Θυμάστε την πρώτη φορά που πήγατε θέατρο; Ποια παράστασή ήταν;
Θυμάμαι. Ήταν η «Θεατρίνα» του Τζ. Μπέρναρντ Σο με την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Δηλαδή όχι όλη την παράσταση. Την Βουγιουκλάκη μόνο, σε μια σκηνή, με μια γαλάζια πλισέ ρόμπα που την τύλιγε ολόκληρη, να λέει στον Παπαμιχαήλ (που, προφανώς, είχε αποφασίσει να την παρατήσει): «Κοντά στη Ντόλλυ θα είσαι περισσότερο μόνος παρά στο βάθος ενός πηγαδιού.» Μερικά χρόνια αργότερα, ο θείος μου ο Θόδωρος με πήγε στο «Μακρύ ταξίδι της μέρας μέσα στη νύχτα». Έπαιζε η Έλσα Βεργή, που ήταν προσωπική του φίλη, και όταν τέλειωσε η παράσταση με πήγε στα καμαρίνια να τη γνωρίσω. Η Βεργή μας υποδέχτηκε φορώντας και κείνη μια γαλάζια ρόμπα (όχι πλισέ) και μας κέρασε σοκολατάκια. Κάπως έτσι, χρόνια ολόκληρα, πίστευα ότι το θέατρο κατοικείται, πάνω και κάτω απ’ τη σκηνή, από ωραίες γυναίκες με γαλάζιες ρόμπες που, όταν δεν τις βλέπει κανείς, καταβροχθίζουν σοκολατάκια για να ξεχάσουν ότι απειλούνται από κάποια Ντόλλυ (πράγμα, εννοείται, αδύνατον: ποτέ δεν μπορείς να ξεχάσεις κάποια Ντόλλυ που στοιχειώνει την ηρεμία σου). Μέχρι τον Φλεβάρη του ’86 όλ’ αυτά, που, στο θέατρο «Αθήναιον», στην απογευματινή, είδα την «Κλυταιμνήστρα;» του Ανδρέα Στάικου, σκηνοθετημένη από τον Βασίλη Παπαβασιλείου, με την Όλια Λαζαρίδου και την Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου. Θυμάμαι τα πάντα από εκείνη την παράσταση. Τα πάντα! Ακόμα και την Εύα Κοταμανίδου, που ήταν ανάμεσα στους θεατές. Αλλά από σοκολατάκι ούτε δείγμα.
Πότε καταλάβατε ότι θέλετε να γράψετε θέατρο;
Παίζει και να μην το ήθελα ποτέ.
Από που αντλείτε έμπνευση;
Δεν πιστεύω στην έμπνευση, στον πανικό πιστεύω.
Υπάρχει κάποια συγκεκριμένη διαδικασία συγγραφής που ακολουθείτε;
Καμία. Άοπλος πάω.
Πως νιώθετε όταν βλέπετε ένα έργο σας στη σκηνή;
Θέλω να καπνίσω.
Αγαπάτε κάποιο έργο σας περισσότερο;
Εδώ δεν είναι που λέμε «είναι όλα τους παιδιά μου»; Ε, ας το πω κι εγώ. Σημειώνοντας, βέβαια, ότι υπάρχουν άλλα παιδιά που γεννιούνται από πάθος, άλλα από ανάγκη και άλλα από… ατύχημα. Τα συμπεράσματα δικά σας.
Οι ήρωές σας επανέρχονται στα έργα σας;
Μπα, έχουν να ζήσουν τη ζωή τους.
Υπάρχει κάποιος ήρωάς σας που για κάποιο λόγο σας ακολουθεί;
Ο Λάζαρος Λέρτας.
Ποιος είναι ο αγαπημένος σας θεατρικός συγγραφέας;
Γι’ «αγαπημένο» δεν ξέρω. Πάντως χρωστάω πολλά σε πολλούς.
Πιστεύετε ότι μπορεί να διδαχθεί η θεατρική γραφή;
Δεν είναι κακό να τα λέμε που και που.
Υπάρχει μια ιστορία που θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μας για κάποιο έργο σας;
Όχι, αλλά επειδή δεν θέλω να χάσω την ερώτηση, θα σας πω την ιστορία ενός άλλου έργου: Όταν ο Τέννεση Ουίλιαμς ολοκλήρωσε «Το γλυκό πουλί της νιότης», ζήτησε από την Γκρέτα Γκάρμπο να συναντηθούν για να της το διαβάσει – εννοείται ότι είχε σκοπό να της προτείνει να παίξει την Αλεξάνδρα ντελ Λάγκο. Εκείνη, που είχε ήδη αποφασίσει να την κάνει, τον δέχτηκε στο διαμέρισμά της στην 52η Λεωφόρο και τον άκουσε προσηλωμένη. Τελειώνοντας η ανάγνωση ακολούθησε μια σπηλαιώδης σιωπή. Τα μάτια της Γκάρμπο έλαμπαν. Έπιασε τρυφερά τα χέρια του συγγραφέα μας, είναι ένα υπέροχο έργο, του είπε! Πραγματικά υπέροχο! Να το δώσεις στην Τζόαν Κρώφορντ!
Δήμου
Συνεντεύξεις