο, όταν ανεβάζεις ένα έργο, πρέπει να το εμπιστεύεσαι απόλυτα. Δηλαδή, αυτό είναι, με αυτό θα πορευτείς, με αυτό θα ξεκινήσεις τις πρόβες σου, την πρώτη σου ανάγνωση και μέχρι την τελευταία σου παράσταση. Το κείμενο, λοιπόν, θα σε οδηγήσει σε μία πορεία να βρεις τον ρόλο. Αν ένας ήρωας μιλάει μέσω του κειμένου με έναν συγκεκριμένο τρόπο, θα ψάξεις να βρεις για πιο λόγο μιλάει έτσι, και εκεί θα ξεκινήσεις μια διαδικασία που, αν μιλάει έτσι, μήπως θα πρέπει να έχει και αυτό το τικ; Μήπως θα πρέπει να έχει και αυτό το γυαλί, αυτό το μαλλί, αυτό το χρώμα, αυτό τον τρόπο ομιλίας; Ξεκινάνε όλα από το κείμενο για εμένα. Σιγά σιγά. Εμένα μου αρέσει πάρα πολύ, διαστροφή είναι αυτό, να αλλάζω πάρα πολύ από ρόλο σε ρόλο. Δηλαδή, να βρίσκω κάποιο τρόπο να μεταμφιέζομαι. Με τροφοδοτεί το να βλέπω τον εαυτό μου στον καθρέφτη και να μην με αναγνωρίζω. Θες με την ομιλία, θες με μια περούκα, με ένα ιδιαίτερο μακιγιάζ, με ένα τρόπο περπατήματος, ή με μια διαφορετική προσέγγιση στο σύνολο των πραγμάτων που είναι ένα θεατρικό κείμενο. Κάτι θα με οδηγήσει στο να διαφοροποιηθώ. Αυτό είναι κάτι το οποίο μου αρέσει. Μου δίνει πράγματα, το να με δει κάποιος, και να μην με  αναγνωρίσει. Βέβαια, το θέατρο και ο ηθοποιός, είναι πολλές φορές και το ακριβώς αντίθετο. Μπορεί να σου πει κάποιος, ότι πρέπει να είσαι αναγνωρίσιμος στο κοινό. Να ξέρει το κοινό ότι πάει να δει τον Μελέτη Ηλία. Όχι, εμένα δεν μου αρέσει αυτό. Μου αρέσει να με δει και να πει: «ποιος είναι αυτός; δεν τον έχω ξαναδεί! Α! Μου θυμίζει τον τάδε». Οπότε, χωρίς άγχος και χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια, θα προσπαθήσω κατά την διάρκεια των προβών, να χτίσω κάτι, το οποίο όταν θα βγει στην πρεμιέρα, να είναι κάτι διαφορετικό από το προηγούμενο.

-Τι απολαμβάνεις πιο πολύ κατά την διάρκεια των προβών;

Στις πρόβες μου αρέσει πάρα πολύ το στοιχείο του αυτοσχεδιασμού. Το να σου δίνει ο σκηνοθέτης την ευελιξία να προτείνεις κάποια πράγματα. Με αγχώνει, από την άλλη, πάρα πολύ, η διαδικασία της ανάγνωσης. Επειδή η ανάγνωση θα γίνει για τουλάχιστον ένα μήνα, κάθε μέρα- κάθε μέρα, θα διαβάζεις τον ρόλο σου, θα τον μιλάς, όχι πάνω στην σκηνή, αλλά καθιστός σε ένα τραπέζι με ένα κείμενο, προσπαθώ όσο μπορώ να μην με εγκλωβίζει αυτό. Γιατί αν το λες τριάντα φορές το ίδιο πράγμα, πρέπει να βρεις τρόπο, κάθε φορά να βρίσκεις και κάτι καινούριο, για να μην σου μένει ένας τονισμός κολλημένος στο κεφάλι. Η διαδικασία των προβών, λοιπόν, αρχίζει να γίνεται πιο ενδιαφέρουσα, για εμένα, όταν πια σηκωνόμαστε από το τραπέζι και αρχίζουμε να δοκιμάζουμε. Εκεί νιώθω πιο οικεία. Θες και γιατί ξεκίνησα με σωματικό είδος θεάτρου, θες γιατί έτσι είμαι σαν χαρακτήρας; Μου αρέσει η κίνηση. Μου αρέσει να δοκιμάζω πράγματα στην πράξη γιατί στο τραπέζι με το κείμενο, νιώθω λίγο εγκλωβισμένος.

-Τι κλίμα επικρατεί στα καμαρίνια; Είστε επηρεασμένοι από την σημερινή κατάσταση;

Ναι. Σίγουρα. Στα καμαρίνια περνάμε από διάφορα στάδια. Θα πεις καλημέρα, καλησπέρα, θα πεις τα νέα της ημέρας, θα πεις, σίγουρα, για το τι συμβαίνει στον κόσμο, για το τι σε επηρεάζει κλπ, θα συμφωνήσεις, θα διαφωνήσεις. Αυτό είναι το πρώτο στάδιο. Μετά, όταν πλησιάζει η ώρα της παράστασης, θα προσπαθήσεις να αποβάλεις το οτιδήποτε έχεις μέσα στο μυαλό σου σε σχέση με την καθημερινότητα, και τη δικιά σου αλλά και την ειδησεογραφία της ημέρας, και θα προσπαθήσεις να συγκεντρωθείς στην παράσταση. Εμένα μου αρέσει να περνάω τα λόγια μου. Θες επειδή είναι ένας φόβος μην ξεχάσω και κάνω κανένα σαρδάμ; Μου αρέσει να περνάω τις σκηνές μου μόνος μου, με το κείμενο. Μπαίνω μέσα σε μία διαδικασία, που πια οδηγείται προς την παράσταση, προς το έργο. Εάν εκείνη την στιγμή, κανείς σκέφτεται: «πω πω δεν μου φτάνουν τα λεφτά για να ζήσω», μπορεί να λειτουργήσει αρνητικά στην παράσταση. Οπότε , περνάς από διαφορετικά στάδια. Θα τα πεις και αυτά, θα προβληματιστείς, θα έρθεις σε επαφή  με τον ίδιο προβληματισμό ως καλλιτέχνης και ως ηθοποιός αλλά από εκεί και πέρα θα εξυπηρετήσεις τον σκοπό σου, που είναι να παίξεις μια παράσταση. Γιατί τον κόσμο που θα έρθει να σε δει, δεν τον ενδιαφέρεις ως Μελέτης, αλλά τον νοιάζει να δει τον τάδε ρόλο στην τάδε παράσταση. Θα πρέπει να τον ανταμείψεις με έναν τρόπο.

-Αυτή είναι, τελικά, και η «κατάρα» του ηθοποιού σε σχέση με το κοινό;

Είναι δύσκολο πολλές φορές. Όχι μόνο με τα γεγονότα της σημερινής καθημερινότητας, που δυσκολεύουν τη ζωή μας, αλλά και με τα προσωπικά γεγονότα του καθενός. Δηλαδή, μπορεί εμένα το παιδί μου να είναι άρρωστο, και να πρέπει να βγω στην παράσταση σαν να μην έχει συμβεί αυτό! Αυτό είναι η διαστροφή του ηθοποιού. Είναι το «Γέλα παλιάτσο! Γέλα!». Έχουμε επιλέξει να κάνουμε αυτό το επάγγελμα και έχουμε ακούσει και άπειρα περιστατικά ανθρώπων, που έχουν χάσει αγαπημένους ανθρώπους και έχουν παίξει, την ίδια μέρα, σε κωμωδία, κλπ. Και πραγματικά έτσι είναι. Όταν βγαίνεις πάνω στη σκηνή, δεν τον ενδιαφέρει τον άλλον τι έχεις περάσει, γιατί έχει πληρώσει ένα εισιτήριο για να δει ένα έργο που το είδε και ένας φίλος του πριν κάποιες μέρες, και πρέπει να δει το ίδιο, για να τον δικαιώσεις!

-Τι εύχεσαι;

Εύχομαι υγεία πάνω απ’ όλα! Υγεία, και το βασικότερο στοιχείο σε αυτές τις δύσκολες περιόδους που διανύουμε, είναι να μην σκεφτόμαστε μόνο τον εαυτό μας, αλλά να σκεφτόμαστε λίγο και τους γύρω μας. Να βοηθάμε ανθρώπους οι οποίοι έχουν πραγματικές βασικές ανάγκες σε έλλειψη. Όπως το να φας, το να κοιμηθείς, το να ζήσεις την οικογένειά σου, που πια δεν είναι αυτονόητα. Όσο μπορούμε, να βοηθάμε τον συνάνθρωπο. 

Συνεντεύξεις