Ένας νέος θεατρικός συγγραφέας και σκηνοθέτης στα πρώτα του βήματα.

Ο Θωμάς Αντωνάτος παρουσιάζει στο θέατρο «Λύχνος Χώρος Τέχνης και Πολιτισμού» τον «Δαίμονα της Λογικής του» ένα ψυχολογικό θρίλερ ακροβασίας μεταξύ λογικής και παραλόγου, φυσικού και μεταφυσικού.

 Η παράσταση κάνει πρεμιέρα την Πέμπτη 27 Απριλίου και θα παίζεται για έναν μήνα.

Ποιος είναι ο τρόπος εργασίας ενός νέου συγγραφέα;

Δεν ξέρω αν υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος τρόπος που εργάζεται ένας, συγγραφέας, γενικότερα. Υπάρχουν διάφοροι μέθοδοι, και ο καθένας επιλέγει τον δικό του. Άλλοι φτιάχνουν μια αναλυτική σκαλέτα, άλλοι επενδύουν πολύ στους χαρακτήρες και άλλοι αφήνουν τις λέξεις να τους οδηγήσουν καθώς μπαίνουν σε σειρά από μόνες του. Το καθένα έχει την μαγεία του. Την μοναδικότητά του. Αν θα μπορούσα να ξεχωρίσω κάτι λοιπόν ανάμεσα σε έναν νέο και έναν παλιό συγγραφέα, είναι ότι ο παλαιότερος, λόγος εμπειρίας, έχει κατασταλάξει σε αυτό που τον εκφράζει περισσότερο από έναν νέο συγγραφέα, που νιώθει την ανάγκη να πειραματιστεί, να δοκιμάσει διάφορους τρόπους και να ανακαλύψει τι τον βοηθάει και τον εμπνέει περισσότερο. Τουλάχιστον αυτό νιώθω να γίνεται με εμένα.

Γιατί επιλέξατε το συγκεκριμένο θέμα;

Υπάρχει η λογική και το παράλογο. Η πραγματικότητα και η πλάνη. Από μικρός ασχολιόμουν με μια τέχνη που την ορίζει η ψευδαίσθηση. Την μαγεία,  εννοώντας φυσικά τα ταχυδακτυλουργικά και συγκεκριμένα μια υποκατηγορία τους που ονομάζεται μένταλ ή αλλιώς νοητικά κόλπα. Αυτό με ώθησε στο να γράψω ένα έργο, που το φυσικό με το μεταφυσικό θα ακροβατούν σε ένα τεντωμένο σκοινί. Όσο για τον δαίμονα που επέλεξα να χρησιμοποιήσω (τον Άκα Μανάχ,  εκείνο τον κερασφόρο δαίμονα του ζωροαστρισμού) ο οποίος είναι ο πρωταγωνιστής, αν και δεν εμφανίζεται ούτε μιλάει στο έργο, πιστεύω ότι ήταν ο καταλληλότερος για αυτήν την περίπτωση. Μπορεί η φύση του να μην είναι ρεαλιστικά υπαρκτή, μα η έννοια του υπάρχει. Η πλάνη. Κρύβεται σχεδόν πίσω από κάθε μας σκέψη και περιμένει με υπομονή τη στιγμή που θα φανούμε αδύναμοι και θα μας κυριέψει η απελπισία. Άλλους λιγότερο και άλλους περισσότερο. Μα ειλικρινά, ποιος δεν έχει νιώσει μαριονέτα μια ιδέας έστω και για λίγο στην ζωή του. Ποιος δεν έχει τυφλωθεί ούτε λίγο από μια σκέψη ή μια ελπίδα. Λέξεις όμορφες. Αλλά κάθε τι κρύβει και λίγο σκοτάδι μέσα του. Μπορεί και ο θεός να κρύβει λίγο.

Ποιοι πιστεύετε ότι είναι οι δαίμονές μας;

Μικρή ερώτηση αλλά η απάντηση δεν θα χωρούσε σίγουρα σε μια παράγραφο. Ούτε σε ένα έργο. Ούτε σε μια ζωή υποθέτω. Ίσως επειδή τα πάντα να μπορούν να μετατραπούν σε δαίμονες. Κάθε τι ξεχωριστά. Ι Τσίνγκ. Γιν γιάνγκ. Λίγο καλό σε κάθε κακό. Λίγο κακό σε κάθε καλό. Κάποιος είχε πει ότι η κόλαση και ο παράδεισος είναι το ίδιο μέρος. Και είναι εδώ. Έτσι λοιπόν ίσως και οι άγγελοι και οι δαίμονες να είναι το ίδιο πρόσωπο.  Η ίδια ιδέα. Η ίδια κατάσταση. Εμείς οι ίδιοι. Και είναι εδώ.

Λογική, θεός, δαίμονες: μεταξύ ποιών είναι η μάχη;

Προσπαθώ μα μου είναι δύσκολο να τα διαχωρίσω. Δεν ξέρω αν υπάρχει θεός, ή δαίμονες, ή λογική. Βασικά δεν ξέρω αν υπάρχει μάχη καλά καλά. Κάποιες φορές πιστεύω ότι υπάρχει μόνο η δράση και η αντίδραση και όλα τα άλλα γεννιούνται και πεθαίνουν στο κεφάλι μας.  Κωδικοποιούμε τα φαινόμενα σε ένα μοντέλο, για να επικοινωνούμε με τον εαυτό μας και με τους γύρω μας. Βάζουμε ταμπέλες για να βοηθήσουμε την λογική μας να επιβιώσει. Την συνείδηση μας.  Οπότε αν όχι η μοναδική, σίγουρα η πρώτη και ποιο σημαντική μάχη είναι αυτή που κάνουμε με την συνείδηση μας.

Τι δυσκολίες έχει να αντιμετωπίσει ο συγγραφέας που σκηνοθετεί παράλληλα το έργο του;

Όταν γράφω ένα έργο συνήθως ζωντανεύει στο κεφάλι μου, πολύ λεπτομερειακά. Αυτόσκηνοθετείτε. Αυτόερμηνεύεται. Οπότε νομίζω ότι το ποιο δύσκολο και επώδυνο κομμάτι είναι όταν πρέπει να ζωντανέψεις και να θέσεις επί σκηνής, αυτό που έχεις μέσα σου, αλλά πολλές φορές διαπιστώνεις ότι δεν μπορεί να γίνει ακριβώς όπως το φανταζόσουν την ώρα που το έγραφες. Ότι πρέπει να αλλάξει ή να συμβιβαστείς.

Ποια είναι η γνώμη σας για το σύγχρονο ελληνικό έργο;

Δεν νομίζω ότι είμαι σε θέση να κρίνω όλο το σύγχρονο ελληνικό έργο. Τουλάχιστον, αν όχι ποτέ, όχι ακόμα, γιατί σίγουρα δεν το γνωρίζω όλο. Μπορώ μόνο να πω ότι το θέατρο υπάρχει στην ελληνική κουλτούρα. Μπορεί όχι όσο θα έπρεπε, αλλά σίγουρα αρκετά.  Και αυτό φαίνεται γιατί, κατά την γνώμη μου, υπάρχουν πολλά και δυνατά κείμενα.  Σε διάφορες μορφές, είδη και θεματολογίες.  Ίσως σε κάποια να έχουμε μεγαλύτερη παράδοση αλλά ποτέ δεν είναι αργά να διευρύνουμε κι άλλο τους ορίζοντες μας.

Αυτή είναι η πρώτη σας δοκιμή στη σκηνή;

Έχω γράψει άλλο 1 παιδικό που έχει ανέβει για μερικές παραστάσεις, την «Αλμάρε» και έχω διασκευάσει σε παιδικό τον Ευτυχισμένο πρίγκιπα του Όσκαρ Ουάιλντ, που ανέβηκε φέτος σε μορφή 3d mapping και παιζόταν σε σχολεία. Έχω διασκευάσει επίσης σε θέατρο για παιδιά με μορφή μιούζικαλ την Παναγία των Παρισίων του Βίκτωρ Ουγκό και τέλος έχω γράψει ένα ψυχολογικό δράμα θα το έλεγα, με τίτλο «Μάτια χωρίς βολβούς».

Συγγραφέας – Σκηνοθεσία: Θωμάς Αντωνάτος

Συντελεστές

Μουσική: Γιώργος Αρκομάνης

Γραφικός σχεδιασμός: Νίκος Κυριακόπουλος

Καλλιτεχνική επιμέλεια: Βαγγέλης Τσαρούμης

Παραγωγή: 3Dmapping.gr

Παίζουν: Ειρήνη Πολυδώρου,  Δημήτρης Σπαθής,  Σάββας Σωτηρόπουλος

Χώρος

Λύχνος Τέχνης και Πολιτισμού, Χαλκιδικής 83, Γκάζι, Τηλ.: 211 012 1686

Πρώτη Παράσταση: 27/04/2017

Τελευταία Παράσταση: 27/05/2017

Διάρκεια: 90′

Ημέρες & ώρες: Πέμπτη και Κυριακή στις 21.00

Εισιτήρια: 10€ (γενική είσοδος), 8€ (φοιτητικό), 5€ (ατέλειες, ανέργων)

Συνεντεύξεις