Με το έργο Love-Βαλς με τον Έρωτα, ο Στράτος Τζώρτζογλου συνεχίζει, για δεύτερη χρονιά, τη θεατρική του δραστηριότητα στην Αμερική όπου βρίσκεται τα τελευταία χρόνια. Το πρώτο θεατρικό του στοίχημα στην Νέα Υόρκη ήταν η Κραυγή, έργο βασισμένο στην «Ασκητική» και την «Αναφορά στον Γκρέκο» του Νίκου Καζαντζάκη. Τον συναντήσαμε μέσω skype, όπου μας παρουσίασε με ιδιαίτερη θέρμη τα επαγγελματικά του βήματα στο εξωτερικό, καθώς και το μεγάλο του πάθος για το ελληνικό θέατρο.

Μιλήστε μας λίγο για την παράσταση.

Ο Τζορτζ Λαβ – ο Mr Love του τίτλου-, είναι ένας γοητευτικός προικοθήρας απατεώνας, που σαγηνεύει γυναίκες με κάποιο «κουσούρι». Τις παντρεύεται κι αφού βάλει στο χέρι ό,τι χρήματα και πολύτιμα αντικείμενα διαθέτουν, εξαφανίζεται, αναζητώντας το επόμενο θύμα. Συναντάει την Αδελαΐδα Πίντσιν, μια ρομαντική, ταπεινή έως ασήμαντη καπελού, με οικονομίες, όμως, στην άκρη και μ’ ένα σημαντικής αξίας κόσμημα πάνω της. Είναι το επόμενο θύμα του: ξαφνικός έρωτας, εκείνη πέφτει στην αγκαλιά του, τον παντρεύεται και το σκάει μαζί του απ’ το σπίτι και τη δουλειά της. Σ’ ένα φτηνό ξενοδοχείο όπου περνούν την πρώτη νύχτα, θα παιχτεί η τελευταία(;) πράξη της σχέσης τους.

Το έργο της Κάρολάιν Λιτς πρωτοανέβηκε στην Ελλάδα το 2004, με τον τίτλο Ο μυστηριώδης Mr. Love, σε σκηνοθεσία Έλλης Παπακωνσταντίνου, με τον Άλκι Κούρκουλο και την Ελένη Καστάνη. Στη συνέχεια, ανέβηκε άλλη μια φορά, με τον Νίκο Ψαρρά και την Νικολέτα Βλαβιανού, σε σκηνοθεσία Λίλλυς Μελεμέ, στη Θεσσαλονίκη. Φέτος, θα ανέβει στο θέατρο «Μικρό Γκλόρια», με πρωταγωνιστές τον Αλέξανδρο Μπουρδούμη και  την Τζένη Διαγούπη σε μετάφραση του Γιώργου Βάλαρη.

Το Love-Βαλς με τον Έρωτα αποτελεί διασκευή αυτού του έργου. Στη δική μου εκδοχή  το «ερωτικό θρίλερ» της Κάρολάιν Λιτς είναι πιο σκοτεινό και βασίζεται στην ανακάλυψη ότι ο Mr Love είναι πραγματικό πρόσωπο, ομοίωμα του οποίου βρίσκεται Madame Tussaud, ως ο στραγγαλιστής του μπάνιου. Είχε παντρευτεί 18 φορές και είχε σκοτώσει 3 γυναίκες. 

«Αγάπη είναι να δίνεις στον άλλο τη δύναμη να σε καταστρέψει και να τον εμπιστεύεσαι ότι δε θα το κάνει». Ο έρωτας είναι ένα ρίσκο που αξίζει να πάρει κανείς;

Τι σημαίνει έρωτας; Ο έρωτας είναι συνώνυμο του να αποδεχτείς την αβεβαιότητα και το κάθε «τώρα». Ο έρωτας σε φέρνει, δηλαδή, στον παρόντα χρόνο. Είσαι ερωτευμένος τώρα. Άρα δε ζεις με τους όρους του παρελθόντος. Ο έρωτας γκρεμίζει όλες τις ψεύτικες ερμηνείες του παρελθόντος. Χάνεις το εγώ σου, βρίσκεσαι σε ένα πραγματικό κενό και αυτό το χαίρεσαι, γιατί όλοι θέλουμε να χάσουμε το εγώ μας και να γίνουμε εμείς. Χωρίς τον έρωτα δεν μπορεί να υπάρξει δημιουργία.

Στη δική μου διασκευή, το έργο θέτει την εξής ερώτηση: μπορεί να υπάρξει αγάπη μεταξύ ανθρώπων που νιώθουν φόβο; Το Love-Βαλς με τον Έρωτα είναι μια ιστορία γεμάτη ψέμα και γκρεμισμένα όνειρα, όπως η καθημερινότητά μας. Είναι όμως και μια ιστορία διεκδίκησης της αγάπης, της εμπιστοσύνης και της δεύτερης ευκαιρίας που μας αναλογεί.

Πως πήρατε την απόφαση να ανεβάσετε παραστάσεις στην Αμερική;

Ήθελα εδώ και πάρα πολλά χρόνια να κάνω αυτό το βήμα, το οποίο προϋποθέτει να πάρει κανείς ένα μεγάλο ρίσκο, να σπάσει τις συνήθειές του και να δεχτεί μια καινούργια κατάσταση: ότι πηγαίνεις στο εξωτερικό και είσαι άγνωστος μεταξύ πάρα πολλών ηθοποιών, οι οποίοι έχουν managers και έχουν κάνει απίστευτες δουλειές. Επέλεξα, λοιπόν, τη Νέα Υόρκη για να κάνω αυτό το βήμα, γιατί διαθέτει πολλά θέατρα και μια ευρωπαϊκή νοοτροπία, που με κάνει να νιώθω λιγότερο ξένος. Η απόφασή μου να ζήσω στην Αμερική μου έδωσε επιπλέον τη δυνατότητα να ανοίξω τους ορίζοντές μου με το «New York Collective Group», ένα από τα διασημότερα γκρουπ ηθοποιών της Νέας Υόρκης και να κάνω μαζί τους αυτοσχεδιασμούς και συνεργασίες με σπουδαίους ανθρώπους όπως η Χριστίνα Κάλλας.

Ποια είναι η ανταπόκριση των Ελλήνων της Αμερικής στην παράσταση;

Έχει μεγάλη επιτυχία, πολύ ζεστή ανταπόκριση και αποδοχή από το κοινό.  Έχουμε κάνει ήδη 2 κύκλους παραστάσεων στο Σταθάκειον Πολιτιστικό Κέντρο της Αστόρια, σε ένα θέατρο, χωρητικότητας 200 ατόμων. Η υποστήριξη που εισπράττω αυτά τα δύο χρόνια που βρίσκομαι στη Νέα Υόρκη μου δίνει δύναμη για να μπορώ να συνεχίσω να ανεβάζω παραστάσεις εδώ. Αυτός είναι και ο λόγος που θέλω να κάνω περιοδεία στον Καναδά, στο Σικάγο, στο  Μανχάταν και σε άλλες  πόλεις της Αμερικής. Μάλιστα, τον Μάρτιο θα ξεκινήσει ένας τρίτος κύκλος παραστάσεων, με συμπρωταγωνίστρια μου αυτή τη φορά την Φλάβια Σγκόιφο. Η Φιόνα Γεωργιάδη, προηγούμενη παρτενέρ μου στην σκηνή, έπρεπε να φύγει από την Αμερική.

Τι πιστεύετε ότι ζητά το κοινό σε μια θεατρική παράσταση;

Mε τον διεθνή σήμερα ελληνικό όρο κάθαρση, χαρακτηρίζεται η πράξη ή το αποτέλεσμα του ρήματος καθαίρω, που σημαίνει απαλλαγή από κάτι ξένο ή βλαβερό. Ο καθαρμός και ο εξαγνισμός τόσο στο θέατρο όσο και στις θρησκείες αποτελεί μια ψυχοθεραπευτική διαδικασία. Περισσότερο από ποτέ η Ελλάδα έχει ανάγκη την κάθαρση, σε όλα τα επίπεδα. Στο Θέατρο, λοιπόν, ο κόσμος αυτό περιμένει να μεταλάβει.

Τι άλλαξε κυρίως στο θέατρο μετά την κρίση;

Η κρίση ενίσχυσε το ενδιαφέρον του κοινού για το θέατρο. Αν και θα περίμενε κανείς να συμβεί το αντίθετο. Η αλήθεια είναι όμως, πως σε περιόδους κρίσης η τέχνη αναγεννιέται μέσα από τις στάχτες της. Όπως είχε συμβεί και στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο με την άνθηση του θεάτρου του παραλόγου. Όταν διαφαίνεται στον ορίζοντα η καταστροφή, οι άνθρωποι νιώθουν την ανάγκη να ενωθούν, να έρθουν πιο κοντά και η τέχνη που τους ενώνει πραγματικά είναι το θέατρο. Ίσως γιατί όπως και στην αρχαιότητα το θέατρο μέσα από την κάθαρση σε ενδυναμώνει. Και γενικότερα η τέχνη σε κάνει καλύτερο άνθρωπο και πιο συνειδητοποιημένο πολίτη.

Πως βλέπετε το θέατρο όταν γυρνάτε στην Ελλάδα;

Το επίπεδο του ελληνικού θεάτρου είναι από τα πιο υψηλά στον κόσμο. Η Ελλάδα, όχι μόνο δεν έχει να ζηλέψει τίποτα θεατρικά, αλλά νομίζω ότι σε πολλά πράγματα είμαστε πολύ πρωτοπόροι και ως προς την ποιότητα και ως προς το πλήθος των παραγωγών. Ανεβαίνουν περίπου χίλιες παραγωγές κάθε χρόνο. Είναι απίστευτο νούμερο σε σχέση με τον πληθυσμό της χώρας μας. Παράλληλα υπάρχει και το κοινό που παρακολουθεί και στηρίζει αυτές τις παραστάσεις. Δύσκολα συναντάς κάτι αντίστοιχο σε άλλη χώρα.

Τα τελευταία χρόνια ανεβαίνουν πολύ καλές παραστάσεις, παρόλο που οι ηθοποιοί δεν βγάζουν χρήματα. Υπάρχει μια ουσιαστική άνθηση σε κάθε σκηνή, σε κάθε ομάδα. Θα μπορούσε να πει κανείς πως το ελληνικό θέατρο βρίσκεται στην ακμή του, όπως κάθε αληθινή τέχνη οφείλει να κάνει σε περιόδους κρίσης.

Ποια είναι η γνώμη σας για τη σύγχρονη ελληνική δραματουργία και για τη θέση της στη σκηνή;

Ανακαλύπτω διαρκώς ότι η σύγχρονη ελληνική δραματουργία έχει πολλές και ενδιαφέρουσες φωνές. Γράφονται και ανεβαίνουν πολύ διαφορετικά πράγματα. Αυτό πιστοποιείται από έργα, όπως αυτά του Γιάννη Μαυριτσάκη, της Λείας Βιτάλη, της Πένυς Φυλακτάκη και πολλών άλλων, που γνώρισα μέσα από τα θεατρικά αναλόγια του Εθνικού Θεάτρου. Το ελληνικό θέατρο παραμένει ζωντανό, όχι μόνο χάρη στους εξαιρετικούς Έλληνες σκηνοθέτες και ηθοποιούς, αλλά και χάρη στην πολυφωνία των σύγχρονων Ελλήνων συγγραφέων. Και αυτό είναι πολύ ελπιδοφόρο για το μέλλον.

Συντελεστές  παράστασης:

Σκηνοθεσία: Στράτος Τζώρτζογλου
Διασκευή: Στράτος Τζώρτζογλου, Γιώργος Βάλαρης

Καλλιτεχνική Επιμέλεια: Χριστίνα Κάλλας
Σκηνικά-Κοστούμια : Λυδία Βενιέρη
Μουσική επιμέλεια: Σπύρος Εξάρας
Φωτισμοί : Θανάσης Τζούβελης Βέλμος

Πρωταγωνιστούν: Στράτος Τζώρτζογλου, Φλάβια Σγκόιφο

Παραγώγή :Stratosphere Art Inc

Συνεντεύξεις