Η Φωτεινή Αθερίδου, ανερχόμενη νέα ηθοποιός και παιδί του θεάτρου Τέχνης, ανέβασε φέτος το πρώτο της θεατρικό έργο «Και μετά; Και μετά;», στο Θέατρο Θησείον. Η λαχτάρα της να παίξει μαζί με τους ταλαντούχους νέους φίλους της, μετουσιώθηκε σε μια φρέσκια κωμωδία, που σχολιάζει την καθημερινότητα μας. Λίγο μετά το τέλος της παράστασης, την συναντήσαμε στα παρασκήνια, όπου μας βροντοφώναξε ότι «το γέλιο είναι λύτρωση και η μόνη διέξοδος από τον εαυτό μας».

Πως προέκυψε ο τίτλος της παράστασης; Τι σηματοδοτεί για εσένα η φράση “Και μετά; Και μετά;”

Ο τίτλος, είναι για μένα και όλο το νόημα της παράστασης. Τι θα συμβεί Μετά; Εξαρτάται καθόλου από εμάς ή η ζωή αποφασίζει ερήμην μας; Όπως τα παιδιά ρωτούν στα παραμύθια «Και μετά;;; Και μετά;;», έτσι ήθελα να αναρωτηθεί και κάποιος που θα δει αυτήν την παράσταση. Ή καλύτερα, να φανταστεί μόνος του το μετά… όπως θέλει…

Στην ιστορία χρησιμοποιείς ως όπλο το χιούμορ για να περιγράψεις τι συμβαίνει στην ψυχοσύνθεση των ηρώων. Έχει η κωμωδία ψυχοθεραπευτικές ιδιότητες; Είναι για εσένα φάρμακο το γέλιο;

Το χιούμορ και ο αυτοσαρκασμός είναι για μένα η προϋπόθεση της ευτυχίας. Οι καιροί που ζούμε είναι πολύ δύσκολοι για να πάρουμε τη ζωή τόσο σοβαρά. Το γέλιο είναι λύτρωση και η μόνη διέξοδος από τον εαυτό μας.

Το να διακωμωδούμε σοβαρά θέματα αφυπνίζει, εκτονώνει ή απλά μας κάνει να ξεχνιόμαστε;

Πρέπει να γελάμε με όλα. Ακόμα και με τον ίδιο μας τον εαυτό. Να μπορούμε την ίδια στιγμή που πελαγώνουμε, να αντιλαμβανόμαστε τη γελοία μας πτυχή. Το γέλιο δεν είναι απλώς μια εκτόνωση, ούτε μια παρένθεση στα σοβαρά πράγματα που ζούμε καθημερινά. Απλώς, όλα μοιάζουν πιο εύκολα και πιο αντιμετωπίσιμα όταν μπορείς να αντιληφθείς τη γελοιότητά τους! Πρέπει να είμαστε σε θέση να αυτοσαρκαζόμαστε και να μη πνιγόμαστε σε μια κουταλιά νερό. Φυσικά, σε καμία περίπτωση δε λέω να μη λυπόμαστε, αλλά να το κάνουμε έχοντας την επίγνωση  πως ένα μεγάλο ποσοστό της ευτυχίας μας, εξαρτάται από το πώς θα δούμε εμείς τα πράγματα και όχι από το πώς είναι!

Πως θα ήθελες να φεύγει ο θεατής από την παράσταση;

Λίγο πιο αισιόδοξος από πριν….

Είναι το πρώτο σου θεατρικό έργο. Ποιες ήταν οι προκλήσεις που αντιμετώπισες;

Το έργο αυτό το έγραψα μέσα σε μια εβδομάδα περίπου, όταν τέλειωσα τη σχολή. Ήταν μια καθαρή μου ανάγκη, μια επιθυμία τεράστια να παίξω με τους φίλους μου. Για να είμαι ειλικρινής, προκλήσεις ιδιαίτερες δεν αντιμετώπισα, γιατί κι εγώ δεν το είχα πάρει και πολύ στα σοβαρά. Ήθελα πάρα πολύ να το κάνω και το έκανα. Χωρίς εμπειρία, χωρίς επιθυμία αυτό το έργο να είναι κάτι σημαντικό. Καμιά φορά όταν κάτι το κάνουμε αντανακλαστικά δε προλαβαίνουμε να δώσουμε χώρο σε προκλήσεις και δυσκολίες. Αυθαίρετα και επιπόλαια απλώς το κάνουμε.

Πότε αποφάσισες να ασχοληθείς με το θέατρο; Πως θα το προσδιόριζες ως τέχνη;

Με το θέατρο αποφάσισα στα σοβαρά να ασχοληθώ περίπου στην Τρίτη Λυκείου. Από μικρή το φανταζόμουν, όμως τότε με ξεπέρασε και το εξέφρασα. Το θέατρο μπορεί να μην είναι μουσική, που χτυπάει απευθείας και τόσο άμεσα στην ψυχή μας, όμως είναι η μόνη τέχνη που αν πετύχει μπορεί να επηρεάσει τόσο συνολικά έναν άνθρωπο όσο καμία άλλη. Πιστεύω ότι το θέατρο γίνεται τέχνη λόγω της απλότητας του. Αν το σκεφτείς, αυτή η αφέλεια των ηθοποιών ότι γίνονται ξαφνικά κάποιος άλλος, όπως κάναμε παιδιά που γινόμασταν πριγκίπισσες και βασιλιάδες, είναι ακριβώς ο λόγος που το κάνει τόσο σπουδαίο. Βλέπεις όλη την ανάγκη μέσα μας να αλλάξουμε, να ονειρευτούμε, να αφηγηθούμε, παριστάνοντας άλλους. Επίσης, θέατρο είναι και ο κόσμος που έρχεται και που θέλει να δει ανθρώπους που κάνουν κάποιους άλλους ανθρώπους. Όλη αυτή η διαδικασία που αν την σκεφτείς είναι τόσο αφελής και τόσο παιδική, είναι κι ο λόγος που είναι τόσο σπουδαία τέχνη. Είναι η βάση μας, η ουσία μας όλη. Από παιδιά όλοι θέλαμε να αλλάξουμε. Κι αφού δε μπορούμε, το κάναμε τέχνη.

Ποιος ήρωας/ ηρωίδα θεατρικού κειμένου θα ήθελες να είσαι και γιατί;

Θα ήθελα να είμαι ο Πίτερ Παν. Μόνο αυτός θα ‘θελα να είμαι αν έπρεπε να είμαι κάποιος άλλος. Να μη φοβάμαι, να πετάω, και να μη μεγαλώνω ποτέ…

Εσένα τι σε κάνει να γελάς;

Ό,τι με αιφνιδιάζει  ή με ξαφνιάζει. Με τους φίλους μου… με το χάλι μου… με πολλά… 

Συνεντεύξεις