Το έργο του Άκη Δήμου Αν Αργήσω, Κοιμήσου σκηνοθετημένο από την Τατού Δέδε και με μια δυναμική ομάδα έρχεται στο θέατρο Faust σε μια σύγχρονη και πρωτοποριακή εκδοχή. Μόλις δύο ηθοποιοί και η τεχνολογία, και συγκεκριμένα τα social media, αναδεικνύουν τις διάφορες πτυχές του ανεκπλήρωτου ερώτα.
Τους συνάντησα στο «stART», τον χώρο όπου πραγματοποιούνται οι πρόβες και μιλήσαμε με την Τατού Δέδε. Η πρεμιέρα της παράστασης είναι τη Δευτέρα 24 Φεβρουαρίου. Παραστάσεις κάθε Δευτέρα & Τρίτη στις 20:30 έως 14 Απριλίου 2020, στο Faust Bar-Theater-Arts (Καλαμιώτου 11 και Αθηναΐδος 12, Αθήνα).
Διαβάζοντας λεπτομέρειες για την παράσταση, η φράση «Ερωτική ενηλικίωση» μού δημιούργησε ερωτήματα, έχει να κάνει με την ηλικία;
Όχι, έχουμε μια άλλη βερσιόν του αρχικού έργου, δεν έχουμε κάποια συνθήκη, είναι ήρωες που εμφανίζονται και μιλάνε για τον ερώτα. Το βασικό κείμενο είναι του Άκη Δήμου και το κομμάτι που μας ενδιέφερε περισσότερο είναι αυτό για τον έρωτα τον ανεκπλήρωτο. Οι περισσότεροι χαρακτήρες ερωτεύονται χωρίς να έχουν αντίκρισμα, με διάφορους τρόπους ο καθένας. Τον Άκη Δήμου τον έχουμε όλοι στην ομάδα πολύ ψηλά και είναι και ένα κείμενο το οποίο αγαπάμε όλοι ιδιαίτερα και μας ιντριγκάρει. Είναι εξαιρετικός συγγραφέας, σύγχρονος, με βαθύ, ουσιαστικό λόγο. Και είναι μεγάλος θεατρικός συγγραφέας λόγω του τρόπου που γράφει και εκφράζεται. Επίσης μας έδωσε (σ.σ. ο Άκης Δήμου) την ελευθερία να κάνουμε κάτι τελείως διαφορετικό. Έτσι μέσα από δύο ηθοποιούς που θα κάνουν όλους τους ρόλους, θα δείχνουν τον ανεκπλήρωτο έρωτα και τα social media, καθώς μέσα από αυτά οι άνθρωποι εκφράζονται σήμερα. Εκφράζονται και εκφράζουν τη χαρά τους, τη λύπη τους, τη θλίψη τους μέσα από το Facebook, το Instagram, τα Instagram Stories, το YouTube. Είναι πλέον αγωγοί και κανάλια για να εκφράζονται οι άνθρωποι. Μιας και ζούμε σε πόλεις, δεν υπάρχει πια χρόνος μέσα στην καθημερινότητα για άμεση επαφή και επικοινωνία. Μέσα από αυτές τις πλατφόρμες είτε έχουμε 100 είτε 1000 ακόλουθους, μιλάμε και βρίσκουμε μια δυο ψυχές να μας καταλάβουν και να μας κατανοήσουν. Δεν μου αρέσει να μιλάω για την παράσταση, θέλω να είναι έκπληξη για τον θεατή!
Σε ένα από τα μεγάλα του ποιήματα ο Ντίνος Χριστιανόπουλος είχε πει πως «Η θάλασσα είναι σαν έρωτας: χίλιοι την χαίρονται, ένας την πληρώνει». Ο Χριστιανόπουλος είναι ένας άνθρωπος που έχει αναφερθεί στην ομοφυλοφιλία· στην παράσταση γίνεται αναφορά και σε αυτό τον έρωτα;
Φυσικά, φυσικά. Οι χαρακτήρες στην παράσταση μας είναι πολύπλευροι. Αρχικά χάρη στο κείμενο του Άκη Δήμου αλλά και στη δική μου πολύπλοκη σκέψη, καταρχάς ως σκηνοθέτης. Για παράδειγμα, την προηγούμενή μου δουλειά, αλλά και άλλες δουλειές, την βάσισα στο gender identic (ταυτότητα του φύλου). Πιστεύω ότι τα φύλα πλέον είναι όλα ίσα. Η ταυτότητά μας είναι πλέον ανθρώπινη και δεν καθοριζόμαστε από ένα φύλο, ένα στυλ ντυσίματος, στυλ ομιλίας, σώματος κ.τ.λ. Καθοριζόμαστε από αυτό που είμαστε μέσα μας, από αυτό που φέρουμε. Έτσι και οι χαρακτήρες καθορίζονται και υπάρχουν μέσα από αυτό μου το πρίσμα. Πάνω σε όλα αυτά συμφωνούν και συμμετέχουν οι συνεργάτιδες μου, γιατί θέλω να τονίσω σε αυτό το σημείο ότι το 99% τον συνεργατών μου είναι γυναίκες. Ο μόνος άντρας που έχουμε αυτή την στιγμή στην κεντρική ομάδα είναι ο ηθοποιός μας, ο Θωμάς Κοτζαμάνης. Είμαστε υπέρ της ταυτότητας των ανθρώπων και όχι της ταυτότητας της εξωτερικής εμφάνισης και σαφώς θα προσπαθήσουμε να το δείξουμε και μέσα από τους χαρακτήρες της παράστασης μας.
Με την Melanie Thewlis συνεργάζεστε ξανά. Ως video artist, programmer, τι ρόλο παίζει στην παράσταση;
Είναι συνεργάτιδά μου από παλιά κι έχουν περάσει κάποια χρόνια που δουλεύουμε μαζί. Είναι video artist, ή technology expert να το πω καλυτέρα. Η Melanie πειραματίζεται με σπόνσορες, με video mapping, με application και σε κάθε παράστασή μου προσπαθώ να έχει ενεργό ρολό. Πηγαίνοντας στο «Schmiede», στο Hallein της Αυστρίας, ένα φεστιβάλ που συνδυάζει την performance video art με την τεχνολογία, γνώρισα την τεχνολογία στις τέχνες. Κι εμένα ως σκηνοθέτη, από εδώ και στο εξής, με ενδιαφέρει να βάζω στις παραστάσεις μου τεχνολογία, την θεωρώ κομμάτι της ζωής μας. Πιστεύω πως η τέχνη θα έπρεπε να έχει λόγο στην τεχνολογία και να μην την χρησιμοποιεί μόνο ως μέσο εξυπηρέτησης, αλλά ως κομμάτι της παράστασης, σαν έναν ακόμα συντελεστή. Επομένως η Melanie είναι βασικός μου συνεργάτης και σε κάθε παράσταση εξερευνούμε το κομμάτι που λέγεται τεχνολογία. Θα χρησιμοποιήσουμε κάποια application για να αναπαραστήσουμε τα social media πάνω στη σκηνή. Δεν θέλω πάλι να λέω, αλλά υπάρχει περίπτωση να χρησιμοποιήσουμε κάτι που θα κάνει interaction με το κοινό. Θέλουμε να φέρουμε το κοινό να είναι μέτοχος και συμμέτοχος σε αυτό που συμβαίνει πάνω στην σκηνή. Ειδικά στο έργο του Άκη Δήμου, σε ένα έργο τόσο άμεσο, τόσο σημερινό, με ανθρώπους που συναντάμε στην καθημερινότητά μας και στη ζωή μας.
Έχετε κάνει σπουδές στο χορό, στο πιάνο και στο θέατρο. Πώς τα συνδυάζετε στην παράσταση ;
Σπούδασα χορό, μετά πιάνο και μετά θέατρο, κι έχω ερμηνεύσει στη ζωή μου είτε ως πιανίστα είτε ως ηθοποιός είτε ως χορεύτρια. Αλλά κάποια στιγμή, έχοντας όλα αυτά τα κομμάτια μέσα μου, αποφάσισα να τα συνδυάσω σαν τα κομμάτια ενός παζλ· ξέρετε, μου αρέσουν πολύ τα παζλ αλλά και η δημιουργία της τέχνης ως ένα κομμάτι παζλ. Προτίμησα έτσι να είμαι απέξω και να δημιουργώ ένα παζλ. Το παζλ λοιπόν για μένα, ως σκηνοθέτης, αποτελείται από τους συντελεστές, την ιδέα, τα μηνύματα που θέλουμε να περάσουμε ως νέοι καλλιτέχνες και ως νέοι άνθρωποι. Με τη δύναμη που μας δίνει η τέχνη ως αγωγοί μηνυμάτων στην κοινωνία, στο να επηρεάζουμε ανθρώπους και να γινόμαστε «influencers» με την καλή έννοια. Έτσι επέλεξα τη σκηνοθεσία γιατί με ενδιαφέρει οι άνθρωποι να καλλιεργούνται, να εκφράζονται και να επηρεάζονται είτε θετικά είτε αρνητικά μέσα από αυτό που φτιάχνω. Άνθρωποι έχουν έρθει στις παραστάσεις μου και είτε έχουν χαρεί είτε έχουν στεναχωρηθεί είτε ακόμα έχουν προβληματιστεί, πράγμα το οποίο με ενδιαφέρει πιο πολύ. Μου αρέσει μετά να ανοίγονται κουβέντες -για την παράσταση- σε σπίτια ή εργασιακούς χώρους με τον φίλο σου, τον σύντροφό σου, τον συνεργάτη σου. Ότι «ξέρεις, είδα αυτό και σκέφτηκα αυτό για την ζωή μου». Και γι’ αυτό επιλέγω να είμαι σκηνοθέτης· ούτε για την εξουσία, ούτε για τις συνεντεύξεις (γέλια).
Πώς πήρατε την απόφαση να σκηνοθετήσετε; Και γιατί αυτό το έργο συγκεκριμένα ;
Η έμπνευση ήρθε από μια συνεργάτιδά μου, την Κλειώ Λιάβα, η οποία πέρυσι έγραψε το κείμενο που ανέβασα και φέτος είναι η δραματολόγος της παράστασης. Η Κλειώ είναι επίσης συγγραφέας και σκιτσογράφος και φέτος υπογράφει τα σκίτσα της αφίσας μας καθώς και όλα τα promo σκίτσα της παράστασης. Όπως βλέπεις περιβάλλομαι από δημιουργικούς ανθρώπους και από ανθρώπους που τους αρέσει να κάνουν δυο τρία πράγματα. Η Κλειώ λοιπόν, μου έφερε με μεγάλη χαρά αυτό το αγαπημένο της κείμενο και εγώ, γνωρίζοντας τον καταπληκτικό Άκη Δήμου, εμπνεύστηκα. Μ΄ ενδιέφερε το θέμα του έρωτα και πιο συγκεκριμένα, του ανεκπλήρωτου έρωτα. Όλοι όταν μιλάνε για έρωτα αναφέρονται σε happy ending, σε έρωτες που γίνονται θρυλικοί. Μου αρέσει να παρουσιάζω την πλευρά των ανθρώπων που ζουν την αποτυχία του έρωτα, πράγμα για το οποίο πολύ σπάνια μιλάμε. Για ανθρώπους που ζουν το δράμα τους, για ανθρώπους που τους άφησαν, τους παράτησαν, απέτυχαν, για σχέσεις που δεν πάνε καλά. Για το τι συμβαίνει σε αυτούς τους ανθρώπους μέσα από το χιούμορ και συγκεκριμένα το black χιούμορ του Άκη Δήμου το όποιο δημιουργεί μια γκάφα. Κι ο Άκης Δήμου μέσα από τους ήρωές του μου έφερε εικόνες και ιδέες κι αυτό έχει μεγάλη σημασία σε ένα έργο που θες να κάνεις. Όλοι θα νιώσουν μια ταύτιση και μια ένωση με χαρακτήρες. Μετά από όλα αυτά, ανακάλυψα πως και οι ηθοποιοί μου η Μαργαρίτα Σιώτου κι ο Θωμάς Κοτζαμάνης αγαπούν και λατρεύουν τον Άκη Δήμου και μπόρεσαν πολύ εύκολα να συνδεθούν με αυτούς τους χαρακτήρες μιας και είναι νέοι άνθρωποι. Ο νέος άνθρωπος πιστεύω την αποτυχία την έχει ζήσει στο πετσί του, πρέπει να έχεις περάσεις πολλές αποτυχίες για να βρεις την μια επιτυχία.
Μοιάζει με κάτι που έχετε ξανακάνει ;
Θωμάς Κοτζαμάνης: Όχι δεν είναι κάτι που έχω ξανακάνει ούτε στην σχολή ούτε σε κάποια από τις παραστάσεις που έχω συμμετάσχει. Είναι κάτι καινούργιο, πολύ δημιουργικό· σε βάζει σε νέους κόσμους, σε καταστάσεις που δεν είχες φανταστεί τον εαυτό σου να μπορεί να μπει. Βασίζεται στον έρωτα και πιστεύω ότι δεν υπάρχει κάποιος άνθρωπος που να μην ζητάει τον έρωτα. Η παράσταση μ’ έχει γεμίσει όσους μήνες κάνω τις πρόβες, περνάω πολύ καλά και ανυπομονώ να ‘ρθει η μέρα που θα ξεκινήσουμε. Το συγκεκριμένο έργο του Άκη Δήμου είναι εξαιρετικό. Ο τρόπος και η σκηνοθεσία όμως που έχει δημιουργήσει η Τατού είναι κάτι πολύ όμορφο και πολύ καινούργιο. Δεν είναι κάτι που πιστεύω ότι έχει ξαναδεί κάποιος.
Πως αισθάνεστε πού είστε ο μόνος άντρας στην παράσταση;
Θωμάς Κοτζαμάνης: Δεν με ενοχλεί καθόλου. Νιώθω οικογενειακά και σε θέμα ατόμων, δηλαδή είμαστε λίγοι και δεν χανόμαστε, αλλά και στο κλίμα ανάμεσά μας. Περνάω όμορφα γιατί είναι πολύ όμορφο το κλίμα. Νιώθω σα να γνωριζόμαστε καιρό, μου συμπεριφέρονται άψογα και έτσι συμπεριφέρομαι και εγώ· είναι ό,τι δίνεις παίρνεις ουσιαστικά. Θα μπορούσε κάποιος να πιστεύει ότι θα ήταν δύσκολη η επικοινωνία και η συνεννόηση. Ε, λοιπόν όχι! εγώ επικοινωνώ παρά πολύ όμορφα και είμαι πραγματικά ο εαυτός μου. Προσωπικά προτείνω σε όποιον δεν του έχει τύχει να το επιδιώξει: να συνεργαστεί μόνο με γυναίκες να δει πώς είναι. Στο συγκεκριμένο επάγγελμα είναι πιο λίγοι οι άνδρες από τις γυναίκες. Όταν είσαι με τις γυναίκες είσαι και πιο προσεγμένος και μαθαίνεις και καινούργια πράγματα. Αλλιώς θα συζητήσεις με μια κοπέλα.
Η παράσταση έχει ως κεντρική ιδέα το κείμενο του Άκη Δήμου. Μιλώντας με την Τατού Δέδε διαπίστωσα και την προσθήκη των social media. Υπάρχει κάποια άλλη προσθήκη ;
Κλειώ Λιάβα (Δραματολόγος): Όταν συζητούσα πέρυσι με την Τατού για το τι θέλουμε να δουλέψουμε, έπεσε η ιδέα μου για το έργο του Άκη Δήμου. Είναι ένα από τα αγαπημένα μου κείμενα, ένα κείμενο που ήθελα πολλά χρόνια να ασχοληθώ μαζί του και έτσι της το πρότεινα. Η ιδιαιτερότητα αυτού του κειμένου, το γεγονός ότι είναι σπονδυλωτό και ότι έχει παρά πολλούς διαφορετικούς τρόπους και αξιοποιήσιμα κομμάτια, σου δίνει την δυνατότητα να παίξεις σκηνοθετικά. Έτσι «κούμπωσε» η ιδέα της Τατού σχετικά με τα social media. Το κείμενο πραγματεύεται επί της ουσίας τον ερώτα σε όλες τις εκφάνσεις του. Στο κομμάτι της απογοήτευσης, της προσμονής ή της σκληρότητας που μπορεί να έχει ο έρωτας. Όταν ερωτευόμαστε μας δημιουργούνται συναισθήματα τα οποία δεν έχουμε ξανααισθανθεί – έχει λοιπόν και ένα στοιχείο πιο πρωτόγνωρο μέσα του. Μπαίνεις και σε μια διαδικασία ανακάλυψης.
Έτσι και στην σκηνοθεσία μπήκαμε και σε ένα κομμάτι αναζήτησης πώς αυτό το κείμενο θα μπορούσε να διαβαστεί διαφορετικά. Το κείμενο έχει γραφτεί για να παίζεται με 6 άτομα. Αυτό που κάναμε εμείς ήταν λίγο παράτολμο, αλλά θεωρώ ότι διαλέξαμε δυο ηθοποιούς που έχουν πάρα πολύ ωραίες ποιότητες μέσα τους, πάρα πολύ δυναμικά στοιχεία, τα οποία κάθε μέρα είναι μια καινούργια έκπληξη τα παιδιά αυτά. Είμαι βέβαια και πολύ περήφανη που μπόρεσαν και το πήραν στις πλάτες τους όλα αυτό. Γιατί είναι πολύ δύσκολο για έναν ηθοποιό ουσιαστικά να μάθει ένα ολόκληρο κείμενο και να ξέρει πού είναι η θέση του, τα λόγια του και να μην χάνει ούτε τελεία. Πολύ σημαντικό και απαιτεί πολλή δουλειά.
Video Teaser : https://www.youtube.com/
Συνεντεύξεις