Θυμάστε την πρώτη φορά που πήγατε θέατρο; Ποια παράστασή ήταν; Ή ποια ήταν η πρώτη παράσταση που θυμάστε;

Του Γιώργου Μιχαηλίδη, «Ο Κυριακάτικος περίπατος» με την φίλη Μαρίκα Τζιραλίδου που δυστυχώς χάσαμε.

Πότε καταλάβατε ότι θέλετε να γράψετε θέατρο;

Τέλη 20ου αιώνα, κάνοντας παρέα με την Ελευθερία Σαπουντζή, τον Θοδωρή Αμπαζή και άλλους φίλους.

Ποια ήταν η σχέση σας με το θέατρο μέχρι εκείνη τη στιγμή;

Σημαντική, μια και ως παιδί έζησα και μεγάλωσα στα παρασκήνια. Η μητέρα μου είναι η ηθοποιός Μπέττυ Αρβανίτη.

Ποιο ήταν το πρώτο έργο που γράψατε;

 «Κοίτα με», στο Θέατρο Ροές σε σκηνοθεσία Θοδωρή Αμπαζή.

Από που αντλείτε έμπνευση;

Από παντού.

Υπάρχει κάποια συγκεκριμένη διαδικασία συγγραφής που ακολουθείτε;

Συνθήκη και φύγαμε.

Που γράφετε συνήθως;

Παντού.

Ποιος είναι ο πρώτος άνθρωπος που διαβάζει τα έργα σας;

Η γυναίκα μου Εύα Σιμάτου που είναι ηθοποιός.

Πόσο περιορίζουν ή ορίζουν τη συγγραφή ενός  θεατρικού έργου, οι τεχνικές δυσκολίες παρουσίασης του;

Όταν γράφω δεν σκέφτομαι έτσι. Άλλωστε ξέρω ότι το θεατρικό κείμενο είναι απλώς μια αφορμή, ένα ερέθισμα. Η πραγμάτωση του και η πράξη του παραμένουν ανοιχτές διαδικασίες στις οποίες εμπλέκονται διάφορες ειδικότητας. Εξάλλου τα «εμπόδια»  στο θέατρο αποτελούν δημιουργικές προσκλήσεις.

Τα έργα σας γράφονται πρώτα μέσα σας;

Όχι, συγγράφονται μαζί μου.

Πως βρήκε το πρώτο σας έργο το δρόμο του για τη σκηνή;

Μετά από πρόταση του Θοδωρή Αμπαζή.

Πως νιώθετε όταν βλέπετε ένα έργο σας στη σκηνή;

Στην αρχή συγκίνηση μεγάλη. Τώρα, πιο ελεγχόμενη. Με αφορά πολύ η περιπέτεια και η διαδικασία και με έναν έμμεσο δικό μου τρόπο συμμετέχω πολύ προσωπικά

Αγαπάτε κάποιο έργο σας περισσότερο;

Το τελευταίο, που θα ανέβει την επόμενη σαιζόν στο οποίο συνεργάζομαι με μια σκηνοθέτιδα που εκτιμώ πάρα πολύ.

Επιθυμείτε, επιδιώκετε τη συμμετοχή σας στη διάρκεια των δοκιμών;

Φυσικά, αλλά αφήνω απόλυτη ελευθερία στους συντελεστές.

Υπάρχει κάποιο έργο σας που δεν αγαπάτε;

Όχι.

Οι ήρωές σας επανέρχονται στα έργα σας;

Προς το παρόν, όχι.

Υπάρχει κάποιος ήρωάς σας που για κάποιο λόγο σας ακολουθεί;

Όχι, εγώ είμαι που ακολουθώ τους ήρωες.

Ποιος είναι ο αγαπημένος σας θεατρικός συγγραφέας;

Ο Σαίξπηρ.

Πιστεύετε ότι μπορεί να διδαχθεί η θεατρική γραφή;

Η θεατρική γραφή είναι ένα πολύ δύσκολο είδος. Όταν πετυχαίνει εμπεριέχει έναν βιωματικό ρυθμό και τις κατάλληλες αποστάσεις μεταξύ των πόλων που συνδιαλέγονται. Ακόμα και όταν επικοινωνεί εαυτός με εαυτό. Αυτή η διαδικασία είναι οργανική και πολύ προσωπική. Στο μόνο που μπορεί να βοηθηθεί ένας επίδοξος συγγραφέας είναι στην ενεργοποίηση των αισθητηριακών εργαλείων που μπορούν να δημιουργήσουν τη θερμοκρασία εξόδου ενός κειμένου. Από εκεί και πέρα υπάρχουν τεχνικές και εργαλεία που μπορεί να διδαχθεί κανείς, τα οποία ωστόσο από μόνα τους δεν μπορούν να ολοκληρώσουν μια ενδιαφέρουσα και καίρια συγγραφική πράξη.

Υπάρχει μια ιστορία που θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μας για κάποιο έργο σας;

Η περιπέτεια του μονολόγου μου «Τελευταία Μάρθα» που πέρασε από σαράντα κύματα από τότε που πρωτοπαρουσιάστηκε με επεισοδιακό τρόπο στην Πολιτιστική Ολυμπιάδα  το 2004 (Θέατρο Άττις) σε σκηνοθεσία και ερμηνεία του φίλου Δημήτρη Οικονόμου που έφυγε τόσο νωρίς και άδικα, μέχρι το τελικό ανέβασμά του το 2008 στο Θέατρο της οδού Κεφαλληνίας με ερμηνεία του Χρήστου Στέργιογλου σε σκηνοθεσία Βίκυς Γεωργιάδου.

Σταμάτης

Συνεντεύξεις