Η απουσία του πατέρα ωθεί τον ήρωα της ιστορίας, τον Θωμά, να συνεχίσει το ταξίδι του προς την αυτογνωσία… Προκειμένου να καταλάβει, να κατανοήσει και, τέλος, να ανα-γεννήσει ίσως τον ίδιον του τον εαυτό, γίνεται ό ίδιος πατέρας του εαυτού του και με όχημα την τέχνη του – ηθοποιός ο ίδιος, σκηνοθέτης και δάσκαλος ηθοποιών – αποκρυπτογραφεί τα σημάδια της ζωής… Μέσω των ρόλων του, και με τη βοήθεια του εσώτερου και ανώτερου εαυτού του, συναντάται επί σκηνής με τον Δάσκαλό του σε μιαν ύστατη προσπάθεια να συναρμολογήσει τις «σπασμένες μορφές μέσα στον καθρέφτη…». Στα περιθώρια του Είναι του στήνει τον χορό του, και εποπτεύει την Ύπαρξη… Ο χορός του, διαμαρτυρία, δόξα και αποκάλυψη: η ονομαστική του ανθρώπου θριαμβεύει στην γενική και στην πτώση του… Ο άνθρωπος του Ανθρώπου! Η σελήνη θα κάνει ορατά τα αόρατα και θα συμβάλλει έτσι ώστε επί σκηνής να φανερωθούν τα αφανέρωτα – να «φανερωθεί» η ίδια η ζωή…
Ένα ταξίδι από το μαύρο στο πάμφωτο άσπρο, απ’ το σκοτάδι στο φως, απ’ την ονομαστική στη γενική, απ’ τη διαίρεση στην ένωση και στο… ένα!
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό. Πολιτική απορρήτουΕντάξει