Με τον ηθοποιό Γρηγόρη Σταμούλη συναντηθήκαμε στο νέο κομμάτι του Novagea, στον πρώτο όροφο, στο Σύνταγμα. Ένας ωραίος χώρος, διακοσμημένος σε στυλ vintage. Μας πήγε εκεί γιατί είναι του ξαδέλφου του και ο Γρηγόρης τιμά τις σχέσεις του. Κάναμε μια ωραία κουβέντα και γελάσαμε πολύ πίνοντας χυμό.

Πώς συνεργάζεσαι με τους ανθρώπους στο θέατρο; Τι σημαίνει για σένα να μπαίνεις σε ένα ετερόκλητο σύνολο;

Σεβαστή η άποψη του καθενός. Εγώ, συμφωνώ, δεν συμφωνώ, καλούμαι να υπηρετήσω την άποψή σου. Η δουλειά μου δεν είναι, σε επαγγελματικό επίπεδο, να κάτσω και να διαφωνήσω με την άποψή σου, από την στιγμή που έχω συμφωνήσει να είμαι εκεί. Η δουλειά μου δεν είναι να διαφωνήσω και να είμαι τροχοπέδη, ένα εμπόδιο στην πρόβα και στη γέννηση μιας παράστασης. Η δουλειά μου είναι να σε δω στα μάτια, να με δεις στα μάτια, να καταλάβεις ποιος είμαι, να καταλάβω ποιος είσαι, να σε σεβαστώ, να με σεβαστείς και να πούμε το ποίημα. That is all about. Εάν στο πέρασμα των χρόνων αυτός ο άνθρωπος γίνει φίλος μου, αυτό θα το δείξει η ιστορία. Έχω πάρα πολλούς ανθρώπους, οι οποίοι ασχολούνται με χίλια δύο πράγματα, για τα οποία εγώ μπορεί να μην συμφωνώ 100%, αλλά είναι φίλοι μου. Γιατί φίλος γίνεσαι, όταν έχει ακούσει κάποιος ένα προσωπικό σου πρόβλημα, όταν κάποιος είναι εκεί από το πουθενά και συνεχίζεις το ταξίδι μαζί του. Από την άλλη, αν δεν συμφωνείς, ε, μην είσαι, βρε παιδί μου. Καλύτερα να μην είσαι. Προσπάθησε να φτάσεις αυτό που θέλει ο σκηνοθέτης και αυτό που θέλει ο ρόλος, χωρίς να περιφέρεις το δικό σου εγώ και την δική σου τηλεοπτική ή θεατρική εικόνα. Ας είσαι αληθινός και όλα θα πάνε καλά. Με τη μόνη διαφορά, ότι εάν κάτι δεν πάει καλά με τον φίλο σου, μπορείς να διαφωνήσεις, όχι την ώρα της πρόβας ή δημόσια, και να πεις δεν πάει εκεί αυτό. Μου έχει συμβεί μία φορά. Δεν  ήταν ευχάριστο και τελικά είχα δίκιο γιατί αυτή η δουλειά δεν έγινε. Έμαθα αργότερα ότι έγινε, αλλά με κανένα από τα standards που είχαμε βάλει. Έγινε χωρίς σκηνογράφο, έμειναν όλοι απλήρωτοι… Όχι, δεν θέλω να είμαι μέρος μιας τέτοιας κατάστασης. Δεν με ενδιαφέρει. Καλύτερα να πάρω τη μηχανή μου και να πάω να μείνω στο εξοχικό άφραγκος. Το έχω κάνει κι αυτό.

Είσαι ένας ηθοποιός που έχεις κάνει πολλά πράγματα και ποικίλα. Τηλεόραση, θέατρο, Επίδαυρο. Περνώντας τα χρόνια εξελίσσεται η υποκριτική σου και κατ’ επέκταση εσύ, ή το αντίθετο; Πώς αυτά υπάρχουν στη ζωή σου;

Νομίζω, όχι νομίζω, είμαι σίγουρος, ότι αυτά γίνονται παράλληλα. Όπως ωριμάζει η προσωπικότητά σου, όπως ωριμάζεις εσύ, ωριμάζουν και τα εκφραστικά σου μέσα, ωριμάζει και η σύνθεση και η ποιότητα της υποκριτικής σου. Αλλάζουν οι γνώσεις σου, βλέπεις περισσότερα, διαβάζεις περισσότερα, μυρίζεις περισσότερα, έχεις ταξιδέψει, έχεις παρατηρήσει. Όλα αυτά ηθελημένα ή αθέλητα καλλιεργούνται μέσα σου. Όσο μεγαλώνεις αλλάζει και η υποκριτική σου. Είτε προς το καλύτερο, είτε προς το χειρότερο. Δυστυχώς υπάρχει αυτό. Τις προάλλες, έβλεπα μια συνάδελφο στην τηλεόραση, που δεν την γνωρίζω αλλά είναι πολύ γνωστή, πρωταγωνίστρια, και τι την βλέπεις τώρα, τι την έβλεπες πριν δέκα χρόνια, γιατί είναι νέος άνθρωπος, είναι ακριβώς όπως ήταν πριν δέκα χρόνια, πάλι στην τηλεόραση. Υπάρχει μια πολύ μεγάλη ανάγκη των ηθοποιών να διατηρήσουν την εικόνα που είχαν πριν δέκα χρόνια. Τρομάζουν στο να μεταμορφωθούν, τρομάζουν στο να τσαλακωθούν και η τηλεόραση έχει κάνει πάρα πολύ μεγάλο κακό σε αυτό. Καταλυτικά καταστροφικό. Δεν λέω. Έχω δουλέψει πάρα πολύ στην τηλεόραση, έχω κάνει πολύ ωραία πράγματα, έχω γνωρίσει πολύ ωραίους ανθρώπους. Αλλά κακά τα ψέματα, τώρα πρωταγωνιστής γίνεσαι, βρίσκεις δουλειά, ανάλογα με το πόσους followers έχεις στο Instagram και το Facebook. Κατευθείαν. Δηλαδή παίζει πάρα πολύ ρόλο. Αν είσαι έξυπνος και το χρησιμοποιήσεις αυτό σαν εργαλείο και συνεχίσεις και διαβάζεις Ο Νηλ, Χουρμούζη, Ευριπίδη, Ρίτσαρντ Νας, Γκούντριτζ, Χάκετ, Καζαντζάκη και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, ώστε να μεγαλώνουν και οι γνώσεις σου σύμφωνα με τους followers, κάπου θα τη γλιτώσεις. Αλλά μακριά από την τηλεοπτική εικόνα.

Επηρεάζεσαι από τους γύρω σου; Από τη ζωή σου; Το βάζεις στον τρόπο που χτίζεις τον Γρηγόρη – ηθοποιό;

Σαφέστατα. Είτε θα επιλέξεις να κάνεις πράγματα που θα έχουν να πουν κάτι στην κοινωνία, είτε θα κάνεις πράγματα που θα διασκεδάσουν την κοινωνία ανάλογα με αυτά που περνάει. Ανάλογα την κοινωνική συνθήκη στην οποία ζούμε. Ας πούμε, τώρα, με τον Αλέξη Ζορμπά που κάνουμε με τον Σταμάτη Φασουλή, αυτό που θέλω πάρα πολύ είναι να διασκεδάσει ο κόσμος με τη μουσική του Μίκη Θεοδωράκη, με ωραίες μελωδίες, με καλό θίασο, να πάμε σε όλα τα φεστιβάλ της Ελλάδας και της Κύπρου. Αυτό θα δώσει η παράσταση. Θα χαρεί ένα ωραίο σύνολο, θα περάσουν ωραία. Εγώ σαν Γρηγόρης, βασικά, I go with the flow. Όπου βρω και «μυρίσω» κάτι ωραίο πηγαίνω. Είτε είναι της μόδας, είτε δεν είναι της μόδας, είτε είναι κόντρα στην κοινωνική συνθήκη στην οποία ζούμε. Αυτό που μου αρέσει, είναι το τι θα μου κεντρίσει εμένα τη διάθεση και την όρεξη. Έχω πει άπειρα όχι σε πράγματα τα οποία ήταν της «εποχής». Ήταν έτος Μπουκόφσκι, για παράδειγμα. Όχι.  Ακολουθώ ένα ένστικτο σε αυτά. Και δεν έχω πέσει έξω. Μία φορά έπεσα, σε αυτή την παράσταση που σου είπα. Δεν γίνεται αλλιώς. Δεν γίνεται να μην είμαστε άνθρωποι. Σίγουρα όταν είσαι σε κάποια δουλειά συμβαίνουν διάφορα. Όταν είχα χάσει τον πατέρα μου, τον αδερφό μου, ανέβηκα πάνω στη σκηνή και έπαιξα. Δεν εννοώ αυτή την διάθεση. Να είσαι στεναχωρημένος, αν είσαι κρυωμένος. Έχω παίξει με 42 πυρετό, έχω παίξει με διάρροια, έχω παίξει άρρωστος, έχω παίξει με απώλεια, χτεσινή κηδεία ανθρώπου κοντινού. Έχω παίξει. Και κωμωδία μάλιστα! Αλλά είμαι επαγγελματίας.

Πώς προετοιμάζεις ένα ρόλο; Έχεις κάποιο τρόπο που πλησιάζεις τον ρόλο;

Μπράβο! Αυτό είναι! Εσύ πλησιάζεις τον ρόλο! Μην τραβάς τον ρόλο να έρθει προς τα εσένα. Και πάλι, εξαρτάται με τα χρόνια και με την εμπειρία, πιστεύω. Όταν ήμουν μικρός έκανα τον Πέτερ στο Ημερολόγιο της Άννας Φρανκ. Ό,τι και να έχεις διαβάσει, ό,τι και να έχεις δει, πρέπει να δεις τρεις ταινίες παραπάνω για το Μπούχενβαλτ, το Άουσβιτς. Τότε μάλιστα ταξίδεψα, είχα την οικονομική δυνατότητα, την άνεση, τον χρόνο και πήγα μέχρι το μουσείο της Άννας Φρανκ που είναι  στην Ολλανδία. Μπήκα μέσα σε αυτό το σπίτι που το έχουν φτιάξει οι Ολλανδοί και με έλουσε κρύος  ιδρώτας. Εκεί, ο Πέτερ, στο ημερολόγιο της Άννας Φρανκ, συγκατοίκησε δύο χρόνια σε αυτό το σπίτι. Είχε να δει φως του ήλιου δύο χρόνια αυτό το παιδί! Και τι με ενέπνευσε εμένα; Που, ότι προετοιμασία να κάνεις,  αν δεν δεις αυτό που θα σου πω, δεν νιώθεις το κλειστοφοβικό και αυτή την ψυχή που θέλει να πεταρίσει, να βγει από το παράθυρο. Λοιπόν, μπαίνω στο δωμάτιο του Πέτερ, που ήταν ένα επί ένα, και ήταν το ποδήλατό του κρεμασμένο στον τοίχο! Κατάλαβες; Αυτό εμένα με προετοίμασε να έχω στο μυαλό μου ένα παιδί που θα ερωτευθεί την Άννα μέσα στο σπίτι επί δύο χρόνια, θα φτιάξει από μία χαρτοπετσέτα ένα λουλούδι να της πάει γιατί δεν έχει τίποτα άλλο, θα βρει ένα γατάκι, τον Βένερ, το οποίο μπήκε από έναν φωταγωγό. Μάλιστα, στην παράσταση είχα και αληθινό γατί. Ένα καταπληκτικό γατί που μου είχε πάρει η παραγωγή. Το Θεσσαλικό θέατρο. Έτσι εμπνέεσαι, έτσι προετοιμάζεσαι. Με τα χρόνια, όμως, κάποια πράγματα έχουν συσσωρευτεί, έχουν μαζευτεί, και πηγαίνεις λίγο, πια, με την πεπατημένη. Ο βασικός μου δρόμος είναι μόνο η αλήθεια. Προσπαθώ πραγματικά να μπω στην ψυχολογία του ανθρώπου που υποδύομαι. Του χαρακτήρα, του ρόλου, του ήρωα. Προσπαθώ να ανατριχιάσω όπως ανατριχιάζει αυτός, να έχω δύσπνοια όπως έχει αυτός. Δηλαδή το σωματοποιώ κάπως.

Τι σημαίνει η πειθαρχία στο επάγγελμα του ηθοποιού; Και πώς είναι να δουλεύεις σε μια χώρα που είναι, τις περισσότερες φορές, απείθαρχη;

Η πειθαρχία είναι το α και το ω. Όταν τελείωσα τη σχολή του Εθνικού Θεάτρου και πήγα για ένα μεταπτυχιακό στο Λονδίνο, στη RADA, ήταν δάσκαλός μου ο Peter Craze. Και εκεί που συστηνόμασταν όλη η τάξη, λέω:  «Εγώ είμαι από την δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου.» Και μου λέει: «Τι εννοείς;», του λέω ότι το Εθνικό Θέατρο έχει δραματική σχολή. Και μου λέει:  «Αλήθεια;»  «Ναι, και μάλιστα είναι δωρεάν!» και μου λέει:  «Αλήθεια; Έχετε έναν θησαυρό υπέροχο στην Ελλάδα. Μην το αφήσετε να εξαφανιστεί.» Τώρα, σε μια απείθαρχη Ελλάδα, αυτό μεταφράζεται ως, ποιον έχω κολλητό, για να  μπω στο Εθνικό Θέατρο. Εγώ προετοιμάστηκα από την Ερέτρια. Πήρα, τότε, τηλέφωνο τον Νίκο Ψαρρά. Γνωριζόμασταν από μικροί. Του είπα: «Νίκο, θέλω να δώσω στο Εθνικό.» Με συμβούλεψε να δω κάποια κείμενα αρχαίου δράματος και μου έδωσε την ιδέα να πάω στην βιβλιοθήκη της πόλης μου. Πήγα εκεί και ξημεροβραδιάστηκα να διαβάσω. Ο Νίκος  ήταν φαντάρος, ο άνθρωπος. Δεν μπορούσε να βοηθήσει πιο πολύ. Κάθομαι τρεις, τέσσερις μέρες και ξημεροβραδιαζόμουν στη βιβλιοθήκη. Βρήκα κάποια κείμενα που μου ταιριάζανε. Να κάνω τον φύλακα. Ναι, έχω πάει φαντάρος, ξέρω πώς είναι να είσαι στρατιώτης. Να κάνω τον Αίμονα. Ναι, ξέρω πως είναι να μιλάς στον πατέρα σου για τη γκόμενά σου. Κάπως έτσι. Όλο αυτό το είπα και στον Peter  Craze. «Δηλαδή σπουδάζετε δωρεάν. Και μετά οι μάνατζερ σας;», «Δεν έχουμε μάνατζερ. Εγώ τα κάνω όλα.» Και είχε πάθει πλάκα ο άνθρωπος. Είναι από πού το βλέπεις. Σε ένα πολύ πειθαρχημένο και καλά οργανωμένο, για την τέχνη, κράτος, όπως είναι η Αγγλία, μας βλέπουν ως εξωτικά φρούτα. Εμείς δεν έχουμε την οργάνωση αυτή. Όπου και να ζεις το θέμα είναι να προσπαθείς για το καλύτερο. Δεν με ενοχλεί καθόλου που ο Αλέξης Γεωργούλης,  ο Χρήστος Βασιλόπουλος, κλπ, έχουν φύγει και προσπαθούν έξω. Άλλοι έκαναν πράγματα, άλλοι ξαναγύρισαν, προσπαθούν. Ούτε ριψάσπιδες είναι. Ζούμε σε έναν ελεύθερο, υποτίθεται, κόσμο, και μπορείς να δοκιμαστείς και εκεί. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα πετύχουνε. Εκεί, πρέπει να παίξεις με τα χαρτιά τους. Εδώ είμαστε μια μικρή αγορά, που προσπαθούμε να κάνουμε το καλύτερό μας, σε ένα κράτος που δεν βοηθάει καθόλου. Εύχομαι η Λυδία Κονιόρδου, που  είναι ο δεύτερος άνθρωπος που κατάγεται από καλλιτεχνική «οικογένεια», να καταφέρει πράγματα. Πώς είναι δυνατόν να πάει μπροστά ο πολιτισμός αυτής της χώρας, όταν τον πολιτισμό τον κρατάει ένας γιατρός, ένας δικηγόρος; Δεν γίνεται. Προχτές έβγαλα το σκυλί μου βόλτα και σκεφτόμουν γιατί η άδεια ασκήσεως επαγγέλματος δεν υπάρχει πια; Ένας χειρουργός πρέπει να έχει τα εχέγγυα για να χειρουργήσει. Και ένας ηθοποιός το ίδιο. Αυτό το μπάτε σκύλοι αλέστε, δεν καταλήγει κάπου. Άμα έχω 56.000 followers, θα γίνω πρωταγωνιστής; Θέλει πειθαρχεία το θέατρο, θέλει ιεραρχία. Δεν είναι δίκαιο επάγγελμα. Καθόλου. Και δεν είναι και δημοκρατικό επάγγελμα. Θέλει έναν αρχηγό. Πρέπει εγώ να κάνω αυτό που θέλει ο σκηνοθέτης.

Ποια η σχέση σου με τους σκηνοθέτες; Θεωρείς τον εαυτό σου εργαλείο ή συνεργάτη;

Έχω νιώσει και τα δύο. Αλλά είμαι 100% διαθέσιμος και στις δύο περιπτώσεις. Όταν βλέπω ότι ο σκηνοθέτης έχει στο μυαλό του ξεκάθαρα τι θέλει να κάνει και που θέλει να το πάει, και βλέπω και με εμπνέει ότι γνωρίζει το αντικείμενο, πηγαίνω με τα νερά του. Και, γενικώς, οριοθετούμαι ανάλογα με το πλαίσιο που βάζει ο σκηνοθέτης. (Εκείνη την ώρα πατάει κάποιος κόρνα συνεχόμενα και ασταμάτητα. Σταματάμε για λίγο. Και ο Γρηγόρης λέει: «Η Ελλάδα! Greek bouzouki!»)  Έχω υπάρξει και σε δουλειές που σου δίνει πάρα πολύ χώρο ο σκηνοθέτης. Ότι, κάπως, έχει εμπνευστεί από εσένα. Από τη φάτσα σου, από τα εκφραστικά σου μέσα, από την προσωπικότητα σου και το πάει κι αυτός  μέσα από έναν άλλο δρόμο. Έχω τύχει και στις δύο περιπτώσεις.

Είναι καλό να έχεις προσωπική, κοντινή σχέση με τον σκηνοθέτη;

Δεν έχω γενικώς σχέσεις με σκηνοθέτες εκτός δουλειάς.  Έχω σχέσεις εντός δουλειάς. Μπορεί να έχω δουλέψει 10 φορές με τον Τσιάνο, 6 φορές με τον Ιορδανίδη, 5 φορές με τον Χατζάκη, 200 φορές με τον Κοραή Δαμάτη, και 802 με τον Εύη Γαβριηλίδη αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα βγαίνουμε, κλπ. Δεν σημαίνει κάτι. Αυτό που σημαίνει, όμως, είναι ότι από τη μία δουλειά στην επόμενη, έχεις αποκτήσει έναν κώδικα. Μοιραία. Γιατί ξέρεις που θα το βουλώσεις, ξέρεις που θα ακολουθήσεις την οδηγία για να γίνεται και η δουλειά σου πιο εύκολη, πιο βατή και πιο ομαλή. Και αυτό δεν είναι μόνο για καλό. Έχω δει παραστάσεις με ηθοποιούς και φίλους κολλητούς σκηνοθέτες, να γίνεται το μάλε βράσε και να μην υπάρχει καλό αποτέλεσμα. Ευτυχώς, δεν έχει συμβεί σε εμένα, αλλά υπάρχουν. Κοίταξε, το εγώ σε αυτή την δουλειά είναι τεράστιο! Και δύσκολα μπορείς να το βάλεις στην άκρη. Αυτό βλέπω. Και για να συμπληρώσω, εκεί, είσαι δεν είσαι γνωστός του σκηνοθέτη, είσαι δεν είσαι φίλος του, οφείλεις να είσαι πειθαρχημένος σε αυτά. Γιατί έχει την συνολική ευθύνη της παράστασης ο σκηνοθέτης. Σε έχει τιμήσει με την επιλογή του κι εσύ πρέπει να είσαι αντάξιος των περιστάσεων.

Τι αίσθηση σου δημιουργεί το «καμαρίνι»;

Όταν ήμουνα πιτσιρικάς είχα: φωτάκια, λαμπάκια, φωτογραφίες, πάντα τακτοποιημένο, τέλειο, καφετιέρες, οικοσυσκευή, κουρτινάκια, μαξιλάρια (γέλια). Υπερβάλλω, αλλά κάπως μετέφερα όλο το σπίτι εκεί! Με τα χρόνια, ούτε βάφομαι πια. Καθόλου, δεν με ενδιαφέρει, εκτός και αν πρέπει να κάνω κάτι συγκεκριμένο. Αν εγώ αναπνέω όπως πρέπει να αναπνέει ο ρόλος,  μια χαρά θα είμαι. Όλα μια χαρά θα πάνε. Το μόνο που κάνω πια, είναι να φέρνω μία κούπα για τον καφέ μου. Αυτό. Τίποτα άλλο. Το καμαρίνι είναι ωραίο. Πηγαίνω από τους πρώτους. Μ’ αρέσει να πηγαίνω από νωρίς στο καμαρίνι μου. Είτε είμαι μόνος μου, είτε είμαι  με κόσμο. Ακόμα καλύτερα να είμαι μαζί με καλούς συναδέλφους.  Και φεύγω πάντα, αν όχι τελευταίος, προτελευταίος. Όταν έκανα τα «Δημιουργημένα συμφέροντα» του Μπεναβέντε στο Εθνικό, που έκανα τον Κρισπίν, τον πρωταγωνιστικό ρόλο, ήμουν δύο ώρες και δέκα λεπτά πάνω στην σκηνή. Το καμαρίνι μου δεν με έβλεπε. Πήγαινα όμως μια ωρίτσα πριν την παράσταση,  έπινα κάτι δροσερό, ετοιμαζόμουν με την απόλυτη ηρεμία μου. Εγώ και ο Βασίλης Μπισμπίκης. Ήμασταν οι δύο μας. Αυτό με συγκέντρωνε, γιατί δύο ώρες επί σκηνής, να συνδιαλλαγείς  με όλο τον θίασο, 17 άτομα, να έχεις σκηνές μαζί τους, είναι πάρα πολύ απαιτητικό. Εκεί σε βοηθάει να συγκεντρωθείς, να προετοιμαστείς. Μ’ αρέσει. Είναι το σπιτάκι μου. Εκεί οργανώνω το όλο πράγμα.

Έχεις κάτι συγκεκριμένο που κάνεις πριν την παράσταση;

Όχι. Αυτό που κάνω, μόνο, εύχομαι. Κάνω μια ευχή, και σήμερα, να με καλοδεχτεί η σκηνή. Να μην παραπατήσω, να μην τραυματιστώ, να μην πνιγώ, να είμαι αποτελεσματικός, να γίνει αυτό το πάρε δώσε, να τρομάξει ο κόσμος εκεί που πρέπει να τρομάξει, να γελάσει εκεί που πρέπει να γελάσει.

Έχεις πετάξει τα περιττά. Δείχνεις κατασταλαγμένος και σε νέα ηλικία. Αυτό σε έχει αλαφρώσει; Νιώθεις πιο ελεύθερος από παλιότερα;

Σίγουρα. Θα στο πω με ένα παράδειγμα. Όταν πρωτοξεκινάς τις διακοπές σου, για ένα ταξίδι, έχεις πάρει πέντε παντελόνια, δέκα μπλουζάκια και καταλήγεις πάντοτε να φοράς αυτά που απολύτως σου χρειάζονται. Δεν σου έχει τύχει να φέρνεις πίσω ρούχα άθικτα; Έτσι ακριβώς είναι και η παράσταση. Δηλαδή, θα χρησιμοποιήσεις τα τέσσερα βασικά πράγματα που πρέπει. Το πέμπτο θα είναι περιττό να το δει ο κόσμος, το έκτο που θα χρησιμοποιήσεις χωρίς να χρειάζεται, θα γίνει φλύαρο, κουραστικό. Χάνεις την ουσία του ταξιδιού. Την ουσία της παράστασης. Όχι. Δες τον άλλον στα μάτια, πες το ποίημα, αισθάνσου. Είδα μια παράσταση ενός σκηνοθέτη, στην οποία ο ηθοποιός φορούσε χειλόφωνο. Γιατί, όμως, αυτός ο ηθοποιός μιλάει σε ένα μικρόφωνο επιδαπέδιο, χωρίς να κοιτάει τον άλλον στα μάτια, ενώ φοράει χειλόφωνο; Γιατί είναι άποψη. Κάπως να μην κοιταζόμαστε στα μάτια. Και γιατί να μην κοιτάξει τον κόσμο; Είναι όλο λίγο περιττό για εμένα. Είναι σαν να έχεις βάλει ένα παλτό και από πάνω να έχεις βάλει μία γούνα. Ενώ το ένα είναι το απαραίτητο. Οπότε έρχεσαι με τον καιρό και λες, θα πάρω μία βερμούδα, δύο μπλουζάκια πλύνε- βάλε και δεν θα πάρω πετσέτα που πιάνει χώρο κλπ. Θα πάρω ένα παρεό που είναι εύκολο. Θέλω πρακτικά πράγματα. Και το πρακτικό πράγμα σε ελευθερώνει να δεις καλύτερα την αλήθεια. Την αλήθεια πάνω στην σκηνή. Την ουσία της σκηνής, την ουσία του ρόλου σου, την ουσία της σχέσης. Όπως και την ουσία του ταξιδιού. Πας ταξίδι για να περπατήσεις ξυπόλητος. Γιατί να πάρεις 62 τακούνια, ρε κοπελιά; Κατάλαβες; Γειώσου. Πάτα ξυπόλυτος.

Γειώνεις τον εαυτό σου; Μέσα από την αναγνωρισιμότητα, μέσα από την τέχνη που πολλές φορές «ανεβαίνουμε» χωρίς λόγο;

Δεν τον έχω πάει ποτέ πάνω, για να τον γειώσω. Μου έχει συμβεί αυτό πριν ακόμα γίνω «γνωστός». Είναι backstage αυτό! Τελειώνω το Εθνικό Θέατρο και είμαι στην παράσταση της Ειρήνης του Αριστοφάνη, στον χορό. Συναντάω τον Τσιάνο τυχαία. Πρώτη φορά που τον βλέπω στην ζωή μου, πρώτη φορά που με βλέπει, και μου λέει:  «Είστε ηθοποιός;» Λέω «Μάλιστα, θα παίξω το καλοκαίρι.» Μου λέει, σε άπταιστο πληθυντικό: «Κοιτάξτε, ετοιμάζω τους Φοιτητές του Ξενόπουλου, ετοιμάστε μου ένα ελαφρό λαϊκό τραγούδι και ελάτε να σας ακούσω.» Ετοιμάζω εγώ το «Μια ζωή την έχουμε». Πάω με ένα ύφος οχτακοσίων καρδιναλίων, με μια μύτη μέχρι εκεί πάνω, στην οντισιόν, και λέω: «Γεια σας, λέγομαι Γρηγόρης Σταμούλης και είμαι στην λίστα του σκηνοθέτη.» Γιατί με είχε γράψει σε μια λίστα. Και όπως πάω εκεί, μου λέει η κοπέλα: «Ωραία, είστε το νούμερο 804!» Και μου πέφτει η μύτη, μου πέφτουν τα φτερά, και πήγα στην σειρούλα μου να με δει ο σκηνοθέτης! Δεν χρειάζεται να είσαι διάσημος. Αλλά, όταν αυτό σου έχει συμβεί πριν γίνεις το «τάχα μου δήθεν» σου, αν δεν φας το χαστούκι σου, δεν θα δεις τα πράγματα ακριβώς όπως είναι. Και fuck you anyway αν το κάνεις. Έχω πει σε παλαιότερη συνέντευξη, ότι καλά κάνουνε όσοι περνάνε την ιεραρχία και με άλλους τρόπους. Βγαίνουνε μπροστά σου. Αλλά μην μπαίνεις στα χωράφια μου. Γιατί, εκεί, θα δαγκώσω.

Τι απολαμβάνεις την διαδικασία προετοιμασίας μιας παράστασης;

Θα στο πάω ανάποδα. Βαριέμαι πάρα πολύ τις φωτογραφίσεις, τα τρέιλερ. Μου αρέσει η μουσική διδασκαλία, η μουσική και τα τραγούδια της παράστασης. Εκεί πάω με πολύ χαρά. Όταν ήμουν μικρός, μου άρεσαν πολύ και τα χορευτικά. Αλλά, μου αρέσει πολύ ο χορός και η μουσική. Αυτή είναι μια ωραία διαδικασία. Και απολαμβάνω πάρα πολύ, γενικώς, την κάθε παράσταση. Δεν είμαι τόσο «προβάκιας». Προσπαθώ, και νομίζω ότι το καταφέρνω, να δω τη διαδικασία της εντολής και της οδηγίας του σκηνοθέτη, να την κάνω και να είμαι ακριβής. Αλλά αυτό. Κάθε μέρα, θα είναι κάπως διαφορετικό. Οπότε, απολαμβάνω περισσότερο αυτό. Γιατί στην πρόβα έχω μια πεπατημένη. Κάπως πάει. Πέρασμα, πέρασμα. Αλλά η παράσταση, είναι το πες και δεν το ξαναλές, έτσι, ποτέ. Και αυτό το απολαμβάνω. Και όταν είναι κάτι to the point, μου αρέσει πάρα πολύ. Και φυσικά απολαμβάνω  πολύ την ιδιαίτερη επικοινωνία που έχω με τους συμπαίκτες μου κάθε φορά. Τα μεταξύ μας πάνω στην σκηνή… Και αυτό το ψάχνω και όταν είμαι θεατής. Αν είναι δύο, τρεις φίλοι μου που παίζουν και  τους δω να επικοινωνούνε έτσι, γελάω, διασκεδάζω, τρελαίνομαι. Αλλά να μην φτάνει στον κόσμο κάτω.

Ποια η γνώμη σου για  το Greek Play Project;; Και  πρόσεχε τι θα πείς!!

Έχω αυτοανακηρυχθεί, αυτοβαφτιστεί και αυτοχρηστεί, PR Manager του GPP, και εγώ και ο Παναγιώτης Μπουγιούρης!! Είμαστε και γείτονες! Πάμε μαζί στην λαϊκή! Με τα GPP τσαντάκια μας! Γιατί; Δεν υπάρχουν θεατρόφιλοι στην λαϊκή αγορά; Το GPP έχω βέβαια να σου πω, ενοχλεί! Γι’ αυτό και το χακάρουν συνέχεια! (γέλια)

Τι εύχεσαι;

«Εύχομαι παγκόσμια ειρήνη! (πάντα ήθελα να το πω αυτό! Τι ωραία ερώτηση!) Και η αγάπη να κατακλείσει τον κόσμο! Σταρ Ελλάς! (γέλια)

Εύχομαι να βοηθηθεί περισσότερο το θέατρο γενικώς. Τα κανάλια ή θα δώσουν ή δεν θα δώσουν λεφτά για μυθοπλασία. Είναι στο χέρι και στην τσέπη του καναλάρχη. Τώρα θα μου πεις είναι και στο χέρι του θεατρικού παραγωγού. Να προστατευθεί, όμως,  λίγο το πλαίσιο που λέγεται θεατρικό προϊόν. Εύχομαι να είναι αυτό που πρέπει να είναι. Δεν με ενδιαφέρει να έχω 1000 παραστάσεις σε 200 θέατρα. Καταλαβαίνω πάρα πολύ την ανάγκη των ανθρώπων να εκφραστούν ,να δημιουργήσουν, να ψαχτούν, αλλά γιατί; Για να το δει ποιος; Πρέπει αυτό να βοηθηθεί με κάποιο τρόπο. Να συνεχίσουν  να βγαίνουν νέοι άνθρωποι και θέλω να δουλέψω με όλους αυτούς. Αλλά δεν υπάρχει στήριξη. Υπάρχει τεράστιος πόλεμος! Εύχομαι, το θέατρο, να έχει μεγαλύτερη ουσία και μεγαλύτερη ποιότητα και χρησιμότητα. 

Δημιουργία Video: Filmcat Productions

Συνεντεύξεις