- Χλιμίντρισμα (Σκηνικό τρίπτυχο),
- 2011
- 5
Συγγραφέας: Μάριος Ποντίκας
- Ο Κένταυρος Χείρων βρίσκεται σ’ έναν ου τόπο: τον περιγράφει σαν τον Άδη αλλά δεν είναι ο Άδης, οι άνθρωποι είναι ζωντανοί αλλά έχουν πεθάνει, αναγνωρίζεις τοπία αλλά δεν τα έχει ξαναδεί. Ακούει τις Ερινύες να καταριώνται το ανθρώπινο γένος. Είναι μισός, από το σώμα του έχει αποσπαστεί το αλογίσιο μέρος: η ζωώδης υπόσταση του εγκατέλειψε την ανθρώπινη, έχοντας σιχαθεί τις Προμηθεϊκές ελπίδες της για πρόοδο –αιώνιο άλλοθι για κάθε λογής εγκλήματα και αιωνίως ματαιωμένη εξ αυτών. Οι Ερινύες (Αληκτώ, Μέγαιρα, Τεισιφόνη) αναγγέλλουν την εμφάνιση της Κασσάνδρας η οποία καταγγέλλει την Ύβρη της Αναστάσεως (ως κόλπο των ισχυρών για να ταΐζουν τη μηχανή της εξουσίας και των κερδοφόρων πολέμων) και προλέγει τα επερχόμενα ολέθρια και φρικτά δεινά. Αλίμονο, τον παραληρηματικό της λόγο έχει καταστήσει ακατάληπτο η κατάρα του Απόλλωνα, στην ουσία όμως η τυφλή πίστη των ανθρώπων στις τυφλές ελπίδες που σπέρνει ο Προμηθέας (Αισχύλος, Προμηθέας Δεσμώτης).Αυτή είναι που κάνει τον λόγο της Κασσάνδρας ακατανόητο και την αναγκάζει να καταφεύγει σε άναρθρες σπαρακτικές κραυγές, ύστατη απόπειρα προειδοποίησης των ανθρώπων για επαναφορά του μέτρου στις σκέψεις και τις πράξεις τους. -.- Ο Κένταυρος Χείρων υφίσταται τώρα τον σαρκασμό των Ερινύων οι οποίες τον κυνηγούν για την ευθύνη του, αφού ως διανοούμενος που ήταν (ο άριστος των Κενταύρων) εξέθρεψε τις τυφλές ελπίδες του Προμηθέα με θεωρίες προόδου και διαφωτισμούς που ο ίδιος ο άνθρωπος τις εξέτρεψε οδήγησε –και τις εκτρέπει– στην καταστροφική αυτοδιάψευση τους. Ο Κ.Χ μετανοημένος, καταφεύγει στην ταπείνωση του (αλλά είναι οι Ερινύες που τον καταδικάζουν σ’ αυτήν) και ξεκινά τον μακρύ δρόμο προς τα άβαθα βάθη της σιωπής. Δεν θα ξαναμιλήσει και εύχεται να συναντήσει κάποτε το αλογίσιο του μισό, για να ενωθεί πάλι μαζί του, καλπάζοντας και χλιμιντρίζοντας, μακριά από τους ανθρώπους. -.- Οι Ερινύες προκαλούν τον Κένταυρο Χείρωνα ενσταλάζοντας του την αμφιβολία ότι η σιωπή του δεν θα έχει αντοχή. Σαν άνθρωπος που είναι, και μάλιστα διανοούμενος, θα ξαναρχίσει -λένε- να συλλαβίζει καινούργιες θεωρίες, ανατροφοδοτώντας έτσι την ελπίδα του για πρόοδο και ανατροφοδοτούμενος εξ αυτής. Ο Κένταυρος Χείρων φοβούμενος ότι έτσι θα γίνει, ξεσπάει σε άναρθρες κραυγές, όπως η Κασσάνδρα. Γίνεται η Κασσάνδρα. Αύτη θα είναι και η τιμωρία των Ερινύων. Το χλιμίντρισμα που ευχόταν θα είναι ουρλιαχτά. Και δε θα ξανασυναντήσει τον αλογίσιο του εαυτό.